امید به زندگی در دستان زنان روستایی

شهره طاعتی
مددکار اجتماعی

​​​​​​​دستان هنرمند زنان روستایی در همه دوران‌ باعث شگفتی افراد شهرنشین بوده و هست. آنها با آرامش و طی زندگی روزانه خود اثر هنری خلق می‌کنند و نمی‌دانند البته شاید هم از این اتفاق آگاهند که نقش بسیار مهم و حائز اهمیتی در حفظ و نگهداشت فرهنگ و آداب زندگی و رسوم طایفه و روستای خود دارند. اثری که آنها خلق می‌کنند برای خودشان بسیار عادی و معمولی جلوه می‌کند، زیرا بخشی از زندگی روزمره‌شان محسوب می‌شود و از دوران کودکی این مدل زندگی را آموخته‌اند، اما دنیایی حرف وسخن ناگفته پشت دانه دانه‌هایی که با دستان خود می‌سازند، وجود دارد.
نمونه مثال زدنی این بانوان، زنان روستایی هرمزگانی هستند. هر کدام از آنها را که نگاه می‌کنیم پر از رنگ و گل و گلابتون و «ودو» و خوص در چادرهای بندری و پوشش و شلوارهایشان خودنمایی می‌کنند. نوارهای تزئینی (ودو) که روی شلوارهای بندری آنها نقش‌آفرینی کرده، حاکی از عشق و هنر نهفته در ذات زنان و دختران هرمزگانی است که به نوعی انگار هنری نهادینه شده در ذهن و وجود آنان است.
دختری روستایی در دورافتاده‌ترین روستای هرمزگان با کمترین امکانات ممکن، در خانه ای کاهگلی و سقف چوبی که روی آن با برگ‌های نخل خرمای حیاطشان محفوظ شده، با عشق و امید تکه به تکه نقش‌ها و گل‌ها و ودوها را با دستان هنرمند خود ابتدا می‌سازد و بخش به بخش روی شلوار آنها را وصل می‌کند و در نهایت آن را در خانه می‌پوشد تا این هنر و فرهنگ ریشه دار حفظ گردد. او رنجور از سرنوشتی که برایش در دورافتاده‌ترین محل رقم خورده ولی راضی از این رنج، به نگهداری از پدر و مادر بیمارش مشغول است. چهره‌ای تکیده با نگاهی پر از مهر، با دستان هنرمندش سوزن به سوزن گل می‌دوزد و نوار ودو می‌بافد و با هر نخ گلابتونی که از توی کمه (وسیله‌ای برای نگهداشتن پارچه برای گلابتون دوزی) با قلاب نازک رد می‌کند، روی تمرکز و آرامش فکری اش نیز کار می‌کند. آنها بدون اینکه بدانند چه تأثیری بر روان و سلامت روح خود می‌گذارند کار می‌کنند. تأثیری که خلق اثر هنری روی شلوار و پیراهن‌هایی را که می‌دوزند بر آرامش بصری آنها دارد نمی‌توان با هیچ مقیاس و تست روان سنجی اندازه‌گیری کرد.
هر کدام از لباس‌های زنان روستایی هرمزگانی در درون رازهای مگویی از خالق خود نهفته دارند که پارادوکس رنج و شادی را با خود به همراه دارند اما در نگاه اول برای بیننده غیر بومی فقط شادی و رقص رنگ‌ها و نشاط ظاهری را عرضه می‌کنند.
زنان روستایی با صورت‌های آفتاب خورده در نخلستان‌ها و نگاه‌های مهربان، رنگ عشق و نور را به بیننده و زندگی خود می‌تابانند.