مُهرِ مِهر

میرعلیرضا میرعلی نقی
پژوهشگر و مؤلف تاریخ موسیقی ایران
معنویت؛ امانتی است که بین آدمیان اهل و آشنا؛ سینه به سینه و نسل به نسل جا‌به‌جا می‌شود. معنویت همان کیمیایی است که کالبد مادی انسان و آثارشان را زندگی می‌بخشد و ماندگار می‌کند. در واقع به‌همان اندازه که ناملموس است؛ محسوس می‌تواند باشد. ابراهیم قنبری مهر عزیز، استاد مِهرکاری بر دل آدم‌ها و بدنه سازها، نمونه‌ای از چنین امانتداران و وفاداران هستند. درباره نقش و مقام و تأثیرشان در موسیقی و هنر سازسازی ایرانی تا سال‌های سال گفته و نوشته خواهد شد. اما این فقط کالبد شناسی آثار اوست.‌ درباره نقش معنوی شان، چه در کار و چه در زندگی، اندیشیدن و نوشتن؛ هم دشوارتر است و هم لازم تر. ابراهیم قنبری، فراتر از لقب استاد و هر لقب دیگر؛ حامل و امانتدار و ارائه دهنده این زندگی معنوی بوده و این موهبت را هم ذاتی داشته و هم اکتسابی. امانت بی‌نظیری را از استاد استادان، ابوالحسن صبا، گرفته و به ما رسانده است. صبا و قنبری مهر، چیزی برای معاصران و آیندگانشان کم نگذاشته‌اند، مشکل از زمانه‌ای است که دیگر چندان سالک پرور نیست و در برابر هر امرغیر تجاری؛ خودش را به ناشنوایی و نفهمی زده است. از طرف دیگر، برای اشاعه «معنویت» مورد پسند بازار و تجار؛ دکان‌های چهارنبش و پر از وعده‌های رنگین و توخالی احداث کرده است.
اگر تنها یک نفر؛ تنها یک نفر از شاگردان و معاشران ایشان توانسته باشد معنا و مفهوم زندگی و سلوک استاد را دریابد و بتواند از چوب و فلز و صنعت و مادیت؛ به «صدا» و احساس و نگاه و معنویت برسد، وظیفه دشوار و بارگران هشتاد سال امانتداری حضرت قنبری مهر، به محلی معتمد رسیده و عطر زندگی بخش آن به شنوایی و به مشام روح خسته ما خواهد رسید. گمانم خود ایشان نیز جز این را نخواهند. وگرنه، بزرگداشت و تندیس‌سازی و لوح نگاری و سخنرانی و...؛ کارهایی است که ما به بهانه وجود ایشان در واقع برای خودمان انجام می‌دهیم و این یگانه معتمد استاد صبا را هیچگاه به این حواشی نیازی نبوده و نیست. زادروزتان مبارک باد جناب قنبری مهر بزرگ. مبارک بر هر کسی که پیام شما را بدرستی درک کرد و به آن دل بست.