بزرگی به فرمایش حاصل نمی‌شود

کورش سلیمانی
کارگردان
این روزها علاوه بر اجرای نمایش برای مردم عزیز و نفس کشیدن بر صحنه همراه با دوستانی یکدل، کمیاب و هنرمند، هم کلامی با احمدرضا احمدی نازنین موهبت بزرگ دیگری‌ است که نصیبم شده است. این هم کلامی از روزهای تمرین به جهت بهره مندی‌ام از نظر ایشان به‌عنوان نویسنده نمایشنامه شروع و جاری شد تا این روزهای اجرا... و من مفتخرم که تقریباً هر روز با ایشان تلفنی حرف می‌زنیم. از اجرا می‌پرسند، از واکنش تماشاگران و نظر ایشان... و بعد هر روز می‌گویند به بچه‌ها سلام برسان و بگو فداکاری زیادی کرده‌اند که این نمایش را در این شرایط دارند کار می‌کنند... بگو روی ماه‌تان را می‌بوسم... بگو از شما ممنونم... و به قدری فروتنانه اینها را می‌گویند که من پشتِ تلفن از شرم آب می‌شوم و گاه در همان لحظات که ایشان اینها را می‌گویند در دلم می‌گویم؛ یک انسان چقدر می‌تواند در عین بزرگی و اهمیت تا این اندازه فروتن و شریف و زلال باشد. حالا با آشنایی بیشتر با ایشان از طریق همین گفت‌و‌گوها دیگر یقین پیدا کرده‌ام که بزرگی باید برازنده شخص باشد... باید به او بیاید... به فرمایش و نمایش و هورا کشیدن بزرگی حاصل نمی‌شود؛ بزرگی از بزرگی پدیدار می‌شود. احمدرضا احمدی که قریب به شصت سال است برای شعر و فرهنگ و‌ ادب و هنر این دیار زحمت کشیده، رنج برده و خلق کرده این روزها بر من و ما منّت گذاشته، تشویق‌مان می‌کند و از شادی اش بابت اجرا می‌گوید، از طرح نمایشی تازه‌ای که به ذهنش رسیده و قرار است بزودی بنویسد، از نقاشی‌ها و کارهایش، از گذشته‌ها و خاطراتش که همه درس است برای من. و ما، گروه اجرایی نمایش فرودگاه، پرواز شماره ۷۰۷- این روزها تئاتری‌های خوشبختی هستیم که نام‌های‌مان در ‌پوستر نمایش زیر نام بزرگی به‌نام احمدرضا احمدی می‌آید و همین یک نکته برای با شوق به سالن رسیدن هر روزه‌مان بسیار کفایت می‌کند؛ و خدا را شُکر.
دستنوشته‌ احمدرضا احمدی برای عوامل نمایش «فرودگاه، پرواز 707»
آقای کورش سلیمانی
دوست جوان من
امیدوارم سلام و مهربانی مرا قبول کنید. من سپاس فراوان دارم از شما و همکاران شما که نمایشنامه مرا که در حال فراموش شدن بود به آن جان و عمر دوباره دادید، سپاس این شاعر پیر را شما و همکارانت قبول کنید.
پاییز سال ۱۴۰۰- تهران
احمدرضا احمدی