به یاد دیگری بودن

شهره طاعتی
مددکار اجتماعی

​​​​​​​حتی انسان‌های تنها و منزوی نیز نیاز به توجه و اهمیت دادن دارند، انسانها در عین فردیت، اجتماعی نیز هستند پس نیاز به رسیدگی و توجه از سوی همنوع خود را دارند. اینکه در همه حال به جز خود به دیگران نیز فکر کنیم و در موقعیت‌های مختلف به یاد دوستان و آشنایان نیز باشیم مصداق نشان دادن محبت و مهر‌مان به دیگری است که خود نمونه‌ بارز و مشهود به یاد بودن دیگران است.
به یاد بودن یعنی فراموش نکردن افراد و اطرافیان و آشنایان و حتی غریبه‌هایی که شاید در دایره دوستانمان هم نباشند. اما در موقعیت‌هایی به یاد آنها می‌افتیم. این دوست داشتن دیگران و به یاد بودن آنها نشانه‌هایی از مهربانی، نوازش، اهمیت دادن پویایی و سرزنده بودن دارد که در رفتار و عملکرد یک فرد خود را نشان می‌دهد. به طور مثال وقتی برای خرید یک کتاب به کتابفروشی می‌رویم آنجا به کتابی برمی‌خوریم که مورد پسند یکی از دوستانمان است و آن را برایش خریداری می‌کنیم یا با سلیقه خود برای دوستی یا آشنایی کتابی میخریم که آن نیز نشان مهر و به یاد بودن دارد و وقتی آن را به فرد هدیه می‌دهیم علاوه بر خوشحال کردن او به وی آموزش پنهان نیز میدهیم. در این کار یک فرایند پر مهر و محبتی نهفته است که نشان‌دهنده و منتقل‌کننده محبت و به یاد بودن و اهمیت داشتن انسان‌های اطرافمان است. انسان‌ها با عشق و محبت به زندگی خود انگیزه می دهند و ممارست و تکرار این رفتارها به نوعی رفتار آموخته شده و نهادینه شده در زندگی‌شان تبدیل می‌شود که تغییرات بسیار ارزشمند و مهمی را در فرد و دنیای اطرافش ایجاد می‌کند. شاید فکر کنید که برای به یاد بودن و اهمیت دادن به دیگران باید کارهای بزرگ و پول‌های بسیاری هزینه کرد ولی وقتی خوب نگاه می‌کنیم می‌بینیم که با کمی تغییر در نگرش و دیدگاه ما به زندگی  و بها دادن به احساس و محبت‌های درونی‌مان نسبت به خود و دیگران می‌توانیم همیشه و در همه حال هم به یاد خود باشیم و هم به یاد دیگران.این دو مؤلفه در زندگی هیچگاه از یکدیگر جدا نیستند. تا زمانی که ما به یاد خودمان نباشیم و خود را دوست نداشته باشیم نمی‌توانیم به یاد دیگران نیز باشیم و آنها را دوست داشته باشیم. شاید بگویید کسانی هستند که تمام خود را وقف دیگران می‌کنند اینها از نظر تقسیم‌بندی روانشناختی افرادی ایثارگر هستند و خود را فراموش کرده‌اند و فقط دیگران برایشان مهم هستند ولی اگر کسی بخواهد حد تعادل را در زندگی رعایت کند و لذت بیشتری از لحظه‌هایش ببرد باید هم خود را دوست داشته باشد و هم به یاد دیگران باشد.
به یاد خود بودن یعنی  انسان از لحظات روز و شب خود لذت ببرد به چشم‌هایش بیاموزد که زیبایی گل‌های کوچک در کنار خیابان را نیز ببیند. به گوش‌هایش بیاموزد که صدای پرندگان را در بین همین آلودگی‌های صوتی روزمره بشنود.
به قلب و روان خود اجازه دهد در لحظه احساسات و هیجانات خود را نشان دهد. البته قبل از آن باید شناخت از هیجان و احساسات داشته باشد و بتواند در زمان و مکان مناسب از آنها استفاده کند.
به یاد دیگری بودن درون خود تلفیقی از احساسات و هیجانات مثبت و مهر و محبت و مهربانی نهفته دارد که فقط باید در زمان و مکان مناسب از آنها استفاده کرد. تشکر کردن از یکدیگر نیز نوعی به یاد بودن است به طور مثال وقتی ما برای ادای تشکر و سپاسگزاری از فردی برای او هدیه‌ای تهیه می‌کنیم یعنی اینکه در لحظاتی به یاد او بوده‌ایم تا بتوانیم محبت او را جبران کنیم ، این رد و بدل شدن انرژی مثبت در بین افراد باعث ایجاد نوعی معاشرت و گفت و شنود‌هایی می‌شود پس می‌توانیم نتیجه بگیریم که به یاد دیگری بودن در فزونی یافتن معاشرت‌های ما تأثیرات بسزایی دارد.