بعد از زندگی و تجلیل از زندگی

میکائیل شهرستانی
کارگردان تئاتر
خانه نشینی و به اصطلاح قرنطینه در دوران کرونا کمک کرد که فیلم و سریال‌ زیادی ببینم که «روانشناس» و همین‌طور مینی سریال انسانی after life از جمله بهترین‌های آنها بود و می‌توانم به مخاطبین این یادداشت دیدن آن را پیشنهاد بدهم after life یا همان «بعد از زندگی» در واقع یک مجموعه تلویزیونی و محصول شرکت نت‌فلیکس به کارگردانی ریکی جرویز است. نویسنده یک روزنامه، با نام تونی و با بازی جرویز، بعد از مرگ همسرش لیزا، با بازی کری گادلیمن، به خاطر سرطان، مملو از خشم و اندوه می‌شود و اساس و روند زندگی‌اش دستخوش تغییر و تکان می‌شود. تونی که یونیفورم سوگواری، یعنی تی‌شرت‌های گل و گشاد و شلوار گرمکن، به تن کرده همه مدت تعاملات خودش را با گستاخی و نیش و کنایه در مواجهه با دیگران و البته تهدید‌های مکرر به خودکشی پیش می‌برد. جرویز که نویسندگی و کارگردانی تمام قسمت‌ها را به عهده داشته پایانی را رقم می‌زند که کاملاً قابل پیش‌بینی، اما بسیار راضی‌کننده است. در زمانی که بسیاری از مجموعه‌های تلویزیونی به پیچیدگی‌های مصنوعی خود افتخار می‌کنند، «پس از زندگی» ساده، بسیار سرگرم‌کننده و یادآور این است که چقدر ساده می‌توان مهربانی را انتخاب کرد و به همین دلیل در ابتدای این یادداشت از لقب یک سریال انسانی برای «بعد از زندگی» استفاده کردم. این سریال می‌خواهد این ایده‌ را مطرح کند که سوگواری بدون کنترل چقدر می‌تواند روح و روان فرد را از بین ببرد، اما این پیام در لابه‌لای رفتارهای ناپسند و خشن از سوی شخصیت تونی گم می‌شود و در نهایت نقطه عطف جایی رخ می‌دهد که کسی قدم پیش می‌گذارد و به تونی رک می‌گوید که چقدر رفتارش آزاردهنده است. در آخر می‌توانم بگویم که شما می‌توانید با چند نفر بنشینید و درباره اینکه چقدر تونی شگفت‌انگیز است صحبت کنید؛ اما زود خسته می‌شوید چون یک حرف را بارها و بارها تکرار خواهید کرد.