سکوت قالیباف، تحرک ائتلاف رقیب

گروه سیاسی/ «فراکسیون انقلاب اسلامی»؛ این اولین فراکسیون سیاسی است که حضورش در مجلس یازدهم قطعی شده. فراکسیونی که علیرضا زاکانی گفته شامل 207 نماینده منتخب جبهه ائتلاف اصولگرایان خواهد بود اما تا اینجا هیچ نشانه‌ای مبنی بر اینکه طیف حامیان قالیباف و رقبای جبهه پایداری و مدیران احمدی‌نژاد هم به این فراکسیون بپیوندند، وجود ندارد. حتی فراتر از این نشانه‌های زیادی می‌توان یافت مبنی بر اینکه راه دو طرف این ماجرا به شکل جدی از هم جدا شده و دو هفته دیگر صحن بهارستان صحنه رقابت آنها خواهد بود. چیزی که با رؤیای تشکیل فراکسیون 207 نفره مد نظر زاکانی به نظر می‌رسد فاصله دارد.
اساساً این روزها هر چقدر اردوگاه ائتلاف نمایندگان نزدیک به جبهه پایداری، مؤتلفه و مدیران احمدی‌نژاد پر خبر بوده، از اردوگاه قالیبافی‌ها چیزی بیشتر از سکوت به فضای رسانه‌ای مخابره نشده است. دو طرف قبلاً هم در جریان بستن لیست انتخاباتی دوم اسفند بسختی و با گلایه‌های فراوان به یک توافق دقیقه نودی دست یافتند. آنجا هنوز سایه تهدید حداقلی اصلاح‌طلبان برای چند کرسی انگشت‌شمار در تهران وجود داشت؛ یعنی در حدی که اصولگرایان برنده 30 بر هیچ رقابت نشوند. حالا اما خبری از آن تهدید هم نیست. اصلاح‌طلبان و مستقلان مجلس تا اینجا جمعاً چیزی حدود 40 یا به صورت خوشبینانه 50 نفر می‌شوند که مشخصاً توانی برای بازی‌سازی مستقل ندارند. هر چند دیروز مسعود پزشکیان، نایب رئیس فعلی مجلس و منتخب مردم تبریز برای مجلس یازدهم در گفت‌وگویی با «خانه ملت»، از احتمال تشکیل فراکسیون اصلاح‌طلبان برای بعد از ششم خرداد سخن گفت اما آن را قطعی ندانست و تنها اشاره کرد که «ممکن است» چنین اتفاقی بیفتد. روزهای پس از انتخابات دوم اسفند بسیاری از ناظران چشم بسته و بدون کمترین تردیدی، قالیباف را رئیس مجلس یازدهم می‌دانستند. شانس او امروز هم برای رسیدن به جایگاه کم نیست اما واقعیت دیگر این است که هر چه جلو آمدیم، آن تصور اولیه رنگ باخت. خصوصاً بعد از خبر ائتلاف پایداری، مؤتلفه و مدیران احمدی‌نژاد. حالا اینکه سکوت طرف اول این معادله و پر خبر بودن اردوگاه مقابل آنها در این روزها نتیجه چیست، سؤالی است که جواب مشخصی ندارد. از یک نگاه شکاکانه شاید قالیبافی‌ها نمی‌خواهند دست خود را قبل از ششم خرداد برای رقیب داخلی باز کنند یا اینکه ائتلاف مقابل او می‌خواهد کمبود نیرویش را با حضور رسانه‌ای جبران کند. اما از نگاه دیگر هم شاید ماجرا اینگونه باشد که واقعاً ائتلاف رقبای قالیباف در حال پیشرفت هستند و سکوت او ناشی از سرخوردگی از وضعیت متحول شده این روزها است.
پنجشنبه؛ موعد اعلام رقیب قالیباف
دیروز حمیدرضا ترقی، عضو شورای مرکزی حزب مؤتلفه در گفت‌وگو با ایسنا گفت که این حزب برای ریاست مجلس از تصمیم ائتلاف تبعیت خواهد کرد. نکته مهم دیگری که او گفت این بود؛ «قرار شده قبل از هفتم خرداد یعنی تا آخر ماه، فراکسیون نیروهای انقلابی که شورای آن تشکیل شده، جلسه دیگری برگزار کند و در آنجا تصمیم نهایی را بگیرند.» اما شورای مرکزی این فراکسیون چه کسانی هستند؟ افرادی نظیر علیرضا زاکانی، مهدی عیسی‌زاده منتخب میاندوآب، محمدصالح جوکار منتخب یزد، عباس مقتدایی منتخب اصفهان، سید مرتضی خاتمی منتخب ماهنشان، احمد نادری منتخب تهران، حسن شجاعی منتخب ابهر و ولی اسماعیلی منتخب گرمی. لیستی بدون حضور نزدیکان قالیباف. آن‌طور که دیروز علیرضا زاکانی، برجسته‌ترین چهره این جمع در یک نشست خبری در خبرگزاری فارس گفته از نظر این عده برای تعیین نامزدهای ریاست، نواب رئیس و دیگر اعضای مجلس «فقط از مجاری فراکسیون انقلاب اسلامی» تصمیم‌گیری خواهد شد. زاکانی گفته که «برخی دوستان که این روزها گرد هم جمع می‌شوند و دیگران را به تفاهم دعوت می‌کنند، اقدام آنها جنبه پیشنهادی خواهد داشت و رسمیت ندارد.» معلوم نیست که این سخن زاکانی ناظر به چه کسانی باشد اما اصلاً بعید نیست که روی سخنش نه به سمت قالیباف، بلکه به سوی نامزدهای محتمل جریان رقیب قالیباف باشد. بر اساس برنامه‌ای که اعلام شده، پنجشنبه همین هفته نامزدهای ریاست و نواب رئیس مجلس باید برنامه‌های خود را به این فراکسیون اعلام کنند.
آخرین تلاش چهره‌های احمدی‌نژادی
اما جدای از اینکه قالیباف به شکل مشهودی راه خود را از جریان ائتلاف سه‌جانبه و فراکسیون انقلاب اسلامی جدا کرده، در درون این مجموعه هم هنوز خبر چندانی از رسیدن به توافق بر سر نامزدهای مطرح نیست. تنها قبلاً میرسلیم گفته بود که تصمیم جمعی را تمکین خواهد کرد. اما این سوی میدان حداقل سه چهره دولت احمدی‌نژاد یعنی حمیدرضا حاجی بابایی، شمس‌الدین حسینی و علی نیکزاد به نظر می‌رسد که تمام قد در صحنه هستند. همین دیروز خبر رسید که احمد خورشیدی، از چهره‌های اصولگرا و پدر داماد محمود احمدی‌نژاد در حال تبلیغ برای ریاست نیکزاد بین نمایندگان منتخب و تشویق آنها برای رأی دادن به اوست. همزمان شمس الدین حسینی هم روز گذشته در گفت‌وگو با خبرآنلاین تأکید کرد که همچنان خود را نامزد ریاست مجلس می‌داند و البته گفت که حاجی‌بابایی هم طرف دیگر این بازی است. اما سؤال این است که آیا همه طرف‌هایی که تمایل برای نامزدی ریاست مجلس دارند نهایتاً به سازوکاری که فراکسیون انقلاب اسلامی قرار است برای انتخاب نامزد نهایی در پیش بگیرد، تمکین می‌کنند یا خیر؟
در سایه چه خبر است؟
نکته مشخص این است که وضعیت و حتی آرایش یک طرف از رقابت سیاسی مجلس یازدهم تا اینجای کار خود را به نمایش عمومی گذاشته. اما مهم طرف دیگر ماجرا یعنی یاران و نزدیکان قالیباف هستند که به نظر می‌رسد همچنان دوست دارند تا روز تشکیل مجلس امورات‌شان را در سایه و به دور از چشم دیگران رتق و فتق کنند. آیا زمانی که آنها از سایه خارج شوند، هیبت‌شان آنقدر هست که نمود وبروز پر رنگ این روزهای رقبای اصولگرایشان را بی اثر کند؟ بعید نیست جواب این سؤال مثبت باشد. خصوصاً وقتی اقلیت کم تعداد اصلاح‌طلبان و معتدلین را هم وارد معادله کنیم؛ آنها شاید توان بازی‌سازی مستقل نداشته باشند اما اگر برای فرار از سیطره اصولگرایان تندروتر رأی خود برای ریاست مجلس را به نام قالیباف بنویسند، احتمالاً کار را برای او بسیار راحت‌تر از چیزی کنند که خطر ریاست آتی او بر مجلس یازدهم را تهدید کند. اما آن وقت مسأله این است که اصلاح‌طلبان و معتدلین با انتقادات و اشکالات بنیادین خود به دوره شهرداری قالیباف چه خواهند کرد؟