سایه ای سرشار از درخشش


هرمز علی‌پور
شاعر

​​​​​​​22 ساله بودم که چند غزل از سایه را از جان از بر بودم: «نشود فاش کسی آنچه میان من و توست» و غزل‌های دیگر. بعد در دوره‌ای که به‌عنوان معلم ناسازگار ساکن روستایی دورافتاده شدم، دیوار اتاقم پر بود از «در این سرای بی کسی کسی به در نمی‌زند» سن و سالم که بالاتر می‌رسید گاهی به دلایلی در خلوت خود از او انگار رنجیده و دلگیر بودم و بعدتر که داشت دل‌نازکی‌هایی روزهایم را احاطه می‌کرد، گفتم با شاعرانی که به طریقی انگار نماد سرزمین من هستند باید با احتیاط سخن بگویم. حالا که عده‌ای عزیز و ارجمند خود مرا به‌عنوان صاحب عزا مورد خطاب قرار می‌دهند، معلوم است که چون نهیبی آموزنده است که در مصیبتی سنگین از بابت غیبت تخته‌بند عنصری کسی چون سایه باید به ‌یاد بیاورم که نام سایه در پرچم کلمات و نغمه های شعر و موسیقی سرزمین ما تا همیشه می‌درخشد. معلوم است پریشانم که پریشان می‌نویسم .این مصیبت را به جامعه شعر و ادب و موسیقی تسلیت می‌گویم و می‌گویم سرتان سلامت ای شعر! ای موسیقی! و ای علاقه‌مندان به سایه!

آدرس مطلب http://old.irannewspaper.ir/newspaper/page/7976/23/622494/0
ارسال دیدگاه
  • ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
  • دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
  • از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
  • دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
captcha
انتخاب نشریه
جستجو بر اساس تاریخ
ویژه نامه ها