زیستن در میانه بحران

محدثه واعظی‌پور
روزنامه‌نگار
زمستان سال 98 پیش از آنکه شیوع ویروس کرونا زندگی را به قبل و بعد از خود تقسیم و آداب زندگی جمعی و لذت بردن از تماشای فیلم در سالن سینما را تا مدت‌ها از مجموعه عادت‌های ما حذف کند، «جهان با من برقص» روی پرده رفت. فیلم، درباره مردی در آستانه مرگی قریب‌الوقوع است، جهانگیر (علی مصفا) بی‌حوصله و سردرگم، مجبور است چند روزی دوستانش را (که هر کدام ماجرایی دارند) تحمل کند و این همنشینی اجباری، او را در معرض شناختی تازه از آنها، لذت زندگی و پذیرفتن مرگ قرار می‌دهد.
«جهان با من برقص» از آن دست فیلم‌هایی است که تماشایش می‌تواند علاوه بر تغییر نگاه به ماهیت و حقیقت زندگی، نه به شکل شعاری و گل درشت که در قالب واقعیتی انکارناپذیر، حس و حال تماشاگر را نسبت به مرگ و زندگی تغییر بدهد.
مجموعه ناهمگون دوستان جهانگیر، اتفاق‌هایی که دور و برش رخ داده، تنهایی طولانی مدت و حس بلاتکلیفی و رها شدگی، چیزی است که بسیاری از ما در روزهای زندگی تجربه می‌کنیم و شاید در دو سال اخیر و پس از بالا رفتن آمار مرگ و میر و عزادار شدن خانواده‌ها عمیقاً آن را درک کرده‌ایم. مرگ در این دو سال به اغلب ما بسیار نزدیک بوده و عزیزانی را از ما دور
کرده است.
این روزها با توجه به مشکلات اقتصادی و فضای غمبار جامعه، افسردگی و بی‌انگیزگی برای ادامه راه، تلاش و جنگندگی کمرنگ شده و حسی بر ما چیره شده که بخشی از آن را سروش صحت در «جهان با من برقص» روایت کرده است. «جهان با من برقص» نسخه‌ای برای درمان رنج‌ها یا حذف آنها ندارد (وظیفه اثر هنری این نیست) اما در ضیافتی که به بهانه تولد (و در اصل مرگ) شکل گرفته، همزمان با شخصیت اصلی (جهان) تماشاگر هم به این باور می‌رسد که لذت بردن از سفر زندگی، این اقامت کوتاه مدت و دانستن آن که انتهای این مسیر، جدایی و دور شدن از هر آن چیزی است که دوست اش می‌داریم، تنها راه چیره شدن بر افسردگی و ملال است. درک این فرصت کوتاه، ما را بر آن می‌دارد تلخی‌های بزرگ و کوچک را پشت سر بگذاریم و در لحظات شادی که شکننده، کوتاه مدت و موقتی هستیم غرق شویم.
«جهان با من برقص» هنوز تماشایی است، جدا از مضمون درخشان‌اش شخصیت‌پردازی، بازی‌ها، جزئیاتی که در نمایش روابط انسانی دارد و استفاده خلاقانه‌اش از موسیقی،  آن را در سینمای ایران به تجربه‌ای منحصر به فرد و دوست داشتنی تبدیل می‌کند؛ فیلمی که لحظات بسیاری از آن در ذهن تماشاگر باقی می‌ماند و پایانی فراموش نشدنی دارد.