پرسپولیس و استقلال؛ یکی از دیگری بدتر

وصال روحانی
روزنامه‌نگار
با اینکه کنار گذاشته شــــدن ســرخابی‌های پایتخت از لیگ فوتبال قهرمانان آسیا به دلیل ایــــرادات تشــــکیلاتی و نداشــــتن ضــوابـــط حرفه‌ای بوده، به لحاظ فنی هم به‌نظر می‌رسد که هیچ یک از آنها صلاحیت حضور در این پیکارها را نداشته باشند.
البته جدول رده‌بندی لیگ بیست و یکم در آستانه اتمام نیم فصل اول آبی‌ها را در مکان نخست نشانده و پرسپولیس هم حائز رتبه دوم است. با این حال این دو تیم به گونه‌ای بازی نمی‌کنند که تصور کنیم اگر به لیگ آسیای 2022 راه داده می‌شدند، کوچکترین بختی برای فتح جام داشتند. به‌واقع نحوه بازی و میزان کارایی آنها در فصل جاری به قدری معمولی و چنان نازل است که شاید از گروه‌شان در مرحله اول هم صعود نمی‌کردند و در صورت صعود نیز در همان آغاز مرحله حذفی (یک هشتم نهایی) توسط تیم‌های قوی‌تر منطقه غرب قاره حاشیه‌نشین می‌شدند، درست است که در فوتبال هر اتفاقی امکان‌پذیر است و شاید سرخابی‌ها با اقبالی مساعد در مرحله حذفی هم به یکی دو نتیجه مناسب می‌رسیدند اما فوتبالی که این روزها از پرسپولیس و استقلال می‌بینیم هیچ چنگی به دل نمی‌زند و برای انجام کاری قابل ذکر در سطح اول فوتبال قاره کهن به هیچ روی کفایت نمی‌کند. به همین خاطر است که باید گفت «AFC» و لیگ قهرمانان آسیا از بابت عدم حضور سرخابی‌ها در فصل بعدی این رقابت‌ها متحمل هیچ ضرری دست‌کم به لحاظ فنی نمی‌شوند و برعکس غیبت آنها سبب می‌گردد تیم‌های با کیفیت‌تر و دارای سطح بهتر و تاکتیک‌های معقول‌تر به میدان آیند و به تبع آن کلاس لیگ قهرمانان بالاتر برود. استقلال در فصل جاری لیگ برتر فوتبال کشور که پنجشنبه این هفته نیم‌فصل نخست آن به پایان می‌رسد اگرچه هنوز بی‌شکست مانده و با بردن 9 بازی از 14 مسابقه‌اش صدرنشین است اما مجری بازی‌هایی مبهم و فاقد تاکتیک‌هایی روشن است و به‌رغم گذشت قریب به نیمی از فصل هنوز مشخص نیست طرح‌های تهاجمی و «پلن»های رو به جلوی این تیم دقیقاً چیست. این تیم‌ باهدایت فرهاد مجیدی فقط 90 دقیقه می‌دود و تلاش می‌کند تا ابتدا گلی را پذیرا نشود و در مرحله بعدی شاید دری به تخته بخورد و روی اشتباهات حریفان یا ضربات ایستگاهی و گاهی هم پنالتی به آنچه می‌خواهد، برسد. وضع فنی پرسپولیس با سرمربیگری یحیی گل‌محمدی چندین و چند درجه بدتر از رقیب دیرین این تیم است زیرا سرخ‌ها در این فصل نه تنها قوام عالی دفاعی‌شان را که پایه‌گذار پنج قهرمانی متوالی آنان در لیگ و انبانی از جام‌ها در شش فصل گذشته بود، از دست داده‌اند بلکه در امر خلق موقعیت گلزنی هم ضعیف‌تر از همیشه عمل می‌کنند و تک فرصت‌های حاصله را هم توسط حمله وران بی‌دقت خود منجمله مهدی عبدی به در و دیوار می‌زنند. اگر همه اینها را قبول ندارید، نگاهی بیندازید به بازی اسف‌بار عصر روز شنبه پرسپولیس با «پدیده» قعرنشین بدون پیروزی در لیگ در شهر مشهد که با آنچه از نایب قهرمان سال‌های 2018 و 2020 آسیا انتظار آن می‌رفت بشدت در تضاد بود. دراین مسابقه حتی وحید امیری نیز گرهی را نگشود و بالعکس قاتل تیمش شد و مهدی ترابی هم اصولاً چند هفته‌ای است که رنگ و نمای گذشته را ندارد، قطعاً لیگ قهرمانان آسیا از غیبت چنین پرسپولیسی در دوره آتی این مسابقات نه تنها متحمل خسران نمی‌شود بلکه سودهای فنی کلانی خواهد برد.
بله، دردآور این است که دو تیم پرطرفدار فوتبال ایران نه تنها به لحاظ اصول استاندارد و فقدان مجوز حرفه‌ای صلاحیت حضور در لیگ قهرمانان را ندارند، بلکه از نظر سطح فنی و کلاس بازی و میزان کارایی در زمین نیز به کلی فاقد قابلیت لازم هستند و به لطف غیبت آنها، بازی‌های باکیفیت‌تری را خواهیم دید. همین‌جا الزامی است که از دو نماینده ایران در مسابقات فصل 2022 که جای سرخابی‌ها و گل‌گلهر را گرفته‌اند، هم یاد کنیم و امیدوار باشیم که سپاهان و فولاد نمایش‌های قابل قبولی در این آوردگاه داشته باشند. آنها نه تنها به لحاظ تشکیلاتی و داشتن مشخصه‌های حرفه‌ای در سطح بسیار بالاتری از سرخابی‌ها قرار دارند و استادیوم‌های تحت تملک‌شان فوق‌العاده است، بلکه فوتبال ارائه شده توسط آنها در این فصل هم اگر بهتر از استقلال و پرسپولیس نباشد، پایین‌تر از آنها هم نیست.