فرهنگ و هنر را نموداری از اخلاق و انسانیت قرار دهید

میلاد کیایی آهنگساز، مدرس و نوازنده پیشکسوت سنتور
در مدت‌ زمانی که شیوع گسترده کرونا بر دنیا سایه افکنده بود، علاوه بر اتفاقات بسیار تلخ و ناگواری که شاهد آن بودیم، صدمات کاری و مالی بسیاری هم به‌ وجود آمد. به‌طور مثال تعطیلی تمامی برنامه‌های فرهنگی و هنری که به‌صورت حضوری برگزار می‌شدند و روی آوردن به فضای مجازی که در مورد حوزه موسیقی هم صدق می‌کند و اغلب کلاس‌های موسیقی یا کنسرت‌ها به‌ صورت آنلاین برگزار می‌شد. البته به شخصه از همان ابتدای کار با برگزاری آموزش موسیقی با این شیوه مخالف بودم، چراکه به عقیده من آموزش این هنربه گونه‌ای است که باید سینه به سینه منتقل شود، یعنی علاوه بر آموزش، نکات ظریفی وجود دارد که می‌باید مورد توجه قرارگیرد؛ مانند انتقال احساس معلم یا استاد به شاگرد و یا دریافت معنوی و نوع نشستن هنرجو هنگام نواختن، یا ساز به دست گرفتن او. بر این اساس اگرچه شرایط به‌ وجود آمده این‌گونه تعریف شده بود، اما از دیدگاه من نتیجه خوبی به‌ دست نیامد و معتقدم اغلب افرادی که با این شرایط آموزش دیده‌اند، نتوانسته‌اند آنگونه که لازم است آموزش مطلوب موسیقی را درک و دریافت کنند. خود من نیز در این مدت زمان تلاش کردم با رعایت کامل شیوه‌نامه‌های بهداشتی، این کلاس‌های آموزشی را به‌ صورت خصوصی در منزل و با حضور شاگردانی از شهرهای دور و نزدیک حفظ و برپا کنم. البته در آموزشگاه موسیقی‌ام که به نام «میلاد» است و توسط شاگردانم اداره و تدریس می‌شود، همچنان مبحث حرفه‌ای تدریس برقرار است. جالب است بدانید اولین فردی هستم که در ایران کلاس آموزشی کوک سنتوررا ایجاد کرده‌ام و نزدیک به 25سال است هنرجویانی تحصیلکرده و با تجربه نوازندگی بسیار، از تهران و نقاط مختلف کشور برای دور‌ه‌های پیشرفته کوک سنتور در این کلاس‌ها شرکت دارند و خوشبختانه استقبال بسیار خوبی هم صورت گرفته است؛ البته همان‌طور که اشاره کردم تمامی این کلاس‌های آموزشی به‌صورت حضوری و گوشی بوده، نه سیستم‌های صوتی امروزی مانند تیونر و... که چند سالی است باب شده و از دیدگاه من خیانت به هنر موسیقی و همچنین به درک و شعور مردم است.
نکته دیگر درخصوص آموزش سنتور این است که یادگیری کوک این ساز برای کسانی که در شهرهای دور زندگی می‌کنند و شرایط و امکان حضور در کلاس‌ها را ندارند، تقریباً ممکن است، اگرچه همچنان تأکید دارم آموزش موسیقی به‌ صورت آنلاین مطلوب و رضایت‌بخش نخواهد بود.البته جای خوشحالی و خرسندی است که آرام آرام شرایط جامعه و دنیا روبه بهبودی است و این بیماری منحوس کمتر شده و فروکش کرده است. من در این مدت  فرصت کردم علاوه بر آموزش موسیقی، زمانی را هم برای تولید کارهای موسیقایی‌ام اختصاص بدهم و قرار است در هفته‌های پیش‌رو، دو آلبوم موسیقی منتشر کنم. یک آلبوم مجموعه‌ای است به یاد برنامه گل‌ها که عنوان آن‌هم «به یاد گل‌ها» است که با یک ارکستر بزرگ اجرا شده و به‌ صورت با کلام و بی‌کلام بوده است، البته ضبط این کار مربوط به حدود 8سال قبل است. آلبوم دیگرم درهمکاری با آقای بابک شهرکی بوده به نام «در عشق زنده باید...» که به اتفاق ایشان 12قطعه جاودانه از آهنگسازان بنام و تاریخ‌ساز ایران مانند استادان همایون خرم،‌علی‌تجویدی، انوشیروان روحانی، مجید وفادار، عباس شاپوری، روح‌الله خالقی و... بهره گرفته و در هر قطعه برای ایجاد تنوع اشعاری عاشقانه گنجانده شده و در استودیو ضبط گردیده و مجموعه کار به‌ صورتی است که هر نوع سلیقه‌ای را جذب خواهد کرد؛ اما آن چیزی که من را بیش از هر چیز آزار می‌دهد مسأله بی‌فرهنگی و بی‌اخلاق شدن جامعه موسیقی است.
به یاد دارم در دوران نوجوانی وقتی یک استاد موسیقی را می‌دیدیم به احترام آن شخص می‌ایستادیم و اگر فرصتی برای نوازندگی به‌ وجود می‌آمد با کسب تکلیف از استاد و معلم خود این کار را انجام می‌دادیم اما امروزه این نوع آداب و احترام از بین رفته است و البته در مقابل، برخی از دوستان هستند که خود را معلم موسیقی معرفی می‌کنند  اما آداب و رفتار دیگری از خود بروز می‌دهند. چندی قبل برای بازدید از یک آموزشگاه موسیقی دعوت شده بودم و در آنجا متوجه شدم فردی که خود را معلم موسیقی معرفی ‌کرد با یک پوشش نامناسب که بیشتر شبیه لباس راحتی در منزل بود بر سر کلاس حاضر شده بود و این مسأله برایم بسیار برخورنده و تعجب‌برانگیز بود چراکه جایگاه یک معلم - فرقی نمی‌کند فعالیتش در چه زمینه‌ای باشد- در دنیا مشخص است و بیان، کلام، نوع پوشش و رفتارش الگوی یک شاگرد است؛ بنابراین باید نسبت به این موضوعات بسیار حساس بود.
مگر از دیرباز نگفته‌اند که فرهنگ و هنر علاوه بر جنبه هنری، نموداری از اخلاق، انسانیت و آداب است! اما متأسفانه تمامی این مسائل از جامعه رخت بربسته و اگر همین‌گونه پیش برود  دورنمای خوبی نخواهد داشت و بی‌اخلاقی همه جا را فرا خواهد گرفت. در نسل حاضر شاهد تعدادی از جوانان هنرمند نیز هستیم که بسیار پرتوان و پرقدرت نوازندگی می‌کنند اما متأسفانه اگر ساز از دست آنها گرفته شود آن ارزش وجودی قبل را ندارند و درواقع قابلیت دیگری هم نخواهند داشت.