همه سازمان ها باید برای گشودن گره ترافیک پای کار بیایند

تهران با بیش از روزانه ۱۷۰۰ تا ۲۰۰۰ تصادف و ترافیک پرحجم در ساعات ابتدایی و انتهایی روز یکی از شلوغ‌ترین شهرهای جهان است در حالی که پیش‌بینی رئیس پلیس راهور تهران بزرگ از آینده ترافیکی تهران که این روزها پایتخت‌نشینان را گرفتار کرده چندان امیدبخش نیست. سردار محمدحسین حمیدی در گفت‌وگوی اختصاصی با «ایران‌آنلاین»، تسهیل شرایط موجود و مدیریت ترافیک شهر تهران را منوط به مشارکت سازمان‌ها و ارگان‌های متولی می‌داند و تأکید می‌کند: تنها یک نهاد خاص از پس حل این معضل برنمی‌آید ضمن اینکه ترافیک شهر تهران طی چند سال اخیر به یک معضل تبدیل نشده بلکه بیش از چند دهه سابقه دارد و از زمان جدی شدن زندگی شهری و تبدیل خودرو به وسیله جابه‌جایی افراد، در مورد آن هشدارهایی مطرح شده است به‌طوری که در سال ۱۳۵۱ رئیس راهنمایی و رانندگی وقت از این جمله استفاده کرده بود؛«ترافیک تهران قاراشمیش است» اما ‎متأسفانه با وجود این سابقه ترافیکی، در اغلب موارد با این تصمیم که فضاهایی را از خودرو بگیریم و به مسیرهای انسان‌محور اختصاص دهیم مخالفت‌های جدی شد؛ ‎مصداق بارز آن تصمیم برای اختصاص بخشی از معابر بازار بزرگ تهران به عابران پیاده بود که خوشبختانه مسئولان مربوطه به مخالفت‌های حاشیه‌ای توجه نکردند و ‎جسارت به خرج دادند و حالا بعد از گذشت بیش از ۱۰ سال، رضایت کسبه و مشتری‌ها نشان از انتخاب درستی دارد که آن زمان اتخاذ شد.
قفل ترافیک تهران باز می‌شود؟
بر اساس آمار اعلام شده از سوی پلیس راهور تهران بزرگ، طی دو سال اخیر ۱۸ درصد به خودروهای شهر تهران و ۲۲ درصد به جمعیت این شهر افزوده شده است ضمن اینکه تعداد خودرو و موتورسیکلت‌های شهر تهران نیز به بیش از ۸ میلیون و ۴۰۰ هزار دستگاه رسیده این در حالی است که به گفته سردار حمیدی با راهکارهای گذشته نمی‌توان این حجم از ترافیک و تصادف ناشی از این وسایل نقلیه را مدیریت کرد از این‌رو باید با الگوپذیری از کشورهای موفق در مدیریت ترافیک شهری، برنامه‌های بلند مدت و میان مدت را به‌صورت منسجم و کارشناسی پیش برد تا از این وضعیت ترافیکی عبور کنیم.
ساختمان‌های ترافیک‌ساز
 سهم بزرگ ساخت و سازها در بروز ترافیک شهر تهران قابل اغماض نیست؛ این نکته‌ای است که سردار رحیمی در تصریح آن یادآور شد: ‎حتی اگر نخواهم به موضوع ارتباط ساخت و سازهای‌ تهران با محیط‌ زیست ورود کنم، اشاره به تأثیر چشمگیر آنها در افزایش بار ترافیکی قابل چشم‌پوشی نیست و آن چیزی که به‌طور جدی خودنمایی می‌کند این است که برخی از مجتمع‌های تجاری، اداری و حتی مسکونی در فضاهایی ساخته شده که صددرصد مخل ترافیک شده و سیستم منطقه را به هم ریخته است.
وی یکی از مصادیق این ساختمان‌های غیر اصولی را در شهر تهران «مجتمع تجاری کوروش» معرفی و عنوان کرد: ساخت این مجتمع در بزرگراه ستاری بار ترافیکی سنگینی را بر شبکه اصلی معابر تحمیل و شبکه‌های فرعی اطراف را مختل می‌کند.  سردار حمیدی وجود باراندازهای کامیون را در جنوب شهر تهران یکی دیگر از دلایل مهمی دانست که به آلودگی و بار ترافیکی آن محدوده افزوده است؛ صاحبان این مشاغل از چند نسل قبل در همین محدوده شهری به این پیشه مشغول هستند در صورتی که ساکنان مناطق جنوبی تهران به همین خاطر در مشقت زندگی می‌کنند این در شرایطی است که بر اساس آمارهای موجود حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد بارهای کشور در این منطقه تخلیه و از اینجا به نقاط دیگر کشور توزیع می‌شود. ‎۳۰ تا ۳۳ سازمان در حوزه ترافیک و آلودگی هوا تکلیف قانونی دارند، اما خیلی از سازمان‌ها ترافیک در اولویت‌شان نیست، خیلی از محققان به وضع موجود عادت کرده‌‌اند، بسیاری از سازمان‌ها چون کاهش تصادفات را دیده‌‌اند جدی نگرفته اند. حمیدی با بیان این موارد از مطالبه اخیر رهبر معظم انقلاب یاد و اظهار کرد: بیانات ایشان تلنگری بود برای خیلی از ما که به‌صورت جدی وارد عمل شویم و اقداماتی که در کوتاه مدت و کم هزینه و بدون پول دولتی با مدل‌های مختلف اقتصادی بدون نیاز به بودجه دولتی و وابستگی به پول نفت می‌توان انجام داد، مادامی که سازمان‌ها بروند سراغ بودجه دولتی  می‌توان مدل‌هایی را طراحی کرد که بدون وابستگی به پول نفت تغییرات عمده  را در سطح شهر دید.
شناور کردن ساعات ادارات
 وی افزود: شناور کردن ساعات ادارات و جا‌به‌جایی مشاغلی مانند باربری‌ها به خارج از شهر شاید آورده اقتصادی هم داشته باشد، اما باید به دنبال تغییر مدل حمل‌ونقل و استفاده  از پیمانکاران داخلی باشیم، تا در طولانی مدت از عواید کاهش مصرف سوخت و حذف سوخت دیزلی حتی  به صادرات بیشتر بهره مند شویم. می‌توان این درآمد را صرف احداث ریل روی زمین و سایر راهکارهای برون رفت از وضعیت سنگین ترافیکی  کرد.  او اظهار داشت: باید در بسیاری از حوزه‌ها نگاه‌های عملیاتی و جسورانه جایگزین نگاه‌های دولتی [بوروکراتیک] شود این در حالی است که شاهد بودیم در یک دوره ۸ ساله با وجود دانش کافی حرکت مؤثری صورت نگرفته و نتیجه  همین وضع موجودی شد که در آن قرار داریم.