پیمان معادی: خندههایم را تحریم کردم
ترجیح میدم یه جوونه امید بمونه برای جوونای ناامید. اینکه قصهاى بگیم از جفایى که به مردم این سرزمین شده و جهان سکوت کرده دربرابرش. قصهای که حتی بیشتر مردم خودمون ازش بیخبرن! من بابت حضور در جشن و شادی و فرش قرمز عذرخواهى کردم، واسه خاطر جوونایی که ریشه در خاک ما داشتن و ابر شدن وسط آسمون تهرون. من خودم رو از شرکت در یک جشن خصوصى محروم کردم وسط عزای عمومی و... ازت ممنونم بابت اظهار لطفت به من هنگام دریافت سیمرغم. ولى اینکه بهقول تو در تماممدت جشنواره در کنار فیلم خودمون بودم و تمامقد ازش حمایت کردم، کمترین وظیفه منِ بازیگر هست، تا تلاش کنم هر چه بیشتر صداى بیصداى «قادر مولانپور» رو به گوش مردم برسونیم. اصلاً مگه تو گپوگفتامون همیشه همینها رو نمیگفتیم؟! به اون دوستانى هم که دارن این روزا ناشیانه تلاش میکنن حواسپرتی درست کنن، بگو «داداش!داری اشتباه میزنی!» کدوم تحریم؟! تحریم فیلمم؟! تحریم اونهمه زحمت و تلاش؟! بهشون بگو شما که خودتون الهه تحریم هستین، شما دیگه چرا؟! فاجعه بمباران شیمیایی سردشت و فاجعه سقوط هواپیمای اوکراینی، هر دوش اشک منو درمیاره. من که گریههامو تحریم نکرده بودم، خندههامو تحریم کردم.
بخشی از نامه پیمان معادی به محمدحسین مهدویان
بخشی از نامه پیمان معادی به محمدحسین مهدویان
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه