در پناه خدا

دکتر عبدالحسین طالعی
استاد دانشگاه قم
می‌خواهی از خانه بیرون بیایی تا به کسب و کار روزانه برسی، می‌دانی که ده‌ها عامل منفی در انتظارت نشسته‌اند:
ـ رویداد‌های ناگوار، مانند قتل و تصادف و....
ـ برخورد‌های زشت، از ناحیه دوست نماها و...
ـ تبلیغات منفی که باطل را در نظرت مانند حق می‌نمایاند
ـ دام‌های شکست، که بر سرِ راهت دهان گشوده‌اند
و هزار عامل منفی ریز و درشت دیگر.
چه باید کرد؟
کاش ماجرا به همین جا تمام می‌شد. شب که به خانه بر می‌گردی، باز هم عوامل منفی دیگر چشم انتظارت هستند:
ـ شیطنت‌های دوستان و بستگان
ـ برخورد‌های زشتی که تو را به عکس‌العمل‌های زشت‌تر می‌کشاند
ـ سخنانی که تو را به خشم و لجاجت می‌برد
ـ عوامل فتنه‌انگیزِ درون که در برنامه‌ریزی‌هایت اثر می‌گذارد
و باز هم هزار عامل منفی ریز و درشت دیگر.
چه باید کرد؟
راهی برای تو باقی نمی‌ماند مگر آن که پناه ببری به خدایی که در دژِ استوار او، هیچ یک از مهاجمان، راه نمی‌یابد.
«امام صادق علیه السلام به داوود رِقّی ـ از یاران و شاگردان خود ـ فرمود:
این دعا را، سه مرتبه هنگام بامداد و شامگاه ترک مکن:
اللهم اجعلنی فی درعک الحصینه التی تجعل فیها من ترید.» (الباقیات الصالحات، ص 338.)
به نیروی الهی
دیدن مردم دنیا آسان نیست. هر یک از آنها برای خود دنیایی است. هر یک، به قصدی خاص در تو می‌نگرد و هر یک به طمعی با تو سخن می‌گوید. قصد بعضی، دوستی است و نیت برخی، دشمنی، اما این قصد و طمع را، بعضی به روشنی با تو در میان می‌گذارند و بعضی دیگر در لفافه سخنان زیبا و برخورد‌های جذاب می‌پیچند و فریب می‌دهند.
و تو می‌مانی متحیر، که آیا کسب و کار روزانه را رها کنی؟ این که نمی‌شود، اما با این همه دشمنی‌های پیچیده در لفافه دوستی چه باید کرد؟ این آفت دشوار، دیر شناخته می‌شود و دیر‌تر دفع می‌شود. بارها دیده‌ایم که راه حل ها و راهکار‌های ما، شکست می‌خورد، چرا که عملی محدود داریم و دیدی کوتاه و ظاهربین.
چه باید کرد؟
بینش خود را عمیق سازیم، دور بین باشیم ،نه ظاهر بین و این بصیرت را از خدایمان بخواهیم. از آن مهربان گرامی بخواهیم که ما را به نیروی خود کمک رساند و بدانیم که بدون آن، راه به جایی نمی‌بریم.
«امام رضا علیه السلام هنگامی که از خانه بیرون می‌رفت، این سخنان را می‌فرمود: بسم‌الله الرحمن الرحیم. خرجتُ بحول‌الله و قوته، لا بحول منی و لا قوتی، بل بحولک و قوتک یا ربّ، متعرضاً لرزقک، فأتنی به فی عافیه.» (الباقیات الصالحات، ص 345).