احیای واحدهای راکد با مشارکت دولت و بخشی خصوصی

علی رسولیان
مدیرعامل سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران

​​​​​​​احیای واحدهای تولیدی راکد و بازگرداندن آنها به چرخه تولید یکی از مهم‌ترین سیاست‌هایی است که دولت در شرایط حساس امروز کشور باید برای آن برنامه‌ریزی داشته و با همه توانش آن را دنبال کند. این رویکرد از آنجایی که کشور از سال‌ها پیش با شدیدترین تحریم‌های بین‌المللی دست به گریبان بوده و در عین حال بیش از هر زمان دیگری به تولید داخل متکی است، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار خواهد بود. البته طبق آنچه که از تلاش‌های سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی به عنوان یکی از متولیان اصلی رونق‌بخشی به بخش تولید کشور نمود یافته و بیان می‌شود، برنامه‌ریزی و پیگیری‌های مجدانه برای احیای واحدهای راکد تولیدی است که به نظر می‌رسد در مسیر درستی قرار دارد. همچنین از زمان روی کار آمدن دولت سیزدهم بیش از 2 هزار واحد تولیدی راکد به چرخه تولید بازگردانده شده‌اند.
نکته قابل تأمل در بحث احیای واحدهای تولیدی راکد که باید همواره مدنظر باشد، مسیر سخت و سنگلاخ آن است. به بیان دیگر این مسیر (احیای واحدهای تولیدی) بعضاً به قدری پرپیچ و خم و فرسایشی است که دولت هم با همه توانش امکان احیای برخی از این واحدهای تولیدی را نمی‌یابد و به ناچار مسیرهای دیگری را در پیش می‌گیرد که اتفاقاً در این حوزه یک ابتکارعمل هوشمندانه در دستور کار سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی قرار گرفته است. در این رابطه با علم به تأکید بزرگان نظام بر به‌کارگیری همه ظرفیت بخش خصوصی در توانمند ساختن اقتصاد و خصوصاً تولید کشور، سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی با نیت احیای برخی از واحدهای تولیدی، همکاری با بخش خصوصی را در دستور کار قرار داده و تلاش دارد از مسیر سرمایه و توان تکنولوژیکی این بخش نسبت به احیای واحدهای تولیدی دیگری که اتفاقاً آنها هم از بخش خصوصی هستند، اقدام کند. بازی که برای هر سه طرف (بخش خصوصی احیاکننده، بخش خصوصی احیا‌شونده و دولت) بازی برد برد به حساب می‌آید و فصل جدیدی از این مسیر سخت را رقم خواهد زد.  تمرکز بر همکاری بخش خصوصی برای احیای واحدهای راکد از طریق ایجاد ارتباط بین این واحدها با واحدهای توانمند است. برای مثال اگر یک واحد در حوزه محصولات شیمیایی تعطیل شده، می‌توان از یک واحد فعال موفق در این حوزه کمک گرفت. همچنین احیاگرانی در بخش خصوصی شکل گرفته که واحدهای راکد را احیا و واگذار می‌کنند. اهمیت بهره‌گیری از توان بخش خصوصی برای بازگرداندن واحدهای تولیدی راکد به چرخه تولید کشور، آنجا نمود بیشتری دارد که بدانیم دولت در چنین فضایی بدون اینکه مجبور باشد بخشی از سرمایه، اعتبار یا توان تسهیلاتی خود را به این مهم اختصاص دهد، شرایط را برای توانمندتر شدن تولید کشور تسهیل می‌کند. به‌عبارتی وقتی دولت و کشور در شرایطی نیستند که همه سرمایه بازگرداندن واحدهای تولیدی به چرخه تولید را تأمین و برعهده گیرند، چه خوب است که از توان بخش خصوصی به نفع بخش تولید کمک گیرد؛ کمکی که به دولت و متولیان دولتی این فرصت را خواهد داد تا از امکان سرمایه‌ای و تسهیلاتی خود در جایی که امکان ورود بخش خصوصی برای احیا وجود ندارد، بهره برده و از این طریق خود هم نقشی اثرگذار در بازگرداندن واحدهای راکد به تولید دوباره داشته باشند.