شاعری موفق در همه قالب‌های شعری

گروه فرهنگی/ با آنکه چند روزی از انتشار خبر درگذشت یدالله مفتون‌امینی می‌گذرد اما واکنش‌ها به فقدان وی همچنان ادامه دارد، از آن جمله می‌توان به پیام‌هایی اشاره کرد که معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و برخی اهالی ادبیات در سوگ مفتون‌امینی نوشته‌اند.
آخرین بازمانده از نسل شاگردان مستقیم نیما
یاسر احمدوند، معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در پیامی که با یک بیت شعر آغاز شده، نوشته است: «من آتشِ تو به دریا فکنده‌ام ای عشق/ هنوز سر به فلک می‌کشد زبانه تو. این بیت زنده‌یاد «مفتون‌امینی» شاید نزدیک‌ترین بخش شعرهای شاعر باشد به حیات پربار خودش. شاعری که سال‌ها در کار قضا خدمت کرد و از این رو به اندازه دیگر شاعران هم‌نسلش در جمع‌های شاعرانه جلوه‌گری نکرد. شاید بتوان گفت به همین دلیل هم بود که او بیشترین شعرهایش را در دو دهه آخر حیات نوشت و منتشر کرد و شگفت اینکه در هفتمین و هشتمین دهه عمر نیز چون شاعری جوان، طبعی روان و جوان داشت، وقتی که نوشت: «گفتی/ چقدر می‌شود از آب گفت؟/ از من اگر که می‌پرسی/ یک دریا.»
درگذشت «مفتون‌امینی» را که آخرین بازمانده از نسل شاگردان مستقیم نیما بود باید علاوه بر خانواده محترم او به میراث‌داران شعر امروز فارسی تسلیت گفت؛ هر چند آثار این شاعر درگذشته نیز به کارنامه پربار شعر معاصر فارسی افزوده شده است و با هر شعر تازه‌ای که شاعران جوان‌تر می‌نویسند در این گستره عظیم ادامه خواهد داشت.»
همان‌طور که احمدوند هم در پیام تسلیت خود اشاره کرد است، از مفتون‌امینی به‌عنوان آخرین بازمانده از نسل شاگردان مستقیم نیما یوشیج یاد می‌شد؛ شاعری که افزون بر سرودن شعرهای بی‌شمار به فارسی، اشعاری هم به ترکی گفته بود، آنچنان که از وی به‌عنوان شاعری دو زبانه یاد می‌شود.
یکی از شاعران آهسته و پیوسته ادبیات ایران
کامیار عابدی، پژوهشگر و منتقد ادبی، یکی دیگر از اهالی کتاب است که به درگذشت مفتون‌امینی واکنش نشان داده؛ او در این باره به ایسنا، گفته است: «مفتون‌امینی جزو شاعرانی بود که همیشه خیلی با ظرافت، آهستگی و با طمأنینه کار می‌کرد. شاید بتوان گفت یکی از شاعران آهسته و پیوسته ادبیات ایران بود.»عابدی درباره ویژگی‌های شعری شعرِ مفتون‌امینی تصریح کرده است: « او آخرین نفر از نسل طلایی دهه ۱۳۲۰ بود. این شاعران معمولاً از کسانی بودند که دهه ۱۳۰۰ به دنیا آمده و در دهه ۱۳۲۰ وارد دوره جوانی شده و فعالیت ادبی خود را آغاز کرده بودند؛ مهدی اخوان‌ثالث، سهراب سپهری و بسیاران دیگری جزو این نسل بودند. همه آنها به نوعی به نیما علاقه داشتند یا به تدریج به نیما علاقه پیدا کردند. همه این شاعران یک ویژگی مشترک دارند و آن این که دوره‌ای به شعر سنتی  یا نوسنتی توجه نشان دادند و سپس به تدریج وارد شعر نیمایی شدند و در زمره دوستداران و پیروان سبک نیما قرار گرفتند.»به گفته عابدی، ویژگی خاصی که در سیر شعرهای مفتون‌امینی دیده می‌شود و شاید وی را از دیگر شاعران متمایز کرده این است که او در همه قالب‌های شعری سنتی و شعر نو طبع‌آزمایی کرده و شعر گفته است. نکته جالب هم اینکه در همه این‌ قالب‌ها موفق بوده است. نکته دیگری که در گفته‌های اغلب اهالی ادبیات درباره مفتون‌امینی آمده این است که او جزو شاعرانی بود که همیشه با ظرافت و آهستگی کار می‌کرد. شاید بتوان گفت یکی از شاعران آهسته و پیوسته ادبیات ایران بود. گفتنی است این شاعر کشورمان متولد شهرستان شاهین‌دژ (آذربایجان‌غربی) است  و در رشته حقوق قضایی در دانشگاه تهران تحصیل کرده بود. مفتون‌امینی در آغاز، شاعری کلاسیک و کهن‌پرداز بود اما بعدها به شعر بی‌وزن و قالب‌های نوپردازانه روی آورد. مفتون با شاعرانی چون شهریار، رهی‌‌معیری و فریدون مشیری هم دوستی داشته است. یدالله مفتون‌امینی دهم آذرماه در سن ۹۶ سالگی  بر اثر ایست قلبی از دنیا رفت. بنابر اعلام خانواده مفتون امینی، مراسم تشییع پیکر این شاعر، صبح امروز از مقابل منزل وی در خیابان ونک به سمت بهشت زهرا(ساعت یازده) انجام می‌شود.