روایت گمشده

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

ربوده شدن
از پله‌های سفارت فرانسه با سرعت پایین آمده و به سوی سفارت خودمان رفتم که در آن زمان در یکی از خیابان‌های باریک رم قرار داشت. تعداد زیادی پلیس را مسلسل به دست با اتومبیل‌های آبی رنگ و چراغ‌های قرمز در اطراف سفارت دیدم و ده‌ها همسایه ایتالیایی که بوالفضولانه در برابر سفارت جمع شده بودند. روزنامه نگاران ایتالیایی و دوربین‌های تصویربرداران، از همه پر سر و صدا‌تر و فضول‌تر بودند که می‌پرسیدند چه اتفاقی افتاده و چگونه اتفاق افتاده است؟ احساس تنگنای شدیدی می‌کردم بویژه از اینکه سؤالات خبرنگاران، خالی از سرزنش حاصل از عقبگرد در روابط راهبردی سوری - فلسطینی نبود؛ همچنین به‌خاطر اینکه در هنگام یورش، در سفارت نبوده ام؛ بویژه وقتی چشمم به رگه‌ای از خون حنین حاتم معاون نمایندگی در سالن روبه‌روی دفترم افتاد که هنوز بر زمین مانده بود. پاسخ من برای خبرنگاران قانع کننده نبود که سوریه و فلسطین یکی هستند و یکی باقی خواهند ماند و کسانی که سفارت را تصرف کرده‌اند، فلسطینی نیستند چون فلسطینی نمی‌تواند تروریست باشد. نماینده سازمان آزادی بخش [فلسطین]در رم، فردای آن روز به دیدارم آمد و ضمن تشکر از موضع دیروز من، هنگام رفتن در گوشم زمزمه کرد که آنها فلسطینی بودند، اما از جماعت ابونضال. اولین بار بود که این نام را می‌شنیدم.
ربایش آلدو مورو [نخست‌وزیر ایتالیا]
ایتالیا همانند زلزله و پس لرزه‌های آن، به لرزه در آمد، هنگامی که سازمان [مسلح چریکی چپ تندرو] «بریگارد سرخ»؛ آلدو مورو نخست‌وزیر ایتالیا را بمدت ۵۵ روز ربود. ایتالیا از سیسیل در دورترین نقطه جنوب آن که هنوز دیوارهای برخی کلیساهایش مزین به آیات قرآنی مطلا به آب طلا است، تا لومباردی در دورترین نقطه شمال این کشور که به‌صورت سراسرنما [پانورامیک] بر اروپا مشرف است، به لرزه در آمد. ایتالیایی‌ها در این حادثه و پیامدهای آن غرق شدند، زیرا آلدو مورو فقط یک شخصیت سیاسی عادی یا نخست‌وزیر ایتالیا نبود و در پس پرده سیاست، بیش از سیاست آشکار حضور و وجود داشت. آلدو مورو صاحب نظریه «سازش تاریخی» میان حزب دموکرات مسیحی مسلط بر زندگی سیاسی ایتالیا از هنگام پایان جنگ جهانی دوم، با حزب کمونیست ایتالیا بود که امریکایی‌ها مشارکت در قدرت را حتی در صورت کسب بیشترین آرا در انتخابات قانونگذاری برای آن، ممنوع کرده بودند. آلدو مورو نماد یک وضعیت سیاسی بشدت خاص در کمونیسم اروپایی بود که از نگاه ناتویی امریکا و حتی مسکوی کمونیست، در دوران جنگ سرد قابل فهم نبود.این نوع متفاوتی از یک تناقض آشکار [پارادوکس] بود که این بار رم به خود می‌دید.