چشم پوشی بر اصول ادعایی

همان طور که پیش‌بینی می‌شد، حواشی جلسه روز یکشنبه مجلس و اتفاقاتی که بین نمایندگان و وزیرامور خارجه پیش آمد، موضوع اصلی رسانه‌های آنلاین و مکتوب در دو روز گذشته بود. عموم رسانه‌ها و چهره‌های اصولگرا در واکنش‌های خود یا سکوت کردند یا حق را به نمایندگان مخالف ظریف داده و به جانبداری از آنها، معترض وزیر امور خارجه شده‌اند.
درباره محتوای آنچه که مورد اعتراض نمایندگان در جلسه روز یکشنبه بود، می‌توان به موارد متعددی اشاره کرد و ایراداتی را به محورهای انتقادی آنها علیه وزیر امور خارجه وارد دانست که البته مسأله‌ تازه‌ای نیست. بارها پیش از این درباره مسائلی چون آغاز مذاکرات با امریکا قبل از روی کار آمدن دولت روحانی، عدم اشاره منتقدان سیاست خارجی به گشایش‌های دوره برجام و بازتاب آن در اقتصاد ایران بین سال‌های 94 تا 96، عدم وجود پیشنهاد مشخص و عملیاتی برای مدیریت دوره فعلی توسط منتقدان دولت و نظایر دیگران سخن گفته شده است و البته به نظر هم می‌رسد نتیجه‌ای نداشته. اکنون نیز بخشی از مسأله جلسه روز یکشنبه مجلس، چه در گفته‌های نمایندگان و چه در مواضع بعدی اصولگرایان به همین موضوع برمی‌گردد. اما مهم این است که توجه کنیم این تمام مسأله نیست.
علی‌الاصول از اصولگرایی به عنوان روش و منشی که خود را حامل اصلی شعارها و ارزش‌های اصیل انقلابی و اسلامی می‌داند، انتظار می‌رود که فارغ از محتوای انتقادات خود و سمت و سوی منصفانه و عادلانه آنها، این انتقادات و مسائل را در ظاهر و قالبی موجه و اخلاقی ارائه دهد. این بخش مهمی از گمشده نوع برخورد نمایندگان با وزیر امور خارجه و همچنین واکنش رسانه‌ها و چهره‌های اصولگرا به آن بود. در نظامی که بنیانگذار آن ایراد تهمت بی‌مورد به پادشاه سابق کشور را برنتافت و افراد را از انجام آن نهی کرد، طرح تهمت‌هایی نظیر «دروغگویی» و «خیانت» به نماینده دیپلماسی کشور و سر دادن شعار «مرگ» علیه او چه توجیه اخلاقی دارد؟  این موضوع به اندازه خود جای تأسف دارد اما این تأسف جایی بیشتر می‌شود که کلیت جریان اصولگرایی هم جز در مواردی اندک سعی در نادیده گرفتن و چشم بستن بر آن دارد. در این میان تنها خبرگزاری تسنیم در مطلبی به عنوان «رادیکالیسم به‌نفع وضع موجود» به نقد این شیوه رفتاری پرداخت و از میان چهره‌های اصولگرا هم تنها عباس سلیمی نمین بود که در گفت‌وگوهایی با «ایران» و «جماران» از این منش انتقاد کرد.
این در حالی است که بخش اعظم نگرانی‌هایی که پس از جلسه روز یکشنبه بهارستان پیش آمد، نه فقط ناظر به محتوا و منطق ایرادات بلکه معطوف به شکل و روش خارج از دایره ادب بیان این مسائل می‌شد. چه اینکه بخش قابل توجهی از موافقان حملات روز یکشنبه به ظریف معترض شده‌اند که چرا او در دفاع از خود به سخنان رهبر معظم انقلاب استناد کرده و به گفته این عده «پشت سر رهبری انقلاب پنهان شده است»؟ اما مسأله این است که اگر در آن جلسه وزیر خارجه آماج حملات و تهمت‌هایی که حداقل در لفظ با حملات امثال بولتون و پمپئو به او برابری می‌کند قرار نمی‌گرفت، شاید نیازی هم نمی دید حمایت رهبری از خود را یادآوری کند. وزیر امور خارجه در پاسخ به کدام انتقادات مؤدبانه و چارچوب‌دار، از پاسخ فرار کرد و مساله رهبری را پیش کشید؟
نه در این موضوع می‌توان شک کرد که برجام و هر سیاست دیگری دارای نواقصی قابل طرح می‌باشد و نه در این مسأله ایرادی وارد است که هر منتقدی، خصوصاً در جایگاه نمایندگی مجلس حق اظهارنظر و موضع‌گیری در قبال مسائل مختلف کشور را دارد. اما قطعاً هیچ کدام از این بدیهیات مجوز خروج از دایره نزاکت، اخلاق و انصاف نیست. بعد از جلسه روز یکشنبه  انتظار می‌رفت رسانه‌ها و بزرگان اصولگرا که مدعی اخلاق‌مداری بیشتری از رقیبان خود هستند، با حفظ انتقادات‌شان نسبت به دولت یا ظریف، از موضع اصولگرایی تذکری هم به برخی نمایندگان مجلس می‌دادند که این رفتارها چه نسبتی با اصولگرایی دارد؟ خبرگزاری تسنیم و سلیمی نمین هر دو در مقام منتقد دولت بوده و هستند اما حداقل نشان دادند که نسبت به آنچه ملاک‌ها و معیارهای اصولگرایی می‌خوانند، حساسیت دارند و این حتماً برای مجموعه سیاسی اصولگرایی و فضای سیاسی کشور مغتنم است.