سلطان فوتبال در تهران

«بعد‌از ظهر 15 اردیبهشت 1351، بلیت‌های 50، 100، 200 و 300 ریالی فروخته شده. آغاز بازی با نیم ساعت تأخیر. بیقراری برای تماشای «ادسون آرانتس دوناسیمنتو» ملقب به پله متولد سال ۱۹۴۰ در ترس کوراکوس برزیل، روی سکوهای استادیوم صد هزار نفری که روز یکشنبه 25 مهر 1350 افتتاح شده، بی‌تابی.... گل دقیقه 21 پله. ولی پرویز میرزا حسن هشت دقیقه بعد گل تساوی را می‌زند. یک - یک. به درازا کشیده شدن زمان استراحت بین دو نیمه به نیم ساعت. مردود اعلام شدن سه گل سانتوز (اعتراض پله و بی‌انصاف خواندن داور). تساوی تا هشت دقیقه به پایان. شادمانی ما. خوش بینی مفرط. خوش دلی کاغذی. سادگی. برگشتن ورق. طوفان برزیلی. چهار گل در هشت دقیقه پایانی درون دروازه. شامل دو گل دیگر از پله. پیروزی 5-1 برزیلی‌ها. هو شدن بازیکنان خودی توسط تماشاگران. هورا کشیدن برای سلطان و همراهانش. مربی سانتوز می‌پرسد:«چرا تیم منتخب شما پنج گل دریافت کرد؟» و در پاسخ:«تیم اصلی‌ ایران در سفر بسر می‌برد»، می‌پرسد: «مگر شما فقط یک تیم دارید؟» این جملات خاطره حمیدرضا صدر تحلیل‌گر فوتبال از روزی است که سلطان فوتبال، ورزشگاه یکصد هزار نفری را با 3 گل فتح کرد. اردیبهشت 1351 چه قبل از پانزدهم و چه بعدش خبر اصلی به سفر «ادسون آرانتس دوناسیمنتو» به تهران خلاصه می‌شد؛ سفرسه روزه تیم فوتبال سانتوز برزیل به ایران و بازی با تیم تاج به همراه چند بازیکن منتخب دیگر تیم ها. روزنامه‌ها از استقبال بسیار گرم تماشاگران ایرانی از پله مشهورترین فوتبالیست جهان نوشته‌اند. مجله کیهان ورزشی در حاشیه مطلب اصلی خود درباره سفر پله و با اشاره به حضور پر شور مردم در فرودگاه نوشته است: «بعضی از ایرانی‌ها که برای گرفتن امضای یادگاری از پله در فرودگاه مهرآباد او را دوره کرده بودند به‌جای کاغذ، سفته‌های سفیدی را برای امضا به پله می‌دادند! ستاره افسانه‌ای هم که از این ماجرا بی‌خبر بوده بعد از امضای چند سفته کمی شک کرده و با خنده و زبان بی‌زبانی به آنها می‌گوید: کاغذ سفید برای امضا بدهید!»
روزنامه اطلاعات شنبه 16 اردیبهشت در صفحه اول خود تیتر می‌زند:«مروارید سیاه چشم‌ها را خیره کرد. بازیکنان تیم سانتوز برای حرف زدن هم پول می‌خواستند.» این روزنامه در گزارش بازی نوشت: «پله و یارانش دیروز پنج بار دروازه تیم برگزیده تهران را فروریختند و استادیوم یکصد هزارنفری را گلباران کردند... در غیاب تیم ملی ایران، جای شگفتی بود که پنجاه هزار نفر به استادیوم کشیده شوند، بخصوص با اطمینانی که اخیراً مردم نسبت به پخش مسابقات از تلویزیون پیدا کرده‌اند. به‌هرحال جای هیچگونه تردید نیست نزدیک به پنجاه هزار تماشاگری که در استادیوم گرد آمدند تنها به خاطر شهرت و محبوبیت پله مروارید سیاه بود. آن چه تهران از پله دید نشان داد که هر چه تا به حال درباره این مروارید شنیده‌ایم بی‌کم و کاست درست بوده است... پله هربار که توپ را به چنگ می‌آورد، حتی چهار مدافع نیز برای مهارش کفایت نمی‌کرد»