انتقاد «یواشکی» و انتقاد «علنی»

در 7 سال گذشته دولت  کم انتقاد از سوی اصول گرایان نشنیده است. از تخریب ها و برخی  اتهام زنی ها که بگذریم نوک تیز انتقادات این مجموعه سیاسی به سوی دولت و البته رقبای اصلاح طلب خود بوده است.  نمایندگان مجلس، فعالان سیاسی و حزبی و رسانه های اصول‌گرا  اما به همان میزان و حرارت که  رقبای سیاسی را مورد نقد قرار داده اند در مواجهه با برخی نهادهای دیگر نظام خست به خرج داده و البته  ملاحظاتی در این باره داشته اند.
نکته این یادداشت در همین است که آیا اصولگرایان همچنان  به سیاق تجربه گذشته خود  همه انتقادها را متوجه دولت و مجموعه سیاسی رقیب خود خواهند کرد یا در مقام نمایندگی یا فعال حزبی و رسانه‌ای  در بیان نقدها «خودی» و «غیر خودی» را کنار می‌گذارند و اگر در تحقیقات و بررسی‌های خود به انتقادی در نهادهای غیردولتی رسیدند، آن را هم به صدای رسا و با همان کیفیتی که نسبت به دولت بیان می‌کنند، مطرح خواهند کرد.
13 اردیبهشت، سید مصطفی میرسلیم منتخب تهران در مجلس یازدهم در پاسخ به این سؤال روزنامه ایران که آیا اگر نقدی نسبت به برخی نهادهای غیردولتی همچون صدا و سیما، شورای نگهبان و... داشته باشید آن را بیان می‌کنید، گفته بود: «صرف انتقاد کردن برای خودنمایی با استفاده از سخنگاه مجلس هنر نیست. انتقاد باید دقیق و علمی باشد تا مؤثر واقع شود و الا جنجال‌آفرینی بیش نیست و پشیزی نمی‌ارزد. انتقاد نسبت به عملکرد صدا و سیما یا عملکرد شورای نگهبان وجود داشته و دارد که این انتقادها به مفهوم محکوم کردن آنها نیست بلکه برای اصلاح نواقص و برطرف کردن کاستی‌ها است. برخی از انتقادها نباید علنی شود تا آثار منفی ناشی از علنی شدن مانع اصلاح لازم نشود. »
غلامرضا مصباحی مقدم، سخنگوی جامعه روحانیت مبارز هم 12 تیرماه 98 در گفت‌وگو با «ایران» در همین باره گفته بود: «اتفاقاً روحیه انتقاد کردن و انتقادپذیری در مجموعه اصولگرایان خیلی بالاست. اما ممکن است موضوع مورد انتقاد و زاویه نقد و روش نقدشان با اصلاح‌طلبان متفاوت باشد. شما خیال می‌کنید رئیس صدا و سیما چند بار به جامعه مدرسین دعوت شده و انتقاد از او شده باشد خوب است. اما برنمی‌دارند در این باره بیانیه بدهند. امام (ره) می‌فرمودند مواظب حرف زدن‌هایتان باشید. یک جمله می‌تواند موجب تضعیف نظام اسلامی شود.... پس این نشان می‌دهد که نباید چنین انتقاداتی به صورت علنی و تخریبی مطرح شود. نقد باید به صورتی باشد که اثر اجتماعی منفی نداشته باشد. شما از کجا می‌دانید که چنین نقدها و نامه‌نگاری‌هایی و اعتراضاتی از سوی جریان اصولگرا نسبت به مدیریت‌ها، نسبت به قوه قضائیه و... صورت نمی‌گیرد. ممکن است ملاحظاتی باشد که اینها را علنی نکنند و اتفاقاً اثربخشی‌اش بیشتر باشد.» سید محمد حسینی، از دیگر چهره‌های اصولگرا هم 20 مرداد 97 در همین باره به «ایران» گفته بود: «ما هم به نهادهای حاکمیتی ازجمله صدا و سیما انتقاد داریم اما بی‌محابا و با اغراض سیاسی تیشه به ریشه اعتماد مردم به رسانه ملی نمی‌زنیم. به قوه قضائیه هم انتقاد داریم، به شورای نگهبان هم انتقاد جدی داریم... ما اشکال را مثل بعضی سیاسیون افراطی طوری نمی‌گوییم که اساس قوه قضائیه را و رئیس و تمام قضات را فاسد معرفی کنیم. بنده که شخصاً نقد کرده‌ام. اما صدای بلندی نیست که به گوش همه برسد. شاید در نظر عده‌ای از دوستان ما اگر شورای نگهبان یا دستگاه قضایی مورد انتقاد قرار گیرند همصدا با بیگانگان یا رسانه‌های معاند صورت می‌گیرد، لذا در نقد این نهادها ممکن است ملاحظه و محافظه کاری شده باشد.»
ماحصل این اظهار نظرها و آنچه در عالم واقع در 7 سال گذشته ساری و جاری است اینکه مجموعه اصولگرایی در نقد دولت کمتر ملاحظه‌ای را مد نظر نداشته و همزمان در نقد دیگر نهادهای غیر دولتی به گفته خود به نامه‌نگاری یا جلسات شخصی و غیر علنی اکتفا کرده‌اند. گویی از منظر آنها دولت بخشی از حاکمیت نیست لذا ملاحظات مد نظر در بیان انتقادها به مثلاً صداو سیما و شورای نگهبان و... را در مورد دولت لحاظ نمی‌کنند. به هر روی این به معنای آن نیست که دولت مصون از نقد است یا نقد آن جایز نیست بلکه مهم استاندارد دوگانه‌ای است که این مجموعه سیاسی به کار می‌برند یعنی  نقد «یواشکی» و نقد «علنی». داستان تخریب‌ها و تهمت‌ها که خود البته داستان دیگری است.‌‌ ‌