مردانی که مدال قهرمانی آنها پلاک ‌شان شد

مرجان قندی
 خبرنگار

دهه 60دهه دلدادگی و حرمان بود، دهه حسرت‌های سیاه و سفید، جنگ، آژیر قرمز، آرمان، فوتبال زیر نور چراغ زنبوری و پیراهن تیم که برایت مثل قسم مادر بود. جنگ که شروع شد همه آنهایی که عشق‌شان فوتبال بود پیشانی‌بندهای قرمز و سبز را بر پیشانی بستند و راه افتادند. این بار دروازه وطن در خطر بود. مهاجمان حریف نفس به نفس دروازه‌بان‌های ما بدون داور و خط نگهدار تا روی خط دروازه ما، تا روی خط کرنر و پنالتی با عقده‌های تاریخی آمده بودند. فوروارد‌های فرصت‌طلب زهرآگین توپ را از توپخانه‌ها شلیک می‌کردند و حتی مهلت ندادند که ما خودمان را گرم کنیم.
در دوران جنگ هشت ساله ما با دشمن بعثی اتفاق‌های بسیاری رخ داد که امروز فقط باید قلاب انداخت و از قلب تاریخ ۲۹۲۰ روز دفاع بیرون کشیدشان. مثل قصه رقص توپ دولایه و فوتبال پشت خاکریزها توی ساعت‌هایی که خمپاره کمتر می‌آمد و عملیات نبود، ادعایی نبود، قرارداد چند میلیاردی هم نبود. ترکش و گلوله اما بود. رزمنده‌ها کمی این طرف و آن طرف‌تر خاکریزها توپ دولایه خسته خودشان را می‌انداختند وسط و با هیجانی وصف‌نشدنی مسابقات فوتبال راه می‌انداختند و اجازه نمی‌دادند خط و نشان کشیدن دشمن، روحیه‌شان را ضعیف کند. دنبال توپ می‌دویدند و برای زدن گل تلاش می‌کردند و لحظه‌ای به این فکر نمی‌کردند که شاید فردا یک ترکش دشمن پای دویدن را از آنها می‌گیرد.
میان تمام سختی‌های جنگ، خاطرات برگزاری مسابقات فوتبال یکی از ماندگارترین خاطرات رزمندگان است. در آن سال‌ها شهرستان ورامین از بازیکنان بنامی در رشته فوتبال برخوردار بود و تیم‌هایی از این شهرستان در استان تهران افتخار کسب‌ کرده بودند که یکی از آنها تیم فجر بود. البته بازیکنان این تیم‌ فوتبال نه تنها در عرصه ورزش که در جبهه‌های نبرد حق علیه‌ باطل هم خوش درخشیدند.
این تیم در هشت سال دفاع مقدس، ۱۸ شهید و ۲۲جانباز را تقدیم وطن کرد و برای همین هم اغلب در میان تیم‌های ورزشی شهرستان ورامین تیم فوتبال فجر را به بازیکنان شهیدش می‌شناسند.
بازیکنان اصلی تیم فوتبال فجر ورامین را محسن ابراهیمی، محمدرضا فرزانگان، محمد جعفری‌منش، علی جعفری‌منش، رحیم کدخدایی، کریم کدخدایی، مصطفی کاشانی، حمید اصفهانی، محسن هرندی، محسن شیرکوند و موسی طباطبایی تشکیل می‌دادند. محسن قاجاریه هم سرمربی تیم بود، به گفته اهالی فوتبال یک مربی دلسوز کاربلد و اخلاق‌گرا.
آن نسل، نسل عجیبی بود. خیلی‌ها بر این باورند که یکی از علت‌هایی که آدم‌های خوب در این تیم جمع می‌شدند رفتار خوب شهید قاجاریه بود. شهید قاجاریه همه وقتش را برای بچه‌های تیم می‌گذاشت. مثل یک پدر یا مثل یک برادر بزرگ‌تر بالای سر همه بچه‌ها بود و همان‌طور که اعضای تیم را برای بازی در مسابقات فوتبال آماده می‌کرد توانسته بود آنها را در جبهه هم هدایت کند تا مؤثرترین نقش خودشان را در مقابل دشمن نشان دهند.
بعد از هشت سال که جنگ تمام شد و آژیر سفید به صدا درآمد رزمنده‌هایی که شهادت قسمت‌شان نبود خسته و خاک‌آلود به خانه برگشتند؛ بی‌دست، بی‌پا و بی‌چشم و... اما باقلب‌هایی مالامال از عشق.
محمدرضا فرزانگان، محسن قاجاریه، حمید اصفهانی، محسن هرندی، سید موسی طباطبایی، علی جعفری‌منش، محمد جعفری‌منش، محسن شیرکوند، ناصر نوع‌پرور، کریم کدخدایی، رحیم کدخدایی، مصطفی کاشانی، سیدعلی حسینی‌امامی، سیدمحسن ابراهیمی از جمله شهدای تیم فوتبال فجر ورامین هستند.
تیم فجر به معنای واقعی کلمه یکی از تیم‌های فرهنگی، ورزشی و جهادی بود و این از عنایت خداوند و خلوص افراد حاضر در این باشگاه در دهه ۶۰ بود. چه خوب می‌شود اگر احیای این فرهنگ با همان مبانی و اعتقادات دهه ۶۰ و با نیازهای حال حاضر جوانان جزو اولویت دستگاه‌ها و پیشکسوتان این عرصه قرار گیرد.