اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

تحمل ناپذیری ترامپ دربرابر مخالفت
روز چهارم سپتامبر ترامپ و مون رئیس جمهوری کره جنوبی تلفنی صحبت کردند. ترامپ گفت که یک دیدار فوق العاده با کیم در سنگاپور داشت و ارتباط دوستانه خوبی با رهبر کره شمالی برقرار کرده است. وی از این گله داشت که چرا اکنون ناگهان صحبت از این می شود که توافق و معامله ای در کار نخواهد بود. البته به نظر من اجلاس سنگاپور هرگز فوق العاده نبود مگر برای کره ای ها؛ کیم جونگ اون با دشمنانش روابط دوستانه برقرار نمی کند و در واقع در اجلاس سران یک توافق واقعی وجود نداشت. علاوه بر این رئیس جمهوری کره جنوبی همچنان ساز خود را در زمینه سیاست «آفتاب تابان» می زند و باور کرده است که رهبر کره شمالی کاملاً به برقراری روابط خوب با امریکا و همچنین موضوع خلع سلاح هسته ای متعهد است، هرچند که دور و بری های او نظیر کیم یونگ چول رفتارهای خشن و بی ادبانه ای دارند، عجب گمانه زنی جالبی! مون پیشنهاد کرد که ترامپ مجدداً با کیم جونگ اون دیدار کند. این واقعاً آخرین چیزی بود که ما به آن نیاز داشتیم. رئیس جمهوری کره جنوبی البته همچنان در تلاش بود تا اواسط ماه سپتامبر با رهبر کره شمالی دیدار کند؛ دیداری که احتمالاً او برای انجام آن دلایل سیاسی داخلی خاص خود را داشت.
من در روز 10 سپتامبر به اتفاق پمپئو و کلی نامه دیگری از کیم جونگ اون را که برای رئیس جمهوری امریکا نوشته بود، در اتاق بیضی تسلیم ترامپ کردم. ترامپ شروع به خواندن نامه کرد و در همان حین خواندن به تعریف و تمجید از آن پرداخت: «نامه جالبی است، واقعاً نامه خوبی است، گوش کنید در مورد من چه گفته است...» ترامپ بند بند نامه کیم را همراه با اظهارات اغراق آمیز خواند. همان گونه که من و کلی بعدها گفتیم این نامه گویی توسط طرفداران ایوان پاولوف روانشناس برجسته روس که در اواخر قرن بیستم تئوری کلاسیک شرطی شدن را مطرح کرده بود، نوشته شده است. نویسندگان نامه دقیقاً می دانستند که چگونه روح و روان و سیستم عصبی ترامپ را تحریک کنند که باعث شود او بیش از پیش احساس رضایت و اعتماد به نفس بکند.
ترامپ دوست داشت با کیم جونگ اون دیدار کند و به همین دلیل اصلاً مایل نبود حرفی در مخالفت با این دیدار بشنود. به همین دلیل وقتی من توضیح می دادم که چرا دیدار مجدد با رهبر کره شمالی در آینده نزدیک، ایده بدی است، حرف مرا قطع کرد و گفت؛ «جان! تو خصومت زیادی داری.» من در جواب گفتم؛ «این نامه توسط یک دیکتاتور که بر یک کشور مزخرف کوچک حکمرانی می کند، نوشته شده است. او لیاقت دیدار مجدد با شما را ندارد مگر همان طور که چند هفته پیش موافقت شد، اول با پمپئو وزیر خارجه امریکا دیدار و گفت و گو کند.» ترامپ دوباره گفت: «تو خیلی زیادی خصومت می ورزی.» گفت و گوی ما نتیجه ای نداشت و او در نهایت تأکید کرد: «من قصد دارم در هفته اول پس از انتخابات کنگره با کیم دیدار کنم و پمپئو باید امروز این موضوع را با کره ای ها مطرح و پیگیری کند. شما باید اعلام کنید که نامه کیم بسیار عالی بود. رئیس جمهوری علاقه زیادی به رئیس کیم دارد و قصد دارد محتوای این نامه را منتشر کند چون لازم است مردم استحکام روابط را ببینند. رئیس جمهوری همچنین علاقه مند است پس از انتخابات با کیم ملاقات کند. او دوست دارد این دیدار در کجا انجام شود؟»
وقتی از دفتر رئیس جمهوری در اتاق بیضی خارج شدیم، کِلی خطاب به من گفت: خیلی متأسفم، جلسه امروز خیلی سخت و علیه تو بود.» پمپئو هم ناامید و دلسرد به نظر می رسید. گفتم من از نتیجه جلسه به وجد آمدم! بعد از همه این حرف ها به هرحال حداقل در پنج هفته آتی (تا بعد از انتخابات کنگره) قرار نبود دیداری میان کیم و ترامپ صورت بگیرد. در طول این پنج هفته و در دنیای ترامپ هر چیزی ممکن بود اتفاق بیفتد. به هرحال باید واقعیت را می پذیرفتیم و پیش می رفتیم. یک معضل مهم و ادامه دار، علاقه وافر ترامپ به خارج کردن نیروها و تجهیزات نظامی امریکا از شبه جزیره کره بود که در واقع بخشی از برنامه کُلی وی برای کاهش حضور نظامی در نقاط مختلف جهان را شامل می شد. ضرب الاجل اول سپتامبر آمد و رفت و متیس به عنوان وزیر دفاع در اوایل ماه اکتبر بار دیگر نگرانی خود را در مورد میزان آمادگی نیروهای نظامی ما در شبه جزیره کره مورد تأکید قرار داد. بر اساس برنامه اعلامی، متیس و دانفورد بعد از اول ژانویه باید در جریان بررسی لایحه بودجه در کنگره حضور می یافتند و شهادت می دادند و بعید به نظر می رسید که مشکل عدم آمادگی نظامی ما تا آن موقع علنی نشود.