شکنجه، کسب و کار امریکا است

ماها هلال / تحلیلگر سیاسی
مترجم: وصال روحانی

روز 26 ژوئن که روز بین‌المللی حمایت از قربانیان شکنجه در سطح جهان بود، هم جو بایدن رئیس جمهور امریکا و هم وزیر خارجه دولت وی (آنتونی بلینکن) مدعی شدند شکنجه هیچ جایی در خط مشی سیاسی و روش‌های برخوردهای بین‌المللی امریکا ندارد، اما تاریخ به ما می‌گوید این کشور بارها به این فرایند مذموم روی آورده و شکنجه را به یکی از ادوات سیاسی تأثیرگذار خویش تبدیل کرده است.
نگاهی ژرف‌تر به ما نشان می‌دهد قدمت استفاده از روش شکنجه توسط امریکایی‌ها نه تنها به چندین دهه برمی‌گردد و تمامی اسلاف بایدن در کاخ سفید را شامل می‌شود، بلکه انواع شکنجه‌های روحی و جسمی را دربر می‌گیرد و هرگونه طراحی‌های وسیع و تنوع‌طلبی‌های انزجارآمیز هم در این ارتباط از سوی امریکایی‌ها صورت پذیرفته است.
فراگیری و طول مدت اجرای این فرایند به حدی است که می‌توان شکنجه را کسب و کار دولت‌های امریکا در تمامی سنوات اخیر و جزو تخصص‌های آنان دانست. از همه بدتر اینکه کاخ سفید در عین نادیده گرفتن قانون اساسی و قواعد جزای امریکا که هر نوع شکنجه‌ای را محکوم می‌کند، سایر دولت‌ها را متهم به استفاده از این فرایند ضد‌انسانی می‌کند و بارها کشورهایی را که روبه‌روی امریکا ایستاده و از استعمارگری آنها جلوگیری کرده‌اند، متهم به شکنجه وسیع مردمان خویش در راه حفظ موجودیت خود کرده و مدعی شده که شکنجه مخالفان داخلی از سوی این دولت‌ها عمده‌ترین وسیله برای ابقای آنها بوده است.
شوخی تلخ
با این اوصاف اظهارات اخیر بایدن در روز بین‌المللی حمایت از قربانیان شکنجه بیشتر شبیه به یک شوخی تلخ و شعار عوام‌فریبانه نشان داده است. بایدن در این روز گفت: «وقتی یک دولت به شکنجه اتباع خود به هر دلیل و بهانه‌ای می‌پردازد، عملاً مشروعیت خود را باطل و صلاحیتش برای باقی ماندن در اریکه قدرت را نابود می‌کند. هیچ چیزی حتی لزوم حفظ امنیت ملی و مراقبت از جان ملت، رویکرد به شکنجه را توجیه و عاملان اخیر این کار را به رهایی از عواقب آن نائل نمی‌کند.»
اظهارات بایدن در شرایطی ادا شده که خاطرات زندان مخوف گوانتانامو و آنچه آنجا روی داد، تازه‌تر و ماندگارتر از آن است که به این زودی‌ها از یاد برود. مدت‌ها است امریکا می‌کوشد اتفاقات روی داده در این زندان را چنان نگه‌دارد و مانع افشای روندهای اسفباری شود که برای اعتراف گرفتن از اسرا و زندانیان سیاسی مستقر در این مکان مخوف به‌کار گرفته شد. یکی از زندانیان بدفرجام گوانتانامو، ابو زبیده بود که پیش از گسیل به این زندان مدتی در اسارت سیا و مأموران آن بود و اگر پای حرف‌های وی بنشینید، خواهید دید که مدعیان حقوق بشر با او و هر فرد شبیه به وی چگونه برخورد کرده‌اند. ابو زبیده در سال 2002 به اتهام همکاری با القاعده بازداشت شد و در گوانتانامو با طراحی شکنجه‌گران امریکایی هر بلای ممکنی بر سر وی نازل شد.  او به مدت 11 روز، هر روز 80 بار با شیوه واتربوردینگ شکنجه می‌شد. 
شرم بزرگ زمانی برای امریکا شکل گرفت که در سال 2006 دولت این کشور دریافت که ابو زبیده واقعاً عضو القاعده نبوده و با وجود این وی را در آن زندان وحشتناک همچنان نگه‌داشت تا مبادا افشاگری‌های او جهان را تکان بدهد. ابو زبیده تنها قربانی چنان برخوردهای افراطی و تار و مار کردن‌های روحی و جسمی نبوده و صدها زندانی دیگر در آن ایام در آن مکان تحت انواع شکنجه‌ها قرار گرفتند. کسانی که حتی نام بسیاری از آنها افشا نشده یا بر اثر شدت جراحات و استمرار شکنجه‌ها جان باخته‌اند. همه اینها در حالی است که امریکا از زندانی کردن آنها به هیچ حاصلی دست نیافته است؛ نه حرکات تروریستی در سطح جهان کاهش یافته و نه زندانیانی از این دست به مسیری گام نهاده‌اند که امریکا و اروپایی‌ها آن را مثبت و انسانی توصیف می‌کنند.
نمایش های صوری انسان‌دوستانه
در 25 سال اخیر که دولت امریکا در استمرار روند مبارزه موهوم خود با تروریسم هر جنایت کوری را در خاورمیانه مرتکب شده، بارها رؤسای جمهور مختلف این کشور مجبور شده‌اند توضیحاتی را در‌مورد عملیات ایذایی صورت گرفته روی زندانیان سیاسی در فراسوی مرزهای خویش ارائه بدهند اما این توضیحات بیش از آنکه روشنگرانه باشد و تخلف و اتهامی را از دولت ظالم امریکا بزداید، بر سیاهه قطور کج‌روی‌های بین‌المللی این کشور افزوده است. بر همین منوال اظهارات جورج دبلیو بوش و مصاحبه‌های باراک اوباما که از سال 2000 تا 2016 هر یک به مدت 8 سال بر امریکا حکم راندند، فقط محکوم کردن غلیظ مکانیسم شکنجه در سایر کشورها، اعطای کمک به روند حقوق بشر در تمامی سطح جهان و ایجاد صوری یک پز انسان‌دوستانه برای دولت امریکا در سلسله روابطی از این دست بوده است. واقعیت امر اما این بوده که دبلیو بوش حتی نتوانست ناظران بین‌المللی را درباره آنچه در زندان ابوغریب روی داده بود و سرشار از قساوت در حق زندانیان سیاسی بود، قانع کند و به همین سبب ماجراهای این زندان هم به یک رسوایی بزرگ برای امریکا تبدیل شد و اوباما هم نتوانست تبعات این فاجعه را جمع و حقایق مرتبط با آن را پنهان کند. شرمسازی آنها به حدی بود که بوش رسماً از مردم امریکا بابت آن عذرخواهی و تأکید کرد که شکنجه و نظایر آن جایی در مرام امریکایی‌ها ندارد. ادعایی که هم‌اینک در اظهارات بایدن و بلینکن هم جای دارد و نباید آن را باور کرد، زیرا صرفاً دروغ‌هایی است که برای توجیه حقایقی تلخ به‌کار گرفته می‌شوند.
* منبع: Middle East Eye