عاشقانه، اما به رنگ خشونت

  محدثه واعظی‌پور
روزنامه‌نگار

​​​​​​​زوج‌های سینمایی، در سینمای ایران پرشمار و موفق نیستند. در دهه هفتاد خسرو شکیبایی و بیتا فرهی به یمن درخشش در «هامون» (داریوش مهرجویی) در چند فیلم همبازی شدند. آن دو زوجی محبوب بودند که همکاری‌های مشترکشان فقط جنبه تجاری نداشت، وجهه، اعتبار و تشخص آنها به فیلم‌ها وزن می‌داد. هدیه تهرانی و فریبرز عرب‌نیا پس از «سلطان» (مسعود کیمیایی) و «شوکران» (بهروز افخمی) که هر دو آثاری پرمخاطب بودند، دیگر همبازی نشدند. میترا حجار و محمدرضا فروتن هم در چند فیلم مشترک بازی کردند، اما زوجی موفق، محبوب و حتی همیشه پولساز نبودند. هوتن شکیبا و الناز شاکردوست که این روزها «تی تی» (آیدا پناهنده) و «ابلق» (نرگس آبیار) را روی پرده دارند، با وجود تفاوت خاستگاه و مسیری که در سینما طی کرده‌اند، زوجی جذاب هستند. شاکردوست که از سینمای تجاری آمده، اگر فرصت حضور در سینمای متفاوت را به دست بیاورد، تصویری تازه از خود ارائه می‌دهد و با وجود فراز و فرود کارنامه و انتخاب‌هایش اغلب مانند «خفه‌گی» (فریدون جیرانی) و «شبی که ماه کامل شد» (نرگس آبیار) در نقش‌های متفاوتش، موفق بوده است. شاکردوست علاوه‌بر امتیازهای ظاهری، بازیگری پولساز است و به اصطلاح فیلم‌هایش می‌فروشد. هوتن شکیبا ستاره تئاتر است و شهرت در دنیای نمایش، او را به سینما آورد. نرگس آبیار در «شبی که ماه...» فرصتی به شکیبا داد که در قالب نقشی متفاوت دیده شود. شکیبا با گریمی سنگین و لهجه بلوچی، هم معصومیت عبدالحمیدِ عاشق را نمایان می‌کرد و هم خوی بدوی و متعصبش را. عبدالحمید، نقشی بود که شکیبا لازم داشت تا در سینما دیده شود. این خشونت در برابر زیبایی و سادگی فائزه (الناز شاکردوست) بیشتر به چشم می‌آمد. در «ابلق» شاکردوست و شکیبا باز هم نقش زن و شوهر را بازی کرده‌اند. این بار شکیبا با یک بازی برونگرایانه و نمایشی، نقش یک لمپن حاشیه‌‌نشین را بازی کرده و شاکردوست زنی است زیبا، محروم و قربانی. زنی که این بار هم زیبایی و معصومیت، نه تنها نجاتش نمی‌دهد که او را در برزخ گرفتار می‌کند. راحله (شاکردوست) که زنی نجیب و از طبقه پایین جامعه است، در برابر آنچه جلال (بهرام رادان) پیش پایش قرار می‌دهد، تسلیم نمی‌شود. اما رستگاری در آن فضا و شرایط، در دسترس نیست. راحله از جنس فائزه است، اما در فضایی شهری‌تر، به مسلخ می‌رود و اگرچه جانش را در رقابت مردان از دست نمی‌دهد اما بارها تا مرز ویرانی پیش می‌رود.«تی تی» وجهی تازه از قدرت بازیگری شاکردوست و شکیبا را نشان مخاطب می‌دهد. شاکردوست این بار حتی از «ابلق» و «شبی که  ماه ...» موفق‌تر است. تی تی (شاکردوست) زنی است ساده که حضورش در فضای مردانه و خشن اطرافش منشأ اتفاق‌های مهم می‌شود. زنی که گویی از جهانی دیگر پا به این دنیای سراسر تباهی گذاشته، زنی که به رؤیا و عشق اعتقاد دارد. تی تی به نظر قربانی امیرساسان (هوتن شکیبا) است، اما در انتها، اوست که تصمیم می‌گیرد جهانش را بسازد، دور از امیرساسان و ابراهیم. نقش تی تی برای شاکردوست آزمونی جدی بوده. شخصیت ویژه تی تی، ارتباطش با جهان و پدیده‌ها و سادگی کودکانه‌اش می‌توانست در بهترین حالت از او یک ساده‌لوح یا زنی شیرین عقل بسازد که قطعاً، ارتباطش با ابراهیم، به هیچ شکل باورپذیر نبود. اما باور او درباره این زن، روح صاف و زلال و عشقی که در جانش جاری است باعث شده، تی تی به بهترین نقش‌آفرینی کارنامه شاکردوست تبدیل شود. دو بازیگر مرد فیلم هم، بازی‌هایی شاخص دارند. شکیبا، امیرساسان منفعت طلب و بزهکار را نه آنقدر منفی بازی کرده که تماشاگر، دست فیلمساز را از ابتدای فیلم بخواند و نه آنقدر عاشق پیشه که رابطه او و تی تی، رنگی از محبت بگیرد.
همکاری‌های مشترک هوتن شکیبا و الناز شاکردوست، تا اینجا، نتیجه مثبتی برای سینمای ایران داشته، دو بازیگر از دو اتمسفر متفاوت، با نقش‌هایی که به سختی از یاد می‌روند.