دلالت‌های وزارت امیرعبداللهیان برای سیاست خارجی ایران

ادامه از صفحه اول
 به‌طوری که همکاری با کشورهای محور مقاومت در اولویت سیاست خارجی قرار خواهد گرفت.
منطقه‌گرایی مستقل: یکی دیگر از دوگانه‌های نظری و عملی در سیاست خارجی ایران نقطه عزیمت آن از سطح منطقه‌ای و بین‌المللی است. آیا سیاست خارجی ایران باید از سطح و سکوی منطقه‌ای به سطح بین‌المللی پرتاپ شود یا برعکس، از عرصه جهانی به منطقه وارد شود؟ عملکرد دولت‌های پیشین بیانگر این واقعیت است که منطقه‌‌گرایی در سیاست خارجی ایران تابعی از بین‌الملل‌گرایی بوده است. وزارت یک دیپلمات منطقه‌گرا حاکی از آن است که منطقه‌گرایی مستقل و البته متعامل در دستورکار سیاست خارجی ایران قرار خواهد گرفت.
سیاست منطقه‌ای و همسایگی فعال: منطقه‌گرایی مستقل منطقاً متضمن و مستلزم سیاست منطقه‌ای فعال در سیاست خارجی دولت سیزدهم است. بویژه آنکه، تخصص و تجربه وزیر خارجه پیشنهادی این دولت منطقه غرب آسیاست. در کانون سیاست منطقه‌ای نیز سیاست همسایگی فعال قرار دارد. از این رو، توسعه و تقویت روابط با همسایگان، از یک‌سو و تنش زدایی با همسایگان جنوبی، از سوی دیگر، در اولویت سیاست خارجی دولت سیزدهم خواهد بود.
توسعه و گسترش روابط خارجی ایران با همه کشورهای جهان: به گونه‌ای که جمهوری اسلامی ایران تعامل هوشمند، فعال و همه‌جانبه با جهان خواهد داشت. این امر به معنای پایان تقلیل‌گرایی در سیاست خارجی است. به‌طوری که اول، سیاست خارجی صرفاً به رابطه با غرب محدود و منحصر نمی‌شود. دوم، سیاست خارجی تنها به برجام تقلیل پیدا نمی‌کند.
توازن در سیاست خارجی: سیاست خارجی دولت سیزدهم، همان‌گونه که امیرعبداللهیان تصریح می‌کند، متوازن خواهد بود. به گونه‌ای که با تقویت «سیاست نگاه به شرق»، در مقابل «سیاست نگاه به غرب» موازنه‌سازی خواهد شد. یکی از الزامات سیاست خارجی متوازن نیز آسیاگرایی است. برآیند این دو، پایان غرب‌محوری نامتوازن و غرب‌زدایی در سیاست خارجی ایران است.
بازسازی و بازیابی اعتماد و اعتبار وزارت امور خارجه: اختلاف نظر و عملکرد بین وزارت امور خارجه و سایر ارکان و نهادهای متولی سیاست خارجی در دولت دوازدهم باعث تضعیف اعتماد و اعتبار آن در سطح نظام شد. اما، وزیر خارجه‌ای که مورد اعتماد نظام بوده و با اجماع دستگاه‌های مختلف متولی سیاست خارجی انتخاب شده است، اعتماد و اعتبار وزارت خارجه را بازسازی و بازیابی خواهد کرد.