تماشای شعله‌های تلخ سینما رکس

محسن بوالحسنی
خبرنگار
خبر مسرت بخشی که در این روزهای تلخ، کام ایرانی‌ها را شیرین کرد این بود که دو فیلم سینمایی ایرانی در بخش جنبی جشنواره ونیز  جایزه دریافت کردند اولین فیلم . فیلم دشت خاموش به کارگردانی احمد بهرامی بود که جایزه فیپرشی (جایزه انجمن جهانی منتقدان) را هم در این بخش دریافت کرد.
و جایزه دیگر مربوط به فیلم سینمایی «جنایت بی‌دقت» به نویسندگی نسیم احمدپور و شهرام مکری بود که جایزه بهترین فیلمنامه اورژینال را از انجمن منتقدان مستقل در جشنواره «ونیز» دریافت کرد. فیلمنامه‌ای جایزه می‌گیرد که تا آنجا که در خبرها و نقل‌قول‌ها آمده، داستان ویژه‌ای هم دارد؛ داستانی که می‌توان گفت برای اولین بار است کسی جرأت و جسارت پرداختن به آن را پیدا کرده است. «سینما رکس» بعد از آتش گرفتن و شعله‌ور شدن جان‌های بسیار، خاموش شد و این خاموشی مطلق، دهه‌ها طول کشید و حالا برای اولین‌بار مکری و تیم‌اش قرار است روایتی از آن تلخی بی‌انتها را پیش روی مخاطب سینما قرار دهند و باید منتظر ماند و دید او از این روایت تلخ، چه چیزی را در قاب و قالب سینما تعریف کرده که به گفته خودش نه به اندازه ماجرای سینما رکس تلخ، اما گویای روایتی امروزی از چهل سال پیش است. چند سال پیش به مناسبت 28 مرداد 57، از چند کارگردان و نویسنده ایرانی مثل رضا امیرخانی، محمدعلی نجفی، داریوش فرهنگ و... درباره «چرا با توجه به پتانسیل‌های دراماتیک این ماجرا، در سینمای ما هرگز به آن پرداخته نشده است» سؤال پرسیده شد که پاسخ  همگی بیانگر حساسیت‌های ویژه برای پرداختن به این مسأله در قالب‌های هنری بود. فیلم شهرام مکری درست زمانی ساخته و در نهایت در جشنواره ونیز اکران شد و جایزه گرفت که کریم نیکونظر هم کتابی جامع، جذاب و روایت‌گونه از تمام زاویه‌های شفاف و غیرشفاف این فاجعه منتشر کرده و در فاصله کوتاهی پس از انتشار، چند بار تجدید چاپ شده است.
 به نوعی شاید بتوان گفت امروز به آن درجه از ظرفیت رسیده‌ایم که یکبار برای همیشه «سینما رکس» را پیش روی خود بگذاریم و تاریخ و آدم‌هایش را در این دوران قضاوت کنیم.