اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

سیاست صبوری با «اون»
گفت‌و‌گوها با رهبر کره شمالی و هیات همراه، حول موضوعات مختلف می‌چرخید که ترامپ رو کرد به من و گفت؛ «جان زمانی جزو عقاب‌ها بود ولی او امروز یک کبوتر است. بعد از این مقدمه نمی‌خواهی چیزی بگویی؟» خوشبختانه همه خندیدند و من که سعی کردم با حفظ آرامش و با چهره‌ای جدی رفتار کنم، گفتم: «آقای رئیس‌جمهور عمدتاً به این دلیل در انتخابات پیروز شد که از سایر سیاستمداران متفاوت بود. او بر هم زننده نظامات متعارف و سنتی است. شخصاً بسیار مشتاقم که از پیونگ یانگ دیدار کنم، مطمئنم که جالب خواهد بود.» نمی‌دانم چرا کیم تصور کرد که حرف من خنده دار است. او گفت: «از شما به گرمی استقبال خواهد شد. ممکن است برای شما پاسخ دادن به سؤالی که می‌خواهم بپرسم سخت باشد ولی آیا شما می‌توانید به من اعتماد کنید؟» این از آن سؤالات شیطنت‌آمیز بود که کیم در پرسیدن آنها تخصص داشت. من نه می‌توانستم حقیقت را بگویم و نه می‌توانستم دروغ بگویم، بنابراین پاسخ دادم: «رئیس‌جمهوری ما از دوران کارهای تجاری خود حس ششم خوبی نسبت به افراد دیگر دارد. اگر او می‌تواند به شما اعتماد کند، ما هم از همین نقطه رو به جلو حرکت خواهیم کرد.»
ترامپ اضافه کرد که جان بولتون وقتی خارج از دولت بود 24 ساعته در شبکه فاکس نیوز ظاهر می‌شد و برای جنگ با روسیه، چین و کره شمالی تبلیغ می‌کرد ولی اکنون در داخل دولت بسیار متفاوت است. این حرف ترامپ همه آنچه را که کره ای‌ها برای خندیدن نیاز داشتند، در اختیار گذاشت. کیم گفت؛ «من زیاد درباره آقای بولتون شنیده‌ام و می‌دانم که حرف‌های خوبی درباره ما نمی‌زند. در پایان ما باید عکسی با هم بگیریم تا من بتوانم به تندروها نشان دهم که شما آنقدرها هم که می‌گویند، آدم بدی نیستید.» من از کیم پرسیدم؛ می‌توانم به «یانگبیون» (مرکز علمی و تحقیقات اتمی کره شمالی) بروم؟ دوباره همه خندیدند. ترامپ گفت؛ «می توانم به شما اطمینان دهم که جان اعتقاد زیادی به این (مذاکرات) دارد.» این حرف ترامپ نشان داد که مرز حقیقت تا کجاها می‌تواند کش پیدا کند! من خطاب به رهبر کره‌شمالی اضافه کردم؛ «آقای رئیس من خوشحالم که شما هم فاکس نیوز تماشا می‌کنید» و دوباره همه خندیدند (ترامپ در راه بازگشت‌مان به واشنگتن در داخل هواپیما به من گفت؛ «من شما را با آنها آشتی دادم» و این چیزی بود که تو به آن نیاز داشتی).
اندکی بعد و در ساعت 12 و 30 دقیقه ضیافت ناهار تمام شد ولی ما هنوز گیر بودیم چون متن بیانیه مشترک آماده نشده بود. ترامپ و کیم تصمیم گرفتند تا آماده شدن بیانیه کمی در باغ هتل قدم بزنند که پوشش خبری گسترده تلویزیونی را در پی داشت، هرچند که این گفت‌و‌گوی دو نفره فاقد هرگونه محتوای مهمی بود. سرانجام به مراسم امضای بیانیه مشترک رسیدیم. اعضای هیأت کره شمالی بسیار خوشحال و هیجان زده بودند. آنها هر حرف به اصطلاح مهمی را که رهبر کره شمالی می‌زد یا هر کار قابل توجهی از نظر خودشان انجام می‌داد، بشدت و به‌صورت یکپارچه و هماهنگ دست می‌زدند و ابراز احساسات می‌کردند، کاملاً برعکس ابراز احساسات زهوار در رفته هیأت امریکایی. قبل از شروع کنفرانس خبری پایانی اجلاس در ساعت حدود چهار عصر، ترامپ چند مصاحبه اختصاصی با رسانه‌های مختلف انجام داد. رئیس جمهوری امریکا در کنفرانس خبری خود به‌صورت غیرمنتظره ویدئوی «رستگاری» را برای حاضران به نمایش گذاشت. این ویدئو و خود کنفرانس خبری با پوشش رسانه‌ای گسترده‌ای همراه شد. پس از کنفرانس خبری ما عازم واشنگتن شدیم، ترک هرچه سریع‌تر سنگاپور آرزوی قلبی من بود، چرا که دوست داشتم تا اتفاق بد دیگری روی نداده، همه چیز تمام شود. مدت کوتاهی پس از برخاستن هواپیمای رئیس‌جمهوری از فرودگاه سنگاپور، ترامپ به مون جائه این رئیس جمهوری کره جنوبی و شینزو آبه نخست‌وزیر ژاپن تلفن کرد تا آنها را در جریان مذاکرات سنگاپور و اتفاقات حاشیه‌ای آن قرار دهد (پمپئو در سنگاپور ماند تا از آنجا به سئول، پکن و توکیو برود و جزئیات بیشتری را در مورد مذاکرات ترامپ – کیم در اختیار مقامات آن کشورها قرار دهد). ترامپ به مون گفت که واقعاً بهتر از این نمی‌شد. دو طرف با شور و هیجان درباره آنچه که در سنگاپور انجام شده بود، بحث و گفت‌و‌گو کردند. ترامپ، البته کمی با تأخیر و پس از تمام شدن همه چیز، از رئیس‌جمهوری مون پرسید توافق‌های حاصل شده را چگونه باید اجرا کرد؟ ترامپ همچنین به برخی مطالبی که در کنفرانس خبری گفته بود اشاره کرد و افزود؛ من طی 27 ساعت گذشته یکسره بیدار بودم و کار می‌کردم، چیزی که حداقل من و کلی می‌دانستیم که قطعاً درست نیست. مون، همان گونه که بعداً مقامات کره‌جنوبی به‌صورت علنی نیز گفتند، تأکید کرد که کیم به خلع سلاح هسته‌ای متعهد شده است. آبه نیز از ترامپ به خاطر مطرح کردن موضوع ربوده شدگان ژاپنی در دیدار دو نفره خود با کیم قدردانی کرد. به نظر می‌رسید که نخست‌وزیر ژاپن نمی‌خواست در آن شرایط عیش ترامپ را خراب کند. ترامپ گفت؛ من باور دارم کیم خواهان توافق است بنابراین زمان آن فرارسیده که این کار را انجام دهیم.
من هم تماس‌هایی را در ارتباط با اجلاس سنگاپور داشتم و بویژه با مایک پنس معاون رئیس جمهوری درباره موضوع مانورهای نظامی مشترک واشنگتن – سئول صحبت کردم. جمهوریخواهان کنگره پیشاپیش انتقادات خود را علیه امتیازاتی که هیأت امریکایی در این زمینه داده بود، شروع کرده بودند. با متیس وزیر دفاع هم در این باره صحبت کردم که کاملاً نگران عقب نشینی‌های ترامپ در موضوع مانورهای نظامی در شبه جزیره کره بود. متیس به من گفت که پمپئو به‌دلیل نقص فنی هواپیمایش هنوز در سنگاپور متوقف است. قرار شد من، پمپئو، متیس و دانفورد رئیس ستاد مشترک ارتش، بعد از اینکه همگی به واشنگتن بازگشتیم، دور هم جمع شویم و فکر چاره بکنیم تا مانع از تضعیف خطرناک روحیه رزمی و آمادگی دفاعی نیروهای امریکایی مستقر در شبه جزیره کره بشویم. قرار شد رویکرد ما این باشد؛ «فعلاً کاری انجام ندهید و منتظر بمانید تا ما شرایط را ارزیابی کنیم و ببینیم چه باید کرد.» این قرار در دفتر ترامپ در داخل هواپیمای ویژه رئیس جمهوری گذاشته شد. وقتی من پیش ترامپ بودم داشت پوشش خبری شبکه فاکس نیوز از اجلاس سنگاپور را تماشا می‌کرد. در حین پخش گزارش، خبرنگاری به نقل از یک سخنگوی بی‌نام پنتاگون اعلام کرد که برنامه‌ریزی برای برگزاری مانور نظامی مشترک با کره جنوبی، همچون گذشته ادامه دارد. شنیدن این خبر ترامپ را بشدت عصبانی کرد و از من خواست فوراً به متیس تلفن کنم و از او بخواهم هر چه سریعتر همه چیز را متوقف کند. اما به جای تماس با متیس از «میرا ریکاردل» قائم مقام خودم در شورای امنیت ملی که او هم در هواپیما حضور داشت، خواستم به مقامات وزارت دفاع بگوید تا اطلاع ثانوی از هرگونه اظهارنظر علنی در مورد مانورهای نظامی خودداری کنند.
هواپیمای رئیس جمهوری حدود ساعت پنج و نیم صبح روز چهارشنبه 13 ژوئن به وقت واشنگتن در پایگاه هوایی اندروز به زمین نشست و ترامپ با اسکورت ویژه عازم کاخ سفید شد. من هم به همراه تیم محافظان خودم از طریق کمربندی واشنگتن به سمت خانه حرکت کردم.