در تئاتر دینی آثار درخشانی به نمایش در آمده است

نصرالله قادری
 کارگردان و مدرس تئاتر
نکته‌ای که در وهله اول باید به آن پرداخته شود این است که در حوزه نمایش اتفاقاً برخلاف تصور بسیاری، بیشتر از حوزه سینما به روایت‌ داستان زندگی ائمه معصومین و شخصیت‌های بزرگ دینی پرداخته شده ولی به‌دلیل آنکه تئاتر مخاطبان کمتر و برد کمتری نسبت به سینما دارد شاید به اندازه آثار سینمایی مشهور و شناخته شده نیستند. از طرف دیگر، تبلیغاتی که در سینما وجود دارد و باعث می‌شود کارها بهتر دیده و معرفی شوند متأسفانه در تئاتر وجود ندارد، همه اینها باعث می‌شود آثار درخشانی که در این حوزه در هنر نمایش ما تولید و روی صحنه رفته‌اند کمتر به چشم بیایند. اولین خصلت تئاتر این است که باید مخاطب را به تأمل برساند و مخاطب را نه کنش‌پذیر، بلکه کنش‌گرا کند و یک وجه تازه‌ای از زندگی یا دیدگاه آن معصوم را دریافت کند و با همین نگاه می‌توان به آثاری رسید که چنین ویژگی را در خود دارند و اتفاقاً نمونه‌های موفق و درخشانی را می‌شود براحتی به ذهن آورد و از جمله آنها می‌توان از آثاری چون «مجلس ضربت زدن» استاد بهرام بیضایی یا «ترور» حمیدرضا نعیمی و بسیاری آثار خوب و البته گسترده‌ای که درباره واقعه عاشورا ساخته و روی صحنه رفته‌اند اشاره کرد که نگاه تازه‌ای به این موضوعات داشته‌اند. نکته‌ای که متأسفانه کار را گاهی سخت می‌کند این است که برخی فکر می‌کنند پرداختن به این موضوعات و حوزه‌ها، ملک شخصی آنهاست و کار کردن روی این مسائل، مثل میدان مین است چون مدعیان بسیاری دارد و کسانی که این حوزه را حوزه خاص خودشان می‌دانند و اگر هنرمندی دیگر به این عرصه ورود کرد باید تقاص زیادی بدهد مخصوصاً اگر کوچک‌ترین اشتباهی کند و بهانه‌ای دست کسی بدهد. با این حال نباید این نکته را از نظر دور داشت که وقتی نویسنده یا کارگردانی می‌خواهد روی این موضوعات کار کند دقیقاً می‌داند می‌خواهد چه کار حساسی انجام بدهد و به همین دلیل هم تمام جوانب را در نظر می‌گیرد و می‌داند که قربانی خواهد شد و ما هم مفهوم قربانی شدن برای معصومین را پذیرفته‌ایم و گاهی فکر می‌کنم بلاگردان معصومینی هستیم که اجر ما و کسانی را که در این زمینه با مشکلات و مصایب و تنگ‌نظری‌های فراوان به خاطر دل و باورشان کار می‌کنند همین معصومین خواهند داد و باقی‌اش دیگر آنچنان به چشم نمی‌آید و همین لذت از همه چیز بالاتر و مهم‌تر است. با این حال، برمی‌گردیم به آنچه در سطور اول این یادداشت آمد و این نکته که در این بخش لازم است وقتی اثر خوبی تولید می‌شود همه دست به دست هم بدهند و از جمیع جهات از آن اثر حمایت کنند تا مهجور نماند و نمی‌شود در این مورد سلیقه‌ای و جناحی و گروهی عمل کرد چون امامان
معصوم (ع)  و شخصیت‌های تراز اول دینی سایه‌شان به یک اندازه بر سر ما گسترده است و مثل باران همه را به یک اندازه طراوت می‌بخشند. برخی معتقدند که ما در حوزه نمایشنامه‌هایی که به زندگی و دیدگاه و روش و منش ائمه مربوط باشد نمایشنامه‌‌‌های درخور توجه نداریم یا تعدادشان کم است. من با چنین نظری موافق نیستم چون اتفاقاً به عقیده من در این حوزه ما نمایشنامه‌های خوبی داریم که بسیاری از آنها اجرا شده‌اند و بسیاری از آنها نیز تا امروز به دلایل فراوان تولید نشده‌اند. این مشکل اصلی نیست، بلکه مسأله و مشکل اصلی اینجاست که ما باید کاری تولید کنیم که در قد و قواره‌های جهانی باشد و بتوانیم با آن اثر چهره‌ای واقعی از پیامبران و معصومین خود به دنیا معرفی و از این طریق پلی فرهنگی با مردم کشورهای دیگر برقرار کنیم که شاید اگر می‌توانستیم چنین کاری کنیم امروز کسی به خودش جرأت نمی‌داد که به والاترین چهره دینی ما توهین کند و مردم همان کشور توی دهانش می‌زدند؛ پس به عقیده من کارهایی شده است اما در مدیوم‌های بین‌المللی باز هم جا دارد تلاش کنیم.