خدایا یک قصر بهشتی لطفا!

فاطمه سادات رضوی علوی
ای خدا! یک منزل جور کن تا چهارتا، همین که همسرم را «منزل» صدا می‌کنم، انگار جدی باورت شده است که من هم منزل دارم. اثاثم کف کوچه است، یک باب از همان قصرهایی که در بهشت ساخته‌ام الساعه در دنیا عنایت بفرما!
ای پروردگار اثاث به دوش‌ها، به ذهن بساز-بندازها بینداز، خانه‌هایی در طبقه دهم بدون آسانسور، پارکینگ و کف آسفالت هم بسازند. ما دیگر بودجه‌مان به طبقه چهارم بدون آسانسور نمی‌رسد!
الهی، این مورد اوکازیون قبلی سرویس بهداشتی نداشت هم مشکلی نیست، دندمان نرم خودمان را بیشتر نگه می‌داریم!
ای پوشاننده‌ انحراف‌ها، به خانه‌دارها بفهمان در اذهان عمومی «خانه خالی» صورت خوشی ندارد، بگذارند ما مفت داخلش بنشینیم بهتر از این است که انگ خانه خالی روی پیشانی‌شان بیفتد. مالیاتی که باید بدهند هم پیشکش! ما صلاح خودشان را می‌خواهیم وگرنه خانه که نه... اما کارتن یخچال ساید بای ساید برای سکونت ما ریخته!
ای فریادرس نیازمندان، صاحبخانه‌ام مسکین است. یاری‌ام کن بتوانم چهار پنج شیفت کار کنم تا از پس خرج زندگی او نیز بربیایم. این حقوق کفاف خودم را هم نمی‌دهد چه برسد به خرج لیپوماتیک خانمش اینا...
ای حسابگر دانا، طراحان نهضت ملی مسکن را ریاضیات و جمع و تفریق بیاموز، خودت بهتر می‌دانی چرا!؟
الهی، اثاث‌هایم را بر دوشم گذاشته‌ام، تو گناهانم را ببخش تا بارش را از دوشم بردارم، کمرم شکست! ای بهترین تخلیه بار عالم
خدایا، اصلاً ولش کن، تو که از بالا به همه جا واقفی، ببین غار خوب و امن همین دور و بر سراغ داری؟ همان را برایم ردیف کن.