موزه‌اش را ندید و رفت

چند روزی از درگذشت «ایران درودی» می‌گذرد اما اخبار حوزه فرهنگ همچنان متأثر از فوت این هنرمند نقاش است. در چند روز گذشته فعالان حوزه هنر هر بار که از او سخن گفته‌اند از تلاشش برای تأسیس موزه ایران درودی صحبت کرده‌اند. موزه‌ای که تأسیس‌اش جزو آرزوهای این هنرمند فقید بود و در سالروز تولد 84 سالگی‌اش گفته بود «از شما می‌خواهم دعا کنید که بتوانم موزه‌ام را افتتاح کنم و بعد بروم.» او جمعه هفتم آبان پس از تحمل سه ماه بیماری، در سن ۸۵ سالگی به دلیل ایست قلبی درگذشت بی آنکه افتتاح موزه ایران درودی را به چشم دیده باشد.
علی‌اکبر صادقی، دیگر نقاش شناخته‌ شده ایران به تازگی در گفت‌وگویی درباره عدم راه‌اندازی موزه ایران درودی در زمان حیات این هنرمند به خبرآنلاین گفته است: «ایران درودی نقاش بسیار خوبی بود و اتفاقاً چند روز پیش هم دوستِ پسرم در نمایشگاهی، تابلویی از او خریده بود که بسیار زیبا بود. او خیلی بی‌ادعا بود و کارهایش به نظرم بی‌نظیر و جهانی بود. بسیار متأسفم که ایشان فوت کرده‌اند اما در هر صورت دنیا همین است. درعین‌ حال متأسفم که راه‌اندازی ساختمانی را که قرار بود موزه ایران درودی نام بگیرد، ندید و رفت. این بسیار غم‌انگیز است اما او در تاریخ جاودان است و مطمئنم که سرانجام آن ساختمان را هم می‌سازند و آثارش را که به مردم ایران هدیه کرده بود، در آن به نمایش می‌گذارند.»
صادقی در پاسخ به این سؤال که برخی منتقدان، سبک ایران درودی را حد فاصل بین سوررئالیسم و سمبولیسم توصیف می‌کنند و برخی دیگر هر دو اطلاق را صحیح می‌دانند و به گمان عده‌ای دیگر او پیرو مکاتب متعارف نبود و به‌ نوعی اصالت سبکی رسیده و شیوه هنری‌اش ایران درودیسم نام داشت، توضیح داده است: «به نظر من کار خانم درودی آنچنان سوررئال نبود. او تمام احساس خود را روی تابلو می‌گذاشت و کارهایش خاص بود، به گونه‌ای که می‌توانم بگویم کسی در ایران مانند ایشان کار نکرده است. او تحصیلکرده خارج بود و دو، سه کتاب نوشت و تمام اینها خاطراتی است که ما از این زن بزرگ در ذهن داریم.»
علی‌اکبر صادقی، یکی از پرکارترین و موفق‌ترین نقاشان سبک سوررئالیسم که تأثیر پنج شخصیت ابوالقاسم فردوسی، مولانا، گابریل گارسیا مارکز، عارف قزوینی و سهراب سپهری را بر زندگی و هنر خود غیرقابل انکار می‌داند، در پاسخ به این سؤال که خودش این روزها را چگونه می‌گذراند، چنین گفته است: «من هم بد نیستم. از خانه بیرون نمی‌روم. از زمانی که کرونا آمد شاید سه، چهار مرتبه از خانه بیرون رفته باشم. اینجا نشسته‌ام و روزی حداقل شش،هفت ساعت کار می‌کنم و خوشحالم. پسرهایم دور و برم هستند و از من مواظبت می‌کنند، چون 84 سالم است و دوم آذر 85 ساله می‌شوم.»