کابوس دائمی، مقاومت پایان‌ناپذیر

لوی السعید
مترجم: بنفشه غلامی
هر روز زندگی برای خانواده «عبدالکریم الجابری» و خانواده 16 نفره اش مثل یک آزمون است.«عبدالکریم» مرد میانسال 64 ساله‌ای است که در شهر الخلیل در جنوب کرانه باختری زندگی می‌‌کند. خانه او یک ویژگی بسیار بارز نسبت به خانه سایر فلسطینیان در کرانه باختری دارد. این خانه درست در بین دو شهرک غیر قانونی صهیونیست نشین «کایرات اربا» و «گیوات‌ها آوت» واقع شده است و به عبارتی در محاصره صهیونیست‌هایی است که بعضاً افراطی‌هایی هم در میان آنها دیده می‌‌شوند. همین باعث شده تا آنها در معرض آزار و اذیت مداوم شهرک‌نشینان باشند. خود او در توصیف این وضعیت می‌‌گوید: «به ترس‌های مداومی که داریم عادت کرده‌ام. حملات روزانه صهیونیست‌های افراطی باعث شده تا همیشه در آماده باش باشیم.»
«آیت» دختر «عبدالکریم» و «عدی» پسر او بارها مورد حمله فیزیکی این افراطی‌ها واقع شده اند. «آیت» یک بار به خاطر اصابت سنگی بزرگ به سرش دچار ضربه مغزی شد و «عدی» نیز بعد از اینکه یک صهیونیست افراطی با چاقو به او حمله کرد، چند روزی را در بیمارستان به سر برد. «عبدالکریم» معتقد است، شهرک‌نشینان همه این کارها را انجام می‌‌دهند تا آنها را مجبور کنند، از خانه و سرزمین‌شان آواره شوند و به جایی دیگر بروند. سرزمینی که اجداد «عبدالکریم» صدها سال در آن زندگی کردند، در حالی که قدمت نخستین شهرکی که در این منطقه ساخته شد و از قضا در 80 متری خانه «عبدالکریم» واقع شده، تنها نزدیک به 50 سال می‌‌رسد. سال‌ها بعد از احداث این شهرک، دومین شهرک منطقه با نام «گیوات‌ها آوت» در 20 متری طرف دیگر خانه «الجابری» ساخته شد و به این ترتیب بود که این خانواده در محاصره دو شهرکی قرار گرفتند که در مجموع 8 هزار یهودی در آنجا زندگی می‌‌کنند.
تا سال 1976 خانواده پدر «عبدالکریم» در همین زمینی که اکنون او به همراه خانواده اش در آن زندگی می‌‌کند، به کشاورزی و دامداری مشغول بودند و زندگی آرامی داشتند. اما از آن زمان شرایط زندگی آنها مدام تغییر کرد تا آنجا که سال 2006 شهرک نشینان با برپا کردن چادری کنیسه‌ای در زمین‌های این خانواده ساختند که با شکایت خانواده «الجابری» همراه شد اما ارتش در حمایت از شهرک‌نشینان به آنها اجازه داده تا هر شنبه به کنیسه‌ای که در زمین‌های خانواده «الجابری» بنا کرده‌اند، بروند و عبادت کنند.
خشونت‌ها علیه این خانواده بسیار بوده است. سه پسر این خانواده نیاز به ویلچر دارند اما شهرک نشینان بارها به آنها حمله کرده و ویلچرهایشان را خرد کرده اند. در خشونتی دیگر که در اسناد سازمان ملل نیز موجود است، سال 2008 زمانی که عروسی یکی از فرزندان «عبدالکریم» بود، شهرک‌نشینان با گوجه فرنگی، تخم مرغ و سنگ به این مراسم حمله و میهمانان را زخمی کردند. این اتفاق در عروسی فرزند دیگری از این خانواده در سال 2013 نیز تکرار شد. به گفته «عبدالکریم» او از سال 2000 تا کنون بیش از 100 شکایت علیه شهرک‌نشینان تهیه کرده اما همواره نه تنها حق به شهرک‌نشینان داده شده است،  بلکه خود او را نیز محکوم کرده اند. او می‌‌گوید: «یک بار وقتی هنگام برداشت زیتون یکی از شهرک‌نشینان به سمت من شلیک کرد، به پلیس شکایت کردم. اما به دستور دادگاه من و پسرم به اتهام حمله به شهرک‌نشینان، به پرداخت جریمه و 17 روز زندان محکوم شدیم.» به همین دلیل این خانواده اکنون سه سال است که تصمیم گرفته‌اند دست از شکایت برداشته و از خود دفاع کنند.