ستون پایدار کاخ فرهنگ و ادب

علی نصیریان
بازیگر

​​​​​​​ملک‌الشعرای بهار سال‌ها پیش چه رسا سرود: «از کاخ هنر نادره کاران همه رفتند.» هوشنگ ابتهاج به واقع از نادره کاران درجه یک کاخ هنر و ادبیات بود. ارتباط و معاشرت نزدیکی با ایشان نداشتم اما همواره حس نزدیکی درونی و احساسی با او داشتم. می‌دانستم از پایه‌گذاران و خدمتگزاران فرهنگ و هنر کشورمان هستند. با غزلیات و اشعارشان کمابیش آشنا بودم. آگاه بودم  دورانی که در رادیو مسئولیت داشتند چه هدایت‌هایی در عرصه موسیقی کردند؛ خدماتی که هم برای موسیقی ایران و هم برای موسیقیدانان بسیار ارزشمند بود. علاوه بر این، در آثار درخشان و زیباترین کارهای حوزه موسیقی ترانه‌های او است که دیده می‌شود. در زمینه غزل امروز که با اسلوب و شیوه‌های تازه و نو سروده شده سرآمد و درخشان بود و غزل‌هایش به سبک و سیاق گذشته و هم به لحاظ مضمون بسیار تازه و زیبا. فارغ از تمام این خدمات آنچه از آقای ابتهاج برایم خاطره‌انگیز است همکلاس شدن فرزند ایشان با یکی از  فرزندان خودم بود. در همان دوران هم این آشنایی و همنشینی فرزند برایم شیرین بود و از طریق آنها پیگیر احوالات‌شان بودم. هوشنگ ابتهاج به واقع بزرگمردی بود و ستونی پایدار در ادب و هنر ایران. از شنیدن خبر درگذشت ایشان بسیار متأسفم و به دوستداران فرهنگ و هنر تسلیت می‌گویم.