گروه فرهنگی: محمدمهدی اسماعیلی یکشنبه 18اردیبهشت‌ماه در نخستین روز همایش سراسری مدیران کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان‌ها در دولت مردمی گفت: «نباید اجازه دهیم که هیچ مصوبه فرهنگی سفرهای استانی بدون پیگیری رها شود و تعامل جدی و روشن با بخش‌های مختلف استان‌ها در این خصوص از اهمیت بالایی برخوردار است.»
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی افزود: «دولت مردمی با یک گفتمان انقلابی و شفاف در حوزه فرهنگ وارد عرصه شده است و نهایت تلاشمان را به کار خواهیم گرفت تا تحولات رو به رشدی در عرصه مدیریت فرهنگی کشور رخ دهد و ان‌شاءالله مدیریت فرهنگی کشور در یک فضای روشن در مسیر خود استوار بماند.»
او با اشاره به نقش مهم مدیران کل فرهنگ و ارشاد در استان‌ها در تعالی فرهنگی کشور گفت: «این نکته مهم نباید فراموش شود که مدیران کل ارشاد استان‌ها در واقع نماینده گفتمان فرهنگی حاکم بر دولت مردمی هستند و باید نقش تعیین‌کننده و جریان‌ساز در حوزه فرهنگ استان خود ایفا کنند و از یک بینش انقلابی و تحول‌گرایانه برخوردار باشند. مدیران کل ارشاد استان‌ها باید بتوانند با برنامه‌ریزی مدون پایه‌های فرهنگی استان را ارتقا دهند و با قدرت از جریان فرهنگی انقلاب و اندیشه‌های مقام معظم رهبری(مدظله) دفاع کنند.»
رئیس شورای فرهنگ عمومی کشور گفت: «ما همگی سربازان رهبر معظم انقلاب در حوزه فرهنگ هستیم و باید نهایت تلاشمان را انجام دهیم تا اندیشه‌های فرهنگی رهبر معظم انقلاب را عملیاتی کنیم، زیرا ایشان مرزبندی روشنی در حوزه فرهنگ دارند که با برنامه‌ریزی و همت می‌توان اندیشه‌های ایشان را در حوزه فرهنگ عملیاتی کرد. حدود ۷۰مأموریت سند تحول دولت مردمی بر عهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است و از آنجا که باید نسبت به این سند تعهد داشته باشیم، مدیران کل ارشاد استان‌ها باید نسبت به اجرای آن اهتمام جدی داشته باشند.»
همچنین وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در احکام جداگانه‌ای حجت‌الاسلام علی سرلک و احمد مراد‌پور را به‌عنوان دو عضو جدید شورای پروانه نمایش آثار سینمایی منصوب کرد و از تلاش‌ها و زحمات حجت‌الاسلام محمد قمی و پرویز شیخ طادی که به‌دلیل مشغله‌های شخصی و عدم امکان حضور پیوسته در جلسات شورای پروانه نمایش عذرخواهی کردند، قدردانی و تشکر کرد.

احمدرضا حجارزاده
خبرنگار
اکنون «ابراهیم پشت‌کوهی» با بیش از دو دهه فعالیت تئاتری، به نماد و نام معتبری برای درخشش و یادآوری تئاتر جنوب کشور تبدیل شده است. اغلب آثار او، فرهنگ، پوشش، گویش و موسیقی جنوب را با داستان‌های دراماتیک اصلی یا اقتباسی درمی‌آمیزد و دنیاهای نو و شگفت‌انگیزی مانند «مثل آب برای شکلات»، «آخرین انار دنیا»، «وقتی ما برگردیم دو پای آویزان مانده است» و... خلق می‌کند اما پشت‌کوهی در تازه‌ترین اثر نمایشی خود، قواعد آشنای نمایش‌های بومی و جنوبی‌اش را درهم شکسته و دست به تجربه تازه‌ای زده.«هملت پشت‌کوهی» اثری فراتر از فضای رئالیسم است که هر تماشاگر علاقه‌مند به تئاتر را شگفت‌زده می‌کند. نمایش، گرچه نام نمایشنامه مشهور شکسپیر (هملت) را به دوش می‌کشد، ولی راوی داستان خانواده‌ای ایرانی با تمام مسائل و مصایب‌شان در دهه شصت خورشیدی است. با ابراهیم پشت‌کوهی، کارگردان خلاق و حرفه‌ای تئاتر هرمزگان، درباره تجربه متفاوت «هملت پشت‌کوهی» گفت‌وگو کرده‌ایم.

طی سال‌های گذشته، دو نمایش «کمدی الهی، جلد برزخ» و «تنها خرچنگ خانگی لای ملافه‌ها خانه می‌کند، اُتللو» را مثل کارهای قبلی‌تان با فرم سوررئال و رئالیسم جادویی کارگردانی کردید اما حالا با نمایش متفاوت «هملت پشت‌کوهی» به صحنه برگشتید. این نمایشنامه رئالیستی چگونه در ذهن‌تان شکل گرفت و آماده شد؟!
باید گفت این نمایشنامه بین خواب و بیداری و با یک تصویر اتفاق افتاد. من داشتم با شاگردانم در بندرعباس نمایشنامه «یخ کف دست بخار می‌شود» را تمرین می‌کردیم؛ چیزی حدود یک سال. روزی بین خواب و بیداری تصویر پیرزنی در ذهنم آمد که جوانی وارد خانه‌اش می‌شود، او را خفه می‌کند و طلاهایش را می‌دزدد. همان شب به خانم گاتا عابدی (یکی از بازیگران) گفتم «تصویر چنین پیرزنی در ذهنم آمده. این تصویر را اجرا کن!» و او بدون هیچ شناخت و ذهنیتی از شخصیت، راه‌ رفتن پیرزن را اتود زد. گفتم همین است. می‌خواهم نمایشنامه را عوض کنم. ما یک روز کامل با هم حرف زدیم و شخصیت‌ها یکی‌یکی پدیدار شدند. از آنجا که تخصص خانم عابدی، آرکی‌تایپ‌شناسی است، از ابتدا بر اساس کهن‌‎الگوهای یونگی قصه را پیش بردیم. همچنین خط داستانی نمایشنامه را یک شب تا صبح نوشتم و بعد یک قصه کلی داشتیم. رفتیم بندرعباس و با گروه، یک ماه روزی هفت ساعت تمرین کردیم تا نمایش ساخته شد. ابتدا در بندرعباس اجرای عمومی رفتیم که بسیار مورد استقبال واقع شد و در تاریخ اجراهای پلاتو آفتاب بندرعباس بی‌سابقه بود. مردم بعد از دو سال که تئاتر ندیده بودند، به قدری اشتیاق نشان دادند که ما با وجود این که اجرای نمایش «هملت پشت‌کوهی» خیلی سنگین است، مجبور می‌شدیم دواجرایی برویم!
با توجه به سابقه شما در تئاتر، «هملت پشت‌کوهی» متفاوت‌ترین کاری است که تاکنون روی صحنه برده‌اید. هنگام نگارش نمایشنامه و تمرین‌ها برای اجرا، نگران نبودید که مخاطب علاقه‌مند به سبک خاص اجرایی‌تان را از دست بدهید یا با بازخوردهای منفی روبه‌رو بشوید؟
ببینید، کار هنر بیش از هر چیزی ارضای روح و روان خود انسان است. اولین ویژگی این تئاتر آن بود که خودم را شگفت‌زده کرد! وقتی شروع به تمرین کردیم به بازیگران گفتم شاید من در قالبی از نمایش جا افتاده باشم و در تئاتر ایران من را به شیوه اجرایی مشهور به رئالیسم جادویی بشناسند، ولی هر وقت آدم بتواند از خودش فراتر برود، رشد می‌کند! اگر قالب خودش را بشکند، زاویه‌‌های تازه‌ای می‌بیند. در روانشناسی می‌گویند وقتی آدم بتواند با جنبه‌های تاریک و سایه‌های خودش روبه‌رو بشود، پیروز است. نمونه درخشان‌اش کرم ابریشم است که تبدیل به پروانه می‌شود. اگر می‌ترسیدم که چون من را اینگونه می‌شناسند، نباید شیوه دیگری کار بکنم، ناخواسته خودم را زنجیر می‌کردم اما این انتخاب، خطر نبود. این ریسک، سفر به دنیایی بود که من تجربه‌اش نکرده بودم. یک تجربه پست ‌ناتورالیسمی بود که بعد از بیست ‌و چهار سال کار به این نقطه رسیدم. اکنون دیدگاه من نسبت به بزرگان این نحله مثل «هنریک ایبسن» و «ماکسیم گورکی» خیلی فرق می‌کند، یعنی صرفاً این نیست که ناتورالیسم را اجرا بکنم بلکه پشت آن، یکسری مفاهیم و ارتباط تازه با مخاطب است. اگر کسانی در نمایش «هملت» انتظار شیوه رئالیسم جادویی را داشتند، اینگونه نیست ولی اگر کارهای من را دنبال می‌کنند، احتمالاً آنها هم مثل خودم غافلگیر می‌شوند!
از ابتدا می‌دانستید که این نمایشنامه را قرار است به شیوه رئالیستی اجرا بکنید؟ هیچ ایده‌ای نداشتید که همین قصه را به سبک‌ وسیاق کارهای پیشین خود روی صحنه ببرید؟
نه، از اول می‌دانستم که سبک این کار باید رئالیستی باشد. بد نیست به نکته جالبی اشاره بکنم. در تمرین‌ها صحنه‌ای داشتیم که همان پیرزن و جوان قاتلش را می‌دیدیم. این صحنه 10 تا 15 دقیقه طول می‌کشید، پیرزن می‌نشست و چای می‌خورد و جوان می‌آمد و او را خفه می‌کرد و طلاها را می‌دزدید، با یک ریتم بسیار کند، چون وحدت زمان در نمایش برایم مهم بود، آن صحنه حذف شد. بنابراین از اول کاملاً مطمئن بودم می‌خواهم نمایش را به شیوه ناتورالیستی اجرا بکنم. ذره‌ای تردید نداشتم که این شیوه مناسب‌ترین بستر را برای قصه من دارد.
تعداد نمایش‌هایی که به رویدادهای اجتماعی دهه شصت ایران می‌پردازند، انگشت‌شمار است اما همیشه برای کارگردان و مخاطب جذاب بوده‌اند. برخورد شما با این دهه تاریخی چگونه و به چه دلیل بوده است؟ آیا ضرورتی داشت که نمایش حتماً در دهه شصت روایت بشود؟
در واقع دهه شصت برای ما ایرانی‌ها، دهه گسست است. نسل دهه شصت، نسل پرپر و ویران‌شده است. انگار تعمداً داریم سال‌های جنگ و اواخر جنگ را فراموش می‌کنیم، چون تلخی آن بیش از حد است. اگر امروز به آن نگاه بکنیم، انگار یک قرن دیگر است، نه یک نسل دیگر. این موقعیت را تصور بکنید که یک اتاق است و هفت‌،هشت تشک و پتو، همه آدم‌ها کنار هم بخوابند و صبح برادرها که بیدار می‌شوند، هر کسی زودتر بیدار شد جوراب تمیزتر را می‌پوشد، حتی شلوارهای یکدیگر را می‌پوشیدند! در خیلی از خانواده‌ها چنین شرایطی بوده. یا مثلاً این‌ همه تنوع تفکر، تضارب آرا و برخورد دیدگاه‌های مختلف، در آن دهه بوده‌اند. هرچه گذشت، جامعه بیشتر تعدیل شد. مهم‌ترین چیزی که دوست داشتم در این دهه به آن بپردازم، کانون خانواده است. به قول معروف «هر اتاق یک جهان است و انسان مرکز جهان است». من بخشی از این خانواده با چنین تنوع فکری را به شکل مستند زیست کردم، بخشی را از اطرافم دریافت کردم و بخشی را با تخیلم ساختم. این دغدغه همیشه برایم وجود داشته و فکر می‌کنم به لحاظ سنی و زمانی از آن سال‌ها شناخت و خاطره کافی دارم. در آن دهه من نوجوانی بودم که سیلاب رویدادها را مشاهده می‌کردم. کنار خانه ما محوطه‌ای بود که وقتی صبح از خواب بیدار می‌شدیم، می‌دیدیم مقابل خانه ما حجله یک شهید بود! کوچک‌تر که بودم، صبح می‌دیدم مثلاً یک نفر ترور شده بود! دوستانی را می‌دیدم که رفیق گرمابه و گلستان بودند و اوایل دهه شصت روی هم اسلحه می‌کشیدند! فکر می‌کنم هنرمند به جامعه‌اش برای ثبت در تاریخ بدهکار است که درباره این دهه حرف بزند. هرچند اگر فضای پرداختن به آن، سمت‌وسوی سیاسی داشته باشد، امکان برخورد و توقیف است و بازبودن نگاه در بستر سیاسی وجود ندارد اما در بستر اجتماعی و خانواده، که به نظرم مهم‌ترین کانون جامعه است، وجود دارد و پرداختن به این فضا و خانواده مهم و واجب است. از کار کردن این نمایش خیلی خوشحالم. انگار به لحاظ تاریخی، باری را از دوش‌ام زمین گذاشتم.
در فضای نمایش‌های قبلی‌تان همیشه از نماد و اِلمان‌هایی استفاده می‌کردید اما در «هملت پشت‌کوهی»، تماشاگر انتظار نمادگرایی ندارد و فقط داستان یک خانواده را دنبال می‌کند، ولی تماشاگر خاص بی‌تردید از شخصیت‌ها و موقعیت‌های شما برداشت نمادین خواهد کرد. آیا نمادهایی را برای اشاره به قشر خاصی از جامعه در نظر داشتید؟!
این کار منتقدان است که نمادهای موجود در نمایش را استخراج بکنند، ولی من از طیف‌های مختلف جامعه، از روشنفکر و مذهبی گرفته تا کاسب و خانه‌دار و تحصیلکرده و غیره در این خانواده گنجانده‌ام. البته در این کار خیلی دنبال نمادپردازی نیستم. به قول عباس کیارستمی «تلاش تمام هنرها در نهایت این است که به موسیقی نزدیک بشوند»، یعنی همان چیزی هستند که می‌شنوید. این کار برای من همان چیزی است که می‌بینید. اینگونه نیست که اگر روشنفکری را نمایش دادم، یعنی همه روشنفکرهای ایرانی این‌گونه‌اند. نه، این خانواده، یک نمونه است. من در این نمایش حکم صادر نمی‌کنم. دارم ظرف یک‌ ساعت‌ و نیم، قصه زندگی یک خانواده را بیان می‌کنم که حالا در آن اقشار مختلف هم هستند.
با این توضیح، از آنجا که اقشار مختلف با گویش و لهجه‌های متفاوت در این اثر حضور دارند، آیا می‌توان گفت نمایش شما، نمادی از یک ایرانِ کوچک و آشفتگی‌های امروز کشور ماست؟!
من دنبال چنین چیزی نبودم و نیستم. من می‌خواهم با نشان‌دادن این خانواده بگویم اگر خانواده بسامان باشد، سرایت پیدا می‌کند به جامعه. همه ما در یک خانواده شکل می‌گیریم و از دل خانواده، جامعه ما ساخته می‌شود. این‌که ما با یک خانواده متشنج روبه‌روییم، مربوط به آن فضاست اما واقعیت این است که خانواده‌ها امروز دیگر آن‌قدر تضارب آرا ندارند. شاید صمیمیت‌شان از بین رفته باشد، ولی یکدست‌تر و تعدیل شده‌اند. آن شکل رادیکالی که در زندگی خانواده‌های دهه شصت بوده، الان وجود ندارد، ولی نشان‌دادن آن و بازخوانی تاریخ به ما درس‌هایی خواهد داد که مهم‌ترین عنصر، عشق و دوستی است و اگر در خانواده یاد بگیریم، به جامعه هم تسری پیدا می‌کند.

رئیس سازمان صداوسیما در واکنش به حواشی مرتبط با شائبه منع حضور سروش صحت در برنامه «کتاب باز» با تأکید بر نبود هرگونه «ممنوع‌الکاری» در صداوسیما بیان کرد که از افراد باید در جایگاه خود استفاده شود.آن‌طور که در بخشی از گزارش ایرنا آمده، پیمان جبلی عصر شنبه در حاشیه مراسم یادبود ‌زنده‌یاد نادر طالب‌زاده که در مسجد بلال صداوسیما برگزار شد با رد حاشیه‌های مرتبط با ممنوع‌الکاری سروش صحت گفت: «چیزی به نام ممنوع‌الکاری وجود ندارد، برنامه‌ها تغییر می‌کند و تهیه‌کننده تشخیص می‌دهد که با تیم جدید کار کند.»جبلی تأکید کرد: «از افراد در جایگاه‌ها و برنامه‌های مختلف می‌توان استفاده کرد و هر کسی در جایگاه خودش، در جایگاهی که مناسب است با تشخیص تهیه‌کننده و مدیرگروه و مدیر شبکه مشغول به کار می‌شود. ما چیزی به نام ممنوع‌الکاری به آن مفهومی که در رسانه‌ها بیان شده است، نداریم.»وی در پاسخ به اینکه قرار نیست دیگر از سروش صحت در فصل جدید بهره گرفته شود، گفت: «تهیه‌کننده این برنامه در فصل قبل و پیش از اینکه من باشم برنامه‌اش تمام شده بود. من وقتی آمدم مطلع شدم و حالا تهیه‌کننده، مدیر گروه و مدیر شبکه تصمیم خواهند گرفت که فصل جدید را چگونه شروع کنند.»رئیس سازمان صداوسیما در پاسخ به سؤال دیگری درباره اجرای مجریان تلویزیون در پلتفرم‌ها و ادعای احسان علیخانی که اجازه نداشته اجرای یک برنامه را به عهده بگیرد، توضیح داد: «ممنوعیتی در این زمینه نیست. ضوابط ما برای حضور در برنامه‌ها و شرایطی که‌ شأن و جایگاه برنامه‌های رسانه ملی باید رعایت شود برای عوامل تولید، تهیه‌کننده و... مشخص است و آنها را می‌دانند. ما براساس همان ضوابط و شرایط با همه هنرمندان کار می‌کنیم و همه اقشار هنرمند، بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان نسبت به آن دستورالعمل‌هایی که در سازمان وجود دارد آشنا هستند.»

گروه فرهنگی:‌ محمد خزاعی، رئیس سازمان سینمایی در نشست مشترکی با امیرحسین قاضی‌زاده ‌هاشمی، معاون رئیس جمهور و رئیس بنیاد شهید درباره تولید فیلم‌های سینمایی، مستند و کوتاه با موضوع شهدا تبادل نظر کردند.آن‌طور که در بخشی از گزارش روابط عمومی سازمان سینمایی آمده، قاضی‌زاده ‌هاشمی، رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران با اشاره به اهمیت ترویج فرهنگ ایثار در جامعه، خاطرنشان کرد: «برای توسعه فرهنگ ایثار و از خودگذشتگی مردم باید حضور داشته باشند و لازم است که ما در این عرصه میدانی وارد شویم و همه دستگاه‌ها نیز باید در این زمینه نقش‌آفرینی کنند.»به گفته وی، شهدا قهرمانان نسل نو تمدن اسلامی به شمار می‌آیند و باید در کنار پرداختن به قهرمانان تاریخی و دینی، ارزش‌های انسانی و اخلاقی شهدا را به نسل‌های امروز و فردا معرفی کنیم. گرامیداشت مقام شهدا و حفظ این فرهنگ حفظ امنیت آینده است.معاون رئیس جمهور با بیان اینکه برای ساخت 30 فیلم و سریال در هر استان درباره شخصیت‌ها و شهدای قهرمان برنامه‌ریزی شده است از آمادگی بنیاد شهید برای همکاری گسترده با سازمان سینمایی در عرصه‌های مختلف خبر داد.محمد خزاعی رئیس سازمان سینمایی نیز گفت: «شهدا نقش و جایگاه ممتازی در تاریخ معاصر این سرزمین دارند و حفظ ارزش‌ها و دستاوردهای معنوی آنها باعث تحکیم جامعه و رشد معنوی آن می‌شود. البته فراموش نکنیم فیلمسازی پیرامون زندگی شهدا سختی‌ها و حساسیت‌های خودش را دارد.  خیلی‌ها کوشیدند در این عرصه‌ها ورود کنند ولی موفق نبودند. روایت زندگی یک شهید با حفظ شاخص‌ها و وجاهت معنوی و عرفانی و حماسی آن شهید بر پرده سینما بسیار سخت و حساس است.»

1 پیش‌بینی می‌شود یکی از چهار پرتره اندی وارهول از «مرلین مونرو»، در حراجی بهاره کریستیز عنوان گران‌ترین اثر هنری قرن بیستم را به دست آورد.«اندی وارهول»، هنرمند سرشناس امریکایی، در سال ۱۹۶۴ پنج پرتره از مرلین مونرو کشید. چهار مورد از این پرتره‌ها که هرکدام رنگ پس زمینه متفاوتی دارند، بعدها به مجموعه گلوله (Shot) معروف شدند. ماجرا از آنجا شروع شد که «وارهول» این چهار پرتره را در استودیوی خود نگهداری می‌کرد تا اینکه یکی از دوستانش خواست به آنها شلیک کند! از آنجایی که واژه shoot در انگلیسی علاوه بر شلیک کردن معنی عکس گرفتن هم می‌دهد، «وارهول» با این خواسته موافقت کرد و دوستش نیز یک تفنگ از کیفش درآورد و به پرتره‌ها شلیک کرد! البته این نقاشی‌ها بعدها ترمیم شدند. حالا قرار است یکی از این پرتره‌ها که پس زمینه آبی دارد، در حراج بهاره کریستیز به مزایده گذاشته شود. اگر پیش‌بینی‌ها درست از آب درآید، این تابلو به گران‌ترین اثر هنری قرن بیستم تبدیل خواهد شد.در حال حاضر گران‌ترین اثر هنری قرن بیستم تابلو زنان الجزایر (Women of Algiers) از پابلو پیکاسوست که در سال ۲۰۱۵ در یک حراجی به قیمت ۱۷۹ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار چکش خورد./ایرنا

2 سریال خارجی «اعتراف» محصول ۲۰۱۹ کره جنوبی در ۱۶ قسمت از شبکه سه سیما پخش می‌شود. سریال اعتراف به کارگردانی «کیم چول کیو» در سال ۲۰۱۹ ساخته شده است. این سریال محصول کشور کره جنوبی و در ژانر اکشن و پلیسی معمایی است. آن‌ طور که در خلاصه داستان سریال آمده «چوی دو هیون»، دوران کودکی‌اش را به دلیل بیماری قلبی در بیمارستان گذرانده است. او به طور معجزه آسایی شانس پیوند قلب را پیدا کرد و درست بعد از موفقیت در عمل پیوند قلب، پدرش متهم به قتل می‌شود و حکم اعدام به او داده می‌شود. برای بررسی پرونده پدرش، دو هیون اکنون به عنوان وکیل کار می کند که... در این سریال شین هیون بین، جی هو جانگ، جون هو لی، یئونگ هون کیم و یانگ چانگ سونگ به هنرمندی پرداخته‌اند. سریال اعتراف هر روز ساعت ۱۷:۴۵ روی آنتن شبکه سه سیما می‌رود.
این سریال در پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی همچون فیلیمو هم در دسترس علاقه‌مندان قرار دارد. در مشخصات «اعتراف» این‌طور آمده که برای گروه سنی 12 سال به بالا مناسب است.  امتیاز این سریال کره‌ای در سایت  IMDB برابر با 8 از 10 عنوان شده که امتیاز قابل توجهی به شمار می‌آید./ایرنا

3 دو هفته پس از انتشار یک ویدیو از سوی رضا رویگری و حاشیه‌های فراوان بر سر حضور او در آسایشگاه کهریزک، سرانجام این بازیگر ترجیح داد با بهتر شدن شرایط جسمی‌اش به منزلی که برای وی تهیه شده برود.عصر پنجم اردیبهشت‌ماه ویدیویی کوتاه از رضا رویگری در حالی که روی تختی شبیه بیمارستان بود، منتشر شد که در آن می‌گفت به آسایشگاه کهریزک برده شده و برای رهایی از آنجا از مردم مدد می‌خواست. این تصویر ناخوشایند که تأثری عمومی را برانگیخت با همدلی برخی خیرین و هنرمندان همراه شد.در این باره محسن پزشکی، مدیر روابط عمومی آسایشگاه کهریزک گفته: «آقای رضا رویگری پیش از ظهر یکشنبه ۱۸ اردیبهشت‌ماه بعد از حدود سه هفته که میهمان کهریزک بودند از اینجا خداحافظی کرده و جهت ادامه زندگی به منزل تشریف بردند. این واحد مسکونی هم بر اساس پیگیری‌ها و هماهنگی‌های صورت گرفته و توافق بین جمعی از هنرمندان داوطلب فعالیت‌های خیریه و صدا و سیما تجهیز شده و ما هم بر اساس همان برنامه‌ریزی و مقررات داخلی آسایشگاه ایشان را تحویل دادیم.برای سهولت امر، آقای رویگری را با ماشینی مجهز و همکارانی که آشنا به امور مراقبت و نگهداری بودند همراه کردیم.»/ایسنا