خانواده تئاتر هنوز امیدوار است

سید عمادعامری مقدم
مدیر تماشاخانه مَلِک
تماشاخانه‌های خصوصی در این سال‌های اخیر به عنوان قلب تپنده هنر تئاتر عمل کردند، قبل از این؛ اگر کارگردانی می‌خواست نمایشی را به صحنه ببرد، باید مدت‌ها در انتظار برای اجرا در یک سالن عمومی می‌ماند و آخر سر هم به دلایل فراوان از جمله همین صف طولانی برای نوبت اجرا و مسائلی دیگر به اجرا نمی‌رسید؛ اما با شکل‌گیری بخش خصوصی و قوت گرفتن تماشاخانه‌های خصوصی که اقتصاد تئاتر را متحول کردند، ماجرا فرق کرد و استعدادهای زیادی توانستند در این عرصه توانایی‌های خود را ارائه کنند.
 طی دو سال اخیر و شیوع ویروس کرونا در وهله اول تئاتر با چالش‌های سنگین روبه‌رو شد و به همین موازات فعالیت تماشاخانه‌های خصوصی به عنوان یک رکن اصلی که شکل‌دهنده زیر ساخت‌ها بودند، به دلیل تعطیلی‌های مکرر و گاه طولانی و گاه کوتاه مدت، با چالش‌هایی جدی روبه‌رو شد و از همه مهم‌تر، زیربار کرایه ملک و... در تنگناهای شدید مالی
 قرار گرفتند.
از سوی دیگر فرآیند اخذ مجوز برای نمایش‌هایی که آمادگی اجرا داشتند هم با چالش‌هایی جدی روبه‌رو شد و این پروسه برای متقاضیان به پروسه‌ای طولانی و فرسایشی تبدیل شد تا جایی که بسیاری از آنها از اجرا منصرف شدند.
به همین دلیل هم بسیاری از تهیه‌کنندگانی که می‌خواستند چراغ سالن‌ها و تئاتر خاموش نشود ترجیح دادند تا بهتر شدن شرایط کار نکنند و همه اینها باعث شد امروز با آینده مبهم تئاتری‌ها
مواجه باشیم.
 امروز بر کسی پوشیده نیست که طی یک سال اخیر بسیاری از هنرمندان این عرصه با چالش‌های جدی مالی و اقتصادی مواجه شدند و کمک‌هایی که به آنها شد نیز آن‌چنان تأثیری در بهبود شرایط نداشت. متأسفانه در تئاتر ما این امکان به‌وجود نیامد که تئاتر هم مثل سینما به صنعت تبدیل شود و تا داشت کمی جان می گرفت، ویروس کرونا از راه رسید و نگذاشت این اتفاق بیفتد و با همان گام آهسته کمی به مقصد نزدیک شویم.
 ما انتظار داریم تئاتر اولویت مدیران فرهنگی باشد و در عمل و اجرا این رویکرد بسط پیدا کند و تا در این برهه که کرونا آسیب‌هایی جدی به اقتصاد هنر و هنرمندان وارد کرد، این توجه و اولویت‌سازی، کمی از بار مشکلات و آسیب‌ها را کم کند. نکته تکراری اما واقعی است که در این دوره تلخ کرونایی بسیاری از بازیگرانی که در این حوزه تئاتر فعال بودند مجبور شدند به شغل‌های دیگر روی بیاورند.