دلشاد: بعد از افسردگی، خانه‌نشین شدم

فائزه زمانی/پیشکسوت و دبیر سابق فدراسیون بوکس بعد از سال‌ها فعالیت در این رشته، این روزها خانه‌نشین شده است. حسین دلشاد بعد از بیماری افسردگی عملاً از بوکس کنار رفت و حالا از بی‌معرفتی احمد ناطق نوری و عده‌ای دیگر گلایه‌ها دارد. این پیشکسوت بوکس در گفت‌و‌گو با خبرنگار «ایران» در این خصوص صحبت کرد: «سال 93 دچار افسردگی شدم و ازخبرنگاری در روزنامه و فعالیت در فدراسیون بوکس کنار رفته و عملاً بازنشسته شدم. بعد از این اتفاق فرزندانم من را از تهران به اندیشه آوردند و در اینجا توسط یکی از دوستانم که از قهرمانان قدیمی بود به شورای شهر معرفی شدم و از من خواستند تا کلاس بوکسی را برگزار کنیم. تا پیش از شیوع کرونا این کلاس دایر بود اما با تعطیلی کلاس‌ها عملاً خانه نشین شدم.»
او دلش برای روزهای قهرمانی و فعالیت در فدراسیون بوکس تنگ شده است: «سال 1330 وارد بوکس شدم، 10 سال بوکس کار کردم و قهرمان باشگاه‌های ایران شدم. بعد از آن، دوره مربیگری و داوری را گذرانده و سال 70 دبیر حاج ناطق نوری در فدراسیون بوکس شدم. امیدوارم ناطق نوری هرکجا که هست سلامت باشد اما من 24 سال برای او خدمت کردم ولی او یکبار در خانه من را نزد تا ببیند مرده‌ام یا زنده. در این زمانه که اوضاع اقتصادی کمر مردم را شکسته، معرفت و انسانیت گم‌شده است.دلم برای بوکس و دوران قهرمانی و فعالیتم در فدراسیون تنگ می‌شود و گاهی با دبیرفعلی فدراسیون حرف می‌زنم و اگر مایل باشد پیشنهادهایی به او می‌دهم.من 40 سال در بهترین روزنامه‌ها بوکس و رشته‌های مختلف نوشتم اما وقتی الان کسی کمکی از من نمی‌خواهد، من هم اصراری به کار ندارم. در کل بوکس در خون من جاریست و تمام زندگی‌ام را برای بوکس دادم و طبیعتاً دلم برای بوکس تنگ می‌شود.»
دلشاد درباره وضعیت فعلی بوکس ایران هم نظر داد: «چند سال پیش با تلاش فراوان من، حسین ثوری رئیس هیأت بوکس استان سیستان و بلوچستان شد.او همانجا به من قول داد که روسفیدم کند و این کار را هم کرد و شه‌بخش از این استان محروم برای اولین بار در تاریخ بوکس مدال جهانی گرفت. سال 77 من به‌خاطر اختلاف با حاج ناطق نوری از فدراسیون بیرون آمدم و سال 79 هاشمی طبا رئیس سازمان تربیت بدنی به ناطق نوری گفت بوکس خوابیده و دلشاد را به فدراسیون برگردان. وقتی به فدراسیون برگشتم بعد از 2 سال در مسابقات مالزی 3 طلا و 2 نقره گرفتیم که هنوز هم هیچ کسی نتوانسته این رکوردها را بزند.در بازی‌های آسیایی هیروشیما 4 بوکسور اعزم کردیم که همه‌شان با مدال برگشتند اما هنوز این رکورد در بازی‌های آسیایی تکرار نشده و متأسفانه بوکس تنها فدراسیونی بود که از بازی‌های آسیایی جاکارتا دست خالی برگشت. اما این را هم بگویم که بعد از70 سال، جوانی از استان محروم و مظلوم سیستان و بلوچستان و از خانواده‌ای فقیر برنز جهان را گرفت اما هیچ کسی از سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک حتی پیشوازش نرفت. ما با بهترین بوکسورها 70 سال نتوانستیم مدال جهانی بگیریم اما این جوان با دست‌های خالی این کار را کرد و حقش استقبال شایسته و پاداشی خوب بود که متأسفانه این اتفاق نیفتاد.» او از کنار گذاشته شدن پیشکسوتان بوکس هم گلایه دارد: «در ایران مثل حسین نهرودی نداریم اما از او استفاده نمی‌کنند.ما هرچه موفقیت داشته‌ایم با نهرودی بوده است. استکی خودش نقره آسیایی فیلیپین را در کارنامه دارد.او انسان خوب و با نفوذی است و اسپانسرهای تیم را خودش جورکرده و به درد فدراسیون می‌خورد. اما بالای سر استکی باید کسی مثل حسین نهرودی باشد. مربیان بین‌المللی مثل سرایی، کاظمی و مساعدیان هیچ کدام‌شان الان نیستند و معتقدم که ثوری باید از آنها استفاده کند.»