پیروزی بزرگ «روحی» قبل از فتوحات محتمل «میدانی»

وصال روحانی
روزنامه‌نگار

در آستانه آغاز جام جهانی بیست و دوم این سؤال عقلایی در ذهن‌ها طنین افزون‌تری می‌یابد که؛ آیا باید از «یوزهای ایرانی» توقع صعود از گروه‌شان را داشت؟ در هر 5 دوره قبلی شرکت ما در این مسابقات، چنین صعودی محقق نشد و تنها باری که به این توفیق بسیار نزدیک شدیم، در جام بیست و یکم بود که از 3 بازی 4 امتیاز اندوختیم و البته در آن زمان (سال 2018 در روسیه) هم رتبه حاصله ما در گروه‌مان فقط مقام سومی در میان 4 تیم حاضر در گروه و به تبع آن حذف از صحنه پیکارها بود. امسال که جشنواره نخست فوتبال جهان ما را در مرحله نخست همگروه ولز، امریکا و البته انگلیس کرده، بخت صعود ما بیشتر از ادوار قبلی نشان می‌دهد. یک دلیل این خوشبینی، کیفیت بالای برخی لژیونرهای ما به سرکردگی مهدی طارمی یا در بر داشتن امثال سردار آزمون، کریم انصاری‌فرد و علی قلی‌زاده است و سبب دیگر اینکه اگر انگلیس را نادیده بگیریم، هیچیک از دو تیم دیگر گروه (ولز و امریکا) تسخیرناپذیر نیستند و می‌توان در دیدار با آنها مجموعاً 4 امتیاز اندوخت و چنانچه نتیجه رویارویی ولز با امریکا هم موافق با خواسته‌های ما باشد، صعود ما به عنوان تیم دوم گروه غیرممکن نخواهد بود.
جام جهانی همواره محل ارائه بالاترین سطح فوتبال جهان بوده است و با اینکه امثال ارلینگ هالند نروژی، محمد صلاح مصری، انگولو کانته فرانسوی و دیوگو ژوتا پرتغالی امسال در آن غایب هستند و تیم ملی ایتالیا فاتح 4 دوره جام جهانی نیز به کلی و به سبب حذف در دیدارهای انتخابی به قطر نخواهد آمد، اما بازهم بازی‌های با کلاسی را شاهد خواهیم بود. در چنین عرصه سطح بالایی امیدواری بیش از همیشه ایران نشانگر خودباوری کم نظیر در وجود یوزها و محصول اعتلای فکری در کل جامعه فوتبال ما است.  سال 1978 که اولین مرتبه حضورمان در دور نهایی جام جهانی را (در خاک آرژانتین) تجربه کردیم، تنها هدف‌مان هر چه کمتر گل خوردن در مصاف با هلند، اسکاتلند و پرو بود اما چون خودمان را باور نداشتیم و حریفان را غول تصور می‌کردیم، محصول کارمان دریافت 8 گل در 3 بازی، اکتفا به یک امتیاز و چهارم شدن در گروه چهار تیمی‌مان و حذف زودهنگام بود؛ 44 سال بعد از آن تاریخ تیم کارلوس کی‌روش در شرایطی در قطر مستقر شده که از هر جهت خودش را باور دارد و صعود را حق مسلم و بسیار محتمل خویش می‌انگارد و این رویکرد چه  به صعود نایل آییم و چه یک بار دیگر در همان مرحله گروهی حذف شویم، به خودی خود یک پیروزی بزرگ «روحی» قبل از فتوحات محتمل «میدانی» ما خواهد بود.
جهان فوتبال در سال‌های اخیر به آرامی پذیرفته که ما را با چشمی پر امیدتر و توأم با تحسین بنگرد و از ما انتظار کارهایی بزرگ داشته باشد. بله، امسال برزیل و آرژانتین به سبب آمادگی محسوس‌شان شانس ملموسی برای کسب قهرمانی در دومین مرتبه برگزاری این رقابت‌ها در خاک آسیا دارند (دفعه اول در سال 2002 به‌طور مشترک در خاک کره جنوبی و ژاپن بود) و فرانسه، آلمان، پرتغال، اسپانیا و بلژیک سردمداران تیم‌های امیدوار اروپایی به شمار می‌آیند و مصمم به ساقط کردن دو غول فوتبال امریکایی جنوبی هستند. با این حال در غوغای رویارویی این تیم‌ها نیز بسیاری از دوستداران فوتبال از  کارهای دلاورانه مهدی طارمی که طرفداران پورتو را به وجد آورده و حرکات سرنوشت‌ساز سردار آزمون و تکنیک ناب علی قلی‌زاده استقبال می‌کنند و از نمایش‌های قدرتمندانه علیرضا بیرانوند درون دروازه لذت می‌برند و این نکته مورد تأیید همگان است که با روش‌های انتخابی سرمربی پرتغالی ایران تسخیر دروازه یوزها یک بار دیگر مثل دو دوره قبلی جام جهانی بسیار سخت خواهد بود.
حتی سران کنفدراسیون فوتبال آسیا هم به‌رغم تمامی جهت گیری‌های «عربی» خود معترف‌اند اگر این قاره قادر به انجام کارهایی مهم در جام جهانی قطر باشد، این را باید از ایران «قدرت» مطلقه خاورمیانه (و البته تیم نخست کل آسیا در جدول فیفا) و ژاپن قدرت نخست شرق قاره بطلبد و از کره جنوبی، عربستان و استرالیا نمی‌توان توقعی به همین میزان داشت. با اینکه گروه‌بندی‌ها و کیفیت و نحوه کار رقبای نمایندگان آسیا در آوردگاه قطر هم سهمی مهم در نتایج حاصل این تیم‌ها خواهد داشت اما توان ویژه لژیونرهای ما در امر تهاجم با اضافه شدن به استحکام دفاعی‌ای‌که کی‌روش از بهترین طراحان و مجریان آن در سطح جهان به حساب می‌آید، از ایران تیمی قابل احترام و حریفی هراس‌برانگیز برای هر یک از رقبای ما ساخته است. در جامی که یک بار دیگر لیونل مسی در قامت کاپیتان آرژانتین و کریس رونالدو به عنوان شمایل فوتبال پرتغال رقابت قدیمی خود را تکرار می‌کنند و چشم‌ها به کریم بنزمای فرانسوی، رابرت لواندوفسکی لهستانی، نیمار برزیلی، لوییس سوارس اروگوئه‌ای، کوین دی بروینه بلژیکی، سادیو مانه سنگالی، لروی سانه آلمانی و هری کین انگلیسی هم معطوف خواهد بود، شعله استعدادهای ذاتی مردان تلاشگر فوتبال ما هم می‌تواند جریان‌ساز باشد و بر جذابیت‌های جام جهانی بیفزاید. جامی که عادت کرده بود فوتبال ما را جدی نگیرد اما امروز امثال باشگاه معتبر آرسنال انگلیس برای تصاحب لژیونر ارشد آن (طارمی) کورس بسته‌اند و هر نتیجه خوب احتمالی ما را نه یک شگفتی بلکه نشأت گرفته از توانایی‌های ذاتی و بیکران ایران و ایرانی‌ها می‌دانند.