قلمکاری؛ نقشی به قدمت صفویه
«قلمکاری» به معنای نقشزدن روی پارچه از اوایل قرن هفتم قمری در ایران متدوال شد و در دوره شاه عباس صفوی به اوج خود رسید و تا دوره قاجار همچنان در اوج بود، به گونهای که بیشتر لباسهای مردانه و زنانه از پارچههای قلمکار تولید میشدند. پارچه مورد استفاده آن عموماً از جنس پنبه، کرباس و کتان بود که بهوسیله قلممو، قالب یا مهر روی آن نقوشی تصویر میشد و هنوز هم به همین روش طرحهایی مانند مینیاتور، گل و بوته اسلیمی، زنجیره کتیبه، جانوران اهلی و وحشی روی این پارچهها نقش میبندد. اکنون اصفهان را مرکز اصلی تولید قلمکار میدانند. آوازه این هنر تا آنجا پیش رفت که «پیترو دلاواله» سیاح ایتالیایی که در دوره شاه عباس صفوی به اصفهان سفر کرده بود در سفرنامهاش نوشت: «ایرانیان در باسمههای زرین و سیمین بر سطح کتان و بر تافته و اطلس ید طولایی دارند و به وسیله قالــبهایی این کار را انجام میدهند. هر گونه شکل برگ و گـل و تمثالی را روی این منسوجات نمایش میدهند و چنان خوب از عهده این فن برمیآیند که مصنوعاتشان به مانند زردوزی جلوه مینماید.»
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه