عمر می‌گذرد در خدمت مردم باشیم

وقتی آقای رجایی به خواستگاری من آمدند، سنم خیلی پایین بود. نشسته بودم توی اتاق. یک کاغذ مچاله شده را آرام به طرف من انداخت. برداشتم. نوشته بود: «اگر به این وصلت راضی نیستی و خدای‌‌ ناکرده بعداً به‌هم خواهد خورد، چه بهتر است که الآن به‌هم بخورد. هرچه باشد، ما فامیل هستیم و خوب نیست دلخوری پیش بیاید.» از اینکه به نظر خودم احترام گذاشت، خوشم آمد. تا یک مدت نامه‌ دادن ادامه داشت. برایم شعر هم می‌نوشت.
 همیشه لبخند روی لب‌هایش بود
آقای رجایی کم‌توقع و قانع بود و زندگی تجملاتی را دوست نداشت. می‌گفت: «زندگی را سخت بگیریم، سخت‌تر می‌شود.» صله رحم را رعایت می‌کرد. با هم به عیادت مریض‌ها و آنهایی می‌رفتیم که بچه‌هایشان به خارج رفته بودند. وقت‌هایی هم که سرش خیلی شلوغ بود، زنگ می‌زد و سراغ بقیه را می‌گرفت.
 دوست داشت فرزند اولش دختر باشد
خیلی دوست داشت بچه اولش دختر باشد. دخترهایم که یکی‌یکی به‌دنیا آمدند، می‌گفت: «می‌دانی خدا چقدر ما را دوست دارد. دختر خیر و برکت است» همیشه شکرگزار بود. دوست نداشت سر خاک مادرم یا عمویم گل ببرم. می‌گفت: «به‌جای هزینه گل، خیرات بکنید. گل پژمرده می‌شود. دوست ندارم گل از شاخه‌اش کنده شود.» فقط روز دختر، برای دخترها گل می‌گرفت. خیلی دوست‌شان داشت. می‌گفت: «هرسال برای‌شان تولد بگیریم. اگر پسر داشتم، کادوی اول را به دخترهایم می‌دادم. دختر، هم میهمان است و هم نعمت.»
 بیایید باهم صحبت کنیم
مواقعی که میهمانی داشتیم یا به جایی می‌رفتیم، از اخلاق و رفتار جامعه دینی و اسلامی صحبت می‌کرد. در خانه، چند هفته یک‌بار می‌گفت: «بیایید باهم صحبت کنیم.» به نظر بچه‌ها احترام می‌گذاشت. می‌گفت: «به شخصیت بچه‌ها اهمیت بدهید. مشورت بکنید؛ نظرشان را بپرسید. این‌جوری اعتماد به‌ نفس بچه‌هایمان می‌رود بالا.»
 به خدا می‌سپارم‌تان
دقیقاً چهل روز قبل از مریضی‌اش گفت: «خانم؟ می‌خواهم شهید شوم.» گفتم: «می‌خواهی بروی شهید شوی، من و دخترها چکار کنیم؟ نه برادر خودت این‌جاست، نه برادر و پدر من؛ نه فامیل درجه‌ یک.» گفت: «من خودت و دخترهایم را به خدا می‌سپارم.» همیشه می‌گفت: «دوست دارم شهید شوم؛ اما مثل اینکه لیاقتش را ندارم.»

 * بخشی از دلنوشته
همسر مرحوم رجایی