هنر بر درد بی‌درمان دواست

جمال رحمتی
کارتونیست
چندی پیش که سیل آمد یک هنردرمانگر نامه‌ای به رئیس جمهوری نوشت تا برای خوب شدن حال سیلزدگان از هنردرمانی استفاده شود. حالا هم گاهی اخبار گالری‌هایی به گوش می‌رسد که برای خوب شدن حال بیماران برگزار می‌شود. مثل نمایشگاه گروهی «بازتاب ها» که هفته گذشته در خانه هنرمندان ایران دایر شد.

هنر، ابزاری است برای کم کردن تنش‌ها و اخبار تلخ دور و برمان. شکی نیست که هنر می‌تواند از این تلخی‌ها بکاهد و لحظات بهتری را برای انسان رقم بزند، اما اینکه هنر بتواند به‌عنوان درمانگر نقش درمان کامل را بر عهده بگیرد، طبیعتاً پاسخ منفی است. هنر یکی از ابزارهای درمان است که باعث می‌شود وقتی که ما دچار غم واندوه هستیم، توسط آن از موضوع ناخوشایندی که باعث ناراحتی ما شده است، دور شویم و همچنین توجهمان را به زیبایی معطوف می‌کند. یعنی نه تنها غم‌زدایی می‌کند بلکه ما را با زیبایی هم آشنا می‌کند.برای همین در بین هنرمندان کمتر اتفاق می‌افتد که جرم و جنایت کنند یا امر نکوهیده‌ای از آنها دیده شود. چون هنرمند با روح و روانش کار می‌کند و در نتیجه روان انسان‌ها را با خلق اثرش صیقل می‌دهد. وقتی من به‌عنوان هنرمند در یک گالری آثارم را به نمایش می‌گذارم همین‌که فردی آثار مرا دنبال می‌کند و باز هم پیگیر آثار بعدی می‌شود یعنی با دیدن نمایشگاه حالش خوب می‌شود. این در هنرهای دیگر هم صدق می‌کند. وقتی با یک موزیک یا اثر موسیقایی از هنرمندی حالمان خوب می‌شود یا با دیدن یک فیلم یا تئاتر یا هر اثر هنری دیگری یا خواندن حتی شعر یا داستان. من وقتی یک کاریکاتور خلق می‌کنم، تا چند روز حالم خوب است.چون حس رضایتمندی به آدم می‌دهد. وقتی مردم هم آثار مرا می‌بینند همین حس به آنها دست می‌دهد چون بخش زیبایی شناسی مغز فعال می‌شود و در نتیجه حال خوشی به آدم دست می‌دهد.