ایندیپندنت (بریتانیا)
در پی فراخوان گرتا تونبرگ، دختر جوان فعال محیط زیست، میلیون‌ها نفر در هزار و400 نقطه از جهان در حرکتی هماهنگ دست به برپایی تظاهراتی علیه وضعیت موجود در جهان زدند و در آستانه اجلاس جهانی گلاسکو به رهبران جهان هشدار دادند اگر امروز فکری به حال گرم شدن کره زمین نکنند، بزودی همه در سیلاب آن غرق خواهند شد.

گلوبال تایمز (چین)
آنگلا مرکل که در پی انتخابات یکشنبه (امروز) و مشخص شدن جانشین‌اش، سمت صدراعظمی را ترک خواهد کرد، در اقدامی غیر منتظره، در یک بازارچه محلی هفتگی در حوزه انتخاباتی سابق خود حاضر شد و همه را غافلگیر کرد. مهاجرانی که در این مکان بودند، از فرصت استفاده کردند تا با او که با آنان با مهربانی رفتار می‌کرد، عکس بگیرند.

عرب نیوز (عربستان)
مشتریان بانک‌ها در بیروت پایتخت لبنان علیه بانک‌های خصوصی که با توجه به بحران اقتصادی این کشور دسترسی آنان به سپرده‌هایشان را محدود کرده‌اند، در خیابان‌ها تجمع کرده و به‌سمت آنها تخم مرغ و گوجه فرنگی پرتاب کردند. این در حالی است که بسیاری از سرمایه داران لبنانی به خارج کردن سرمایه‌های خود از کشورشان می‌اندیشند.

زهره صفاری/ نتایج انتخابات فدرال امروز آلمان که عصر بدون «مرکل» را برای ژرمن‌ها و اروپا رقم خواهد زد، غیرقابل پیش‌بینی است. گرچه نظرسنجی‌ها اقبال بالای چپ‌ها و کمرنگ شدن شانس حزب حاکم دموکرات مسیحی را نشان می‌دهد اما به باور کارشناسان آنچه مسلم است هیچ یک از احزاب بدون ائتلاف قادر به حاکمیت نخواهد بود.
به گزارش «اینوسترز کورنر»، جمعیت 60.4 میلیون نفری بالای 18 سال واجد شرایط رأی دادن آلمان برای نخستین بار است که پس از چهار دوره انتخابات صدراعظمی انتخابی غیر از «مرکل» دارند؛ بانوی قدرتمند اروپا که با حاکمیت 16 ساله‌اش، نماد ثبات قاره سبز نیز به شمار می‌رفت.
بسیاری «آنگلا مرکل» را رهبر بحران‌ها می‌دانند چراکه او در طول دوران صدراعظمی موفق خود با موج پوپولیسم، بحران اقتصادی، بحران مهاجران، شیوع کرونا و برگزیت دست به گریبان شد و لقب موفق‌ترین رهبر زن جهان را گرفت. اما امروز مردم آلمان پس از سال‌ها ثبات در حاکمیت برای انتخاب جانشینی برای «مرکل» 67 ساله پای صندوق‌های رأی می‌روند که هیچ تصویری از آینده با صدراعظم جدید ندارند. همین امر رقابت امروز را بسیار غیرقابل پیش‌بینی کرده است. ضمن اینکه با توجه به قوانین آلمان، حزبی که بتواند پیروز انتخابات شود تنها در صورتی قادر خواهد بود کرسی صدراعظمی را نیز تصاحب کند که بتواند اکثریت کرسی‌های مجلس را به دست آورد و این امر جز در سایه ائتلاف با احزاب دیگر به دست نمی‌آید. بنابراین فارغ از پیشتازی هر یک از احزاب در انتخابات امروز، صدراعظم در روزها یا هفته‌های آتی مشخص خواهد شد.
به نوشته «فایننشال تایمز»، آنچه بررسی‌ها نشان می‌دهد هیچ یک از نامزدها نتوانسته‌اند قاطبه رأی‌دهندگان را با خود همراه کنند. بنابراین به رغم اینکه نسل جوان آلمان که همواره در حاکمیت «مرکل» زیسته‌اند، خواستار تغییر شرایط هستند اما اگر او از تصمیمش بازمی‌گشت و در انتخابات حضور می‌یافت بدون شک این بار نیز برنده رقابت بود. او در دوران حضورش در عالی‌ترین مقام اجرایی آلمان با شمار زیادی از رهبران جهان همکار بود. از زمانی که او بر جایگاه قدرت نشست، 5 نخست‌وزیر انگلستان، 4 رئیس جمهور فرانسه، سه نخست‌وزیر ایتالیا و 4 رئیس جمهور امریکا بر سر کار آمده و رفتند اما همچنان آلمان بدون تغییر با «مرکل» ادامه داد.
شانس چپ‌ها و کمرنگ شدن حزب «مرکل»
ژرمن‌ها به دنبال جانشینی برای «مرکل» هستند که بتواند دولتی تشکیل دهد تا مشکلات پس از تغییر 16 ساله آلمان را رفع کند. «اولاف شولز» کاندیدای حزب سوسیال دموکرات که معاون و وزیر اقتصاد دولت «مرکل» بود در شرایطی بهتر از سایر رقبا قرار دارد و به نظر می‌رسد او بیش از «آرمین لاشت» رهبر حزب دموکرات مسیحی؛ حزب متبوع مرکل، این شرایط را درک کرده است، شاید همین امر نیز ظرف چند هفته 15 درصد محبوبیت حزب چپ میانه‌روی سوسیال دموکرات را به 26 درصد و پیشتازی در نظرسنجی‌ها رساند.
در حال حاضر به باور کارشناسان «سی‌ان‌ان»، به‌نظر می‌رسد ائتلاف سوسیال دموکرات و سبزها به همراه لیبرال‌ها (احزاب آزاد دموکرات) با دستور کار اصلاحات اقتصادی شامل مالیات‌ها و سرمایه‌گذاری‌ها، توانایی لازم برای تغییر قدرت حاکمیتی آلمان را داشته باشند. این اقبال از آنجا نشأت می‌گیرد که حزب سوسیال دموکرات با گرایش چپ میانه و نیز احزاب چپ و سبز وعده داده‌اند که در صورت پیروزی درباره مالیات بر ثروت و افزایش مالیات بر ارث قوانین جدیدی را تبیین خواهند کرد.
در این میان شانس «آرمین لاشت» که در آغازین روزهای کمپین‌های انتخاباتی، جانشین بلامنازع «مرکل» به شمار می‌رفت در هفته‌های اخیر چنان تنزل کرده که بسیاری از کارشناسان امکان کنار رفتن حزب قدرتمند دموکرات مسیحی پس از حدود 50 سال حاکمیت را بسیار بالا ارزیابی کرده‌اند. این در حالی است که سومین کاندیدای مطرح انتخابات «آنالنا بائربوک» نامزد حزب سبزها که با 40 سال سن، جوان‌ترین نامزد انتخابات به شمار می‌رود با انتشار شایعاتی مبنی بر سرقت ادبی، در هفته‌های اخیر محبوبیت خود را از دست داد و با وجود آنکه اتهامات را رد کرد اما نتوانست جایگاه سابق را به دست آورد، با این حال از او همچنان به عنوان یکی از سران ائتلاف حاکمیتی یاد می‌شود.
اولویت‌های مهم
برنده رقابت امروز که بسیاری از مردم آلمان به صورت پستی برای آن رأی دادند، هر کدام از نامزدها که باشد، با اولویت قرار دادن مبارزه با بحران اقلیمی و هوای پاک؛ افزایش سرمایه‌گذاری‌ها، دیجیتالی کردن آلمان، احیای اقتصادی و اجتماعی را باید در دستور کار داشته باشد.
در این میان مهمترین بخش کار دستور کار هوای پاک و مقابله با بحران‌های اقلیمی است. موضوعی که به قدری این روزها اهمیت یافته که به نوشته «بی‌بی‌سی» در آستانه انتخابات فدرال آلمان، بسیاری از فعالان مقابله با تغییرات آب و هوایی در شهرهای مختلف تظاهرات کرده و سیاست‌های نامزدهای انتخابات آلمان را به عنوان یکی از کشورهای اثرگذار در این مسأله فاقد کارایی لازم دانسته‌اند. «گرتا تانبرگ»، فعال نوجوان سوئدی در تجمع برلین گفت: «هیچ یک از احزاب برنامه ویژه‌ای در این باره ندارند.»
همچنین روابط آلمان با اروپا، انگلیس پس از برگزیت و تعامل با امریکا، روسیه و چین نیز پس از پایان یافتن دوران «مرکل» حائز اهمیت بسیار است. به باور کارشناسان «فدرال تراست»، گرچه این مسأله برای اروپا حائز اهمیت بالایی است اما نمی‌توان انتظار داشت استعداد مرکل به عنوان یک سیاستگذار قابل احترام و شریک معتمد اروپایی یک‌شبه به جانشین او منتقل شود. در عین حال حزب سوسیال دموکرات و سبزها به همگرایی اروپایی گرایش بسیاری دارند.
در واقع انتخابات فدرال آلمان در این دوره فارغ از پیروز میدان رقابت، از آنجا که بر تغییر مسیر حرکت اتحادیه اروپا پس از  یک دهه ثبات اثرگذار خواهد بود از اهمیت بالایی برخوردار است.

نوام چامسکی، تحلیلگر سیاسی و نظریه‌پرداز امریکایی
‌مترجم: وصال روحانی
پایه‌هــــای حکومت امریـــــکا از دیربــــــاز مشخـــــص اســــت. این کشور دهه‌های متوالـــــی است که عنصر خشونت را از مکانیسم خود حذف نکرده و از هر فرصتی برای رسوخ به سایر کشورها و کسب منافع شخصی‌اش در آنها از طریق روی کار آوردن سیاستمداران سرسپرده سود جسته است. با این اوصاف، عملکرد چندگانه و اغلب ضعیف فعلی امریکا نیز ریشه در همان باورهای قدیمی آنان دارد و اگر فرقی با گذشته نزدیک حس می‌شود، به سبب ضعف ذاتی جو بایدن، رئیس جمهوری فعلی این کشور در برقراری مناسباتی است که اسلاف وی قدرت بیشتری در رعایت و اجرای آن داشتند. امپریالیسم امریکا همان‌قدر خشونت‌طلبانه و غیر‌منصفانه است که همیشه بوده اما اثرگذاری کمتر آن در سال‌های اخیر بر این حقیقت نیز استوار است که جهان تغییر کرده و انگاره‌های جدیدی به‌وجود آمده است. دونالد ترامپ، رئیس جمهوری قبلی امریکا چنان افکار مذموم سلطه‌طلبانه خود را در لایه‌های زیرین جوامع این کشور نهادینه کرده که نه فقط امکان بازگشت او را به اریکه قدرت در آینده نزدیک به لطف ساده‌انگاری هواداران تندروی او به وجود آورده، بلکه در نقطه مقابل شاید سقوط همین جوامع و باطل شدن باقیمانده اعتبار امریکا را هم تسریع کرده باشد. ترامپ حتی به ادامه حضور در حزب جمهوریخواه هم راضی نیست و یک حزب شخصی غیر‌رسمی و راستگرا را به نام خود به‌وجود آورده که سلاح اصلی آن افراط‌ گرایی و هدف آن سرکوب هر خیزش مردمی به بهانه مبارزه با تروریسم است.
پوپولیسم اختصاصی او یک ایده سراسر منسوخ است اما چون امریکایی‌ها طی زمامداری 8 ماهه جو بایدن از هر سو تحقیر شده‌اند، رویکرد به همین ایده‌های منسوخ را مجالی برای احیای خویش و ازسرگیری امپراطوری پوشالی خود می‌انگارند. اکنون نوک پیکان حملات امپریالیست‌ها حتی از سوی یک بایدن ضعیف‌النفس، دولت چین و سیاست‌های شکوفا شده اقتصادی آن است و لزوم سرکوب دولت پکن تبلیغ و مطرح می‌شود؛ فقط با این بهانه که کمونیست‌های تغییر چهره داده چینی قصد تضعیف همه دولت‌ها و سیاست‌ها را در جبهه غرب دارند و این کار را با جهانگشایی‌های اقتصادی خویش عملی می‌سازند. عملکردهای سیاسی چین در دریای جنوب چین و در برخی عرصه‌های دیگر مرتبط با شرق آسیا یک قانون‌شکنی آشکار است اما نه برای ترامپ در دوره 4 ساله حکومتش و نه برای بایدن که شاید همین مدت در کاخ سفید ماندگار نباشد این موارد اصلاً اهمیت ندارد. آنچه برای دولت امریکا مهم است، از دست رفتن بازارهای اقتصادی عظیمی است که در سطح امریکای شمالی و بخشی از اروپای غربی تا سال‌های پایانی دهه 2000 در‌اختیار آنان بود و حالا 12-10 سالی است که به تسخیر چینی‌های باهوش‌تر و پرکارتر درآمده است.
با این حال مکانیسم سیاسی نابینا شده امریکا متوجه نیست که هر دستاورد با‌ارزش چینی‌ها فقط محصول فرصت‌شناسی‌های حرفه‌ای آنها نیست بلکه ریشه در قدرتی دارد که کل سیاست و اقتصاد این غول شرق آسیایی در سال‌های بحران شدید اقتصادی امریکا (از 2008 تا امروز) برای خود کسب و ذخیره کرد. بله، خطراتی که جهان امروز را در فاصله فقط سه ماه تا شروع سال 2022 تهدید می‌کند، عظیم و حیاتی است اما این خطرات بی‌حد و مرز، بیش از آن که از جانب چینی‌ها باشد و از نوع عمل آنها برخیزد، از روش برخورد نابخردانه غربی‌ها به رهبری امریکا با چین نشأت می‌گیرد. امریکا و سیستم‌های معیوب آن ترمیم نمی‌شود مگر زمانی که بپذیرند باورهای توهمی همچون «ما استثنایی و برترین ممکن هستیم» از سرهای پرباد آنها خارج شود و قبول کنند که اگر قرار است اندیشه‌های پوسیده رو به زوالی وجود داشته باشد، در طرز تفکر خود امریکایی‌ها است و نه در روش برخورد سایر کشورها و مللی که مدل‌های منسوخ امریکایی‌ را دیگر برنمی‌تابند.
منبع: Economist

همزمان با لغو حکم استرداد خانم «منگ وانژو» مدیر ارشد مالی شرکت هواوی از سوی امریکا و بازگشت وی از کانادا به چین، دولت پکن نیز دو کانادایی در بازداشت را آزاد کرد و به آنها اجازه داد چین را ترک کنند.
به گزارش ایرنا از رسانه‌های چین، «مایکل اسپاور» و «مایکل کوریگ» دو شهروند اهل کانادا بودند که به اتهام جاسوسی و حمل مواد مخدر از سال ۲۰۱۸ در چین به زندان افتادند. مایکل کوریگ و مایکل اسپاور در دسامبر ۲۰۱۸، اندکی پس از آنکه پلیس ونکوور خانم منگ وانژو، مدیر مالی شرکت هواوی را با دستور ایالات متحده بازداشت کرد، دستگیر شدند. اگرچه پکن اصرار دارد که بازداشت این دو کانادایی با بازداشت مدیرمالی شرکت هواوی مرتبط نیست، اما دولت ترودو چین را متهم به مشارکت در دیپلماسی گروگان کرده است.
خانم منگ نیز با یک هواپیمای چارتر روز جمعه کانادا را به مقصد چین ترک کرده است و قرار است هواپیمای وی بزودی در خاک چین فرود آید.

امریکا با کاهش محدودیت‌های تحریم طالبان، دو مجوز عمومی برای تسهیل ارتباط مالی با افغانستان را صادر کرد.
به گزارش ایسنا به نقل از یورونیوز، وزارت خزانه‌داری ایالات متحده می‌گوید مجوز نخست به دولت امریکا، سازمان‌های غیردولتی و شماری از نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان ملل متحد اجازه برقراری تراکنش مالی با طالبان یا شبکه حقانی را می‌دهد. این مجوز برای ارسال کمک‌های بشردوستانه به افغانستان ضروری است.
مجوز دوم به شماری از تراکنش‌های مالی برای صادرات غذا، دارو و سایر موارد، امکان اجرا می‌دهد. بسیاری از اعضای کابینه طالبان در لیست تحریم‌های ایالات متحده امریکا قرار دارند.  ضمن اینکه افغانستان عضو اف‌ای‌تی‌اف نیست. تحریم‌های ایالات متحده علیه طالبان، تمام اشخاص حقیقی و حقوقی امریکایی را از هرگونه داد و ستد با این گروه، منع می‌کند. با این حال از زمان به قدرت رسیدن طالبان، واشنگتن برای تضمین ادامه جریان کمک‌های بشردوستانه، برای این تحریم‌ها معافیت قائل می‌شود.

«محمد بن راشد آل مکتوم» حاکم دبی و نخست‌وزیر امارات از تغییر اعضای کابینه این کشور خبر داد.
به گزارش ایرنا، «محمد بن راشد آل مکتوم» در صفحه توئیتر خود نوشت که دولت جدید از امروز با روش جدیدی کار می‌کند و روی اولویت‌های اعلام شده رئیس دولت در ۵۰ سال آینده تمرکز خواهد کرد. وی هدف از این تغییرات را تسریع در امور دولت و اتخاذ تدابیر سریع با توجه به اولویت‌های برنامه آینده توسعه امارات اعلام کرد و گفت: دولت جدید در مرحله آینده با وجود همه مشکلات و تغییر و تحول سریع آن، با برنامه توسعه ما به منظور تحقق اهداف مرحله آینده، همگام خواهد شد.
کابینه امارات سال گذشته هم بر اساس اولویت‌های جدید کشور و اصلاحات در برخی وزارتخانه‌ها دستخوش تغییر شد و وزارتخانه‌ها و کمیته‌هایی در هم ادغام شده تا بر مبنای آن دولتی تشکیل شود که با توجه به تحولات، انعطاف‌پذیرتر و همراه‌تر باشد.

سامح شکری، وزیر امور خارجه مصر با فیصل مقداد، همتای سوری خود، در اولین ملاقات در نوع خود در ۱۰ سال گذشته، راه‌های پایان دادن به بحران سوریه را مورد بحث قرار داد.
به‌گزارش ایسنا، به نقل از القدس العربی، وزارت خارجه مصر در بیانیه‌ای اعلام کرد که شکری در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک با مقداد دیدار کرد. این نشست اولین در نوع خود از زمان تعلیق عضویت سوریه در اتحادیه عرب در سال ۲۰۱۱ است.  شکری پنجمین وزیر عربی است که بعد از همتایان خود از موریتانی، اردن، عمان و عراق با مقداد در نیویورک دیدار کرد.
وزارت خارجه سوریه نیز اعلام کرد که در این نشست تحولات مربوط به بحران سوریه و اهمیت تلاش‌های هماهنگ برای حل آن و احترام به حاکمیت، وحدت و تمامیت ارضی سوریه بررسی شد. اخیراً احمد ابوالغیط، دبیرکل اتحادیه عرب گفته بود، در مواضع کشورهای عربی در مورد رفع تعلیق عضویت سوریه اختلاف وجود دارد.

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

توافق اسد و عرفات
بیکر در کار فریب ما نبود، اطلاعات تأیید شده‌ای داشت که چندین کشور عربی قطعاً در این گفت‌و‌گوهای منطقه‌ای شرکت خواهند کرد. ما نیز از سوی خود آهنگ آن کردیم که با این کشورها تماس گرفته و از آنها بخواهیم از شرکت در گفت‌و‌گوهای چندجانبه پرهیز کنند. تماس‌هایی که به شکل نسبی در آن موفق بودیم و اسرائیل با‌ وجود نشست و برخاستی که با شمار نه چندان کمی از کشورهای عربی داشت، در سیاست خود برای عادی‌سازی روابط با عرب‌ها شکست خورد.
جیمز بیکر و بوریس پانکین وزرای خارجه امریکا و شوروی در ۱۸ اکتبر ۱۹۹۱ دعوتنامه‌های رسمی کنفرانس مادرید را که در ۳۰ اکتبر برگزار می‌شد، ارسال کردند. بیکر با توجه به پافشاری ما بر نیامدن موضوع مذاکرات چندجانبه در متن دعوتنامه‌ها، از سفارتخانه‌های ذیربط امریکا خواسته بود این موضوع در دعوتنامه‌ها نیاید. از همین رو اسرائیل واپسین طرف دعوت شده به کنفرانس مادرید بود که موافقت خود را با شرکت در آن، اعلام کرد. اسرائیل با تأخیر در اعلام موافقت خود نشان داد شرکت در روند صلحی را به ناچار پذیرفته است که نشست‌های آن در مادرید برگزار می‌شود و الزاماً با برگزاری گفت‌و‌گوهای چندجانبه بویژه همکاری اقتصادی، همراه نیست.
رئیس‌جمهوری اسد در ۱۹ اکتبر با یاسر عرفات رئیس کمیته اجرایی سازمان آزادیبخش فلسطین در دمشق به‌مدت بیش از سه ساعت ملاقات کرد. در این ملاقات توافق شد هماهنگی‌های لازم برای فعالیت هیأت‌های عربی در همه حلقه‌های مذاکراتی دوجانبه به‌عنوان یک هیأت یکپارچه عربی انجام و با کشورهای دیگر عربی دعوت شده به افتتاحیه کنفرانس نیز تماس گرفته شود تا از مشارکت در گفت‌و‌گو‌های چندجانبه، پرهیز کنند. این توافق سلاح مهمی در اختیار فلسطینی‌ها بود، اگر از آن بخوبی در تعامل خود با کشورهای عربی استفاده می‌کردند.

نشست با رهبری حزب بعث: مفهوم «بازی بزرگ»
رئیس‌جمهوری از من خواست با اعضای رهبری کشوری حزب بعث نشستی داشته باشم و دلایل توجیهی شرکت سوریه در کنفرانس مادرید را برای آنها تشریح کنم. بحث‌ها در این نشست دربرگیرنده بازخواست و پرسش‌هایی بود که هیچ یک تحریک کننده یا تنش آلود نبود. یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها که در پایان نشست مطرح شد این بود که میزان بسندگی من نسبت به سودمند بودن شرکت ما در این کنفرانس و بازگشت جولان و همچنین ارزیابی من درباره نتایج کنفرانس چیست؟ آشکارا پاسخ دادم ممکن است بتوانیم جولان را در جریان این مذاکرات بازگردانیم و شاید هم نتوانیم چیزی را بازپس گیریم. این یک بازی بزرگ است که گریزی از شرکت در آن با استواری شدید، نیست. هنگامی که پس از این نشست با رئیس‌جمهوری اسد ملاقات کردم، او را خشنود از مجموعه صحبت‌هایم در این جلسه یافتم، اما بکارگیری تعبیر «بازی بزرگ» از سوی مرا نپسندیده و بر این باور بود که ممکن است از آن برای آشفته نمایی موضع ما و اینکه ضد صلح هستیم، سوء‌استفاده شود.