گروه سیاست / نقش آلمان در تسلیح شیمیایی رژیم صدام و شراکت در جنایات وی علیه ایران، بارها در رسانه‌های داخلی و بین‌المللی مورد اشاره قرار گرفته است. بزرگترین، وحشیانه‌ترین و غیرانسانی‌‎ترین اقدام نظامی رژیم بعث عراق در جنگ تحمیلی استفاده از سلاح کشتار جمعی بویژه سلاح شیمیایی بود؛ یکی از این حمله‌های نیروی هوایی عراق در هفتم تیر سال ۱۳۶۶ با استفاده از سلاح شیمیایی در چهار منطقه کردنشین سردشت از توابع آذربایجان غربی، هزاران مصدوم بر جای گذاشت  و از شهری که ۱۲ هزار نفر جمعیت داشت طبق آمار رسمی هشت هزار و ۲۵ نفر مصدوم و از این تعداد ۱۳۰ نفر در همان لحظات اولیه شهید شدند. سردشت نخستین شهری بود که پس از جنگ جهانی دوم در دنیا بمباران شیمیایی شد.
در ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ توسط نیروی هوایی حکومت بعث عراق عملیات انفال بر ضد ساکنان مناطق کردنشین عراق انجام گرفت. در پی این حمله حدود پنج هزار نفر از مردم حلبچه که غیرنظامی بودند جان باختند و نزدیک به 7 تا ۱۰ هزار نفر  زخمی شدند که اکثراً از غیرنظامیان بودند. صد‌ها نفر دیگر نیز بر اثر عواقب، بیماری‌ها و نقص جسم در هنگام تولد در سال‌ها پس از حمله جان خود را از دست دادند. حادثه‌ای که به صورت رسمی به عنوان نسل‌کشی شناخته شد و هنوز به عنوان بزرگترین حمله شیمیایی مستقیم به یک منطقه شهرنشین در تاریخ باقی‌مانده ‌است.
آلمان را می‌توان بزرگترین دولتی دانست که عراق را به سلاح‌های میکروبی و شیمیایی در طول جنگ تحمیلی تجهیز کرد و ضمن آن نیز در زمینه صنایع موشکی با بغداد همکاری داشت. آلمان از طریق شرکت‌های مختلف شروع به ساخت کارخانه با کاربری خاص تولید این سلاح‌ها کرده بود. به عنوان نمونه شرکت آلمانی کارل کولب خط تولید سلاح شیمیایی جداگانه در مجتمع سامره ایجاد کرد. اولین آنها در سال ۱۹۸۳ و آخرین آنها در سال ۱۹۸۶ تکمیل شدند. از گاز خردل و اسید پروسیک تا گازهای عصبی سارین و تابون در این کارخانه تولید می‌شدند و در خمپاره‌ها، راکت‌ها و گلوله‌های توپ جاسازی می‌شدند. بی‌تردید این بزرگترین کارخانه سلاح شیمیایی در جهان بود.
آلمان نه‌تنها از اقدام خود ابراز پشیمانی نکرد بلکه به گفته خبرنگار آلمانی روزنامه «فرانکفورتر آلگماینه» که در دوران جنگ تحمیلی خبرنگار اعزامی این روزنامه به مناطق جنگی عراق بود، مقامات آلمانی بسیار خرسند بودند که این گازها را برای استفاده علیه ایران به صدام داده‌اند. حال آنکه درمان بیماران شیمیایی نه برای درمان واقعی که برای آزمایش و تحقیق و بررسی در مورد اثرات شیمیایی مواد سمی بر افراد بود. این بهترین فرصت برای کشور آلمان بود تا برای تکمیل پروژه ساخت مواد شیمیایی و سمی، با آزمایش روی مجروحان به کشف داروهای مناسب و میزان کارایی مواد مصرفی در یک میدان واقعی پی ببرند.
 
آشوب‌آفرینی در ایران؛ از آبان 98
تا آبان 1401
به دنبال سوءمدیریت دولت‌های یازدهم و دوازدهم در گرانی یکباره سه برابری بنزین و شروع اعتراضات مردمی نسبت به آن،  کشور‌های غربی با سوء‌استفاده از آن کشور را به آشوب کشاندند و  در نتیجه آن میلیارد‌ها تومان به اموال مردم و کشور خسارت وارد شد. در این خصوص جانشین سپاه پاسداران چنین گفت: امریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان و عربستان در خباثت‌های فتنه و آشوب‌های دی ماه سال ۱۳۹۸ در ایران دست داشتند. بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران در داخل خود امریکا به برنامه‌ریزی‌های دولت امریکا برای ایجاد آشوب در ایران به عنوان بخشی از سیاست فشار اذعان کرده‌اند. به عنوان مثال، «فیلیپ ام. جرالدی»، متخصص پیشین اداره ضدتروریسم در سازمان مرکزی اطلاعات امریکا و افسر باسابقه اطلاعاتی ارتش این کشور که 18 سال در ترکیه، ایتالیا، ‌آلمان و اسپانیا مأموریت داشته چند دلیل  که نشان‌دهنده مداخله خارجی در اتفاقات آبان 98 می‌داند را فهرست کرده است. طی بیش از چهار دهه اخیر آلمان به همراه انگلیس و فرانسه در همراهی با امریکای جنایتکار جنگی، به انواع و اقسام اقدامات ضدایرانی مبادرت ورزیده و اقدامات شرارت‌آمیز این کشورها در قبال ایران همچنان ادامه دارد؛ به‌طوری که در اغتشاشات اخیر نیز می‌توان ردپای پررنگ آنها را مشاهده کرد.
 
تجمع برلین
تجمع برلین در مهرماه امسال، برای نمایش یک کارزار تبلیغاتی علیه جمهوری اسلامی و با سکانداری و حمایت دولت و با هماهنگی و همکاری کامل دستگاه امنیتی آلمان برگزار شد. در همان اوایل آشوب‌ها، وزیرخارجه آلمان با رویکردی مداخله‌جویانه در جلسه پارلمان این کشور خواستار تحقیق درباره فوت مهسا امینی شد. بائربوک گفت هرکاری که در توانش باشد انجام می‌دهد تا اتحادیه اروپا کسانی را که در ایران زنان را سرکوب می‌کنند، تحریم کند. و مدعی شد: «به مردم ایران می‌گویم که ما در کنارتان هستیم و در کنار شما خواهیم ماند!». آلمان همچنین بمباران مناطق تحت تسلط تروریست‌های تجزیه طلب مستقر در اقلیم کردستان را که توسط نیروهای مسلح ایران انجام شد، محکوم کرد.
 
اتباع خرابکار آلمان در ایران
در ایام مصادف با اغتشاشات، ویدیویی در صفحه توئیتری وزارت خارجه آلمان منتشر شد که طی آن وزرای خارجه شش کشور کانادا، بلژیک، سوئد، اسپانیا، فرانسه و شیلی در کنار آلمان به خط شدند تا پشتیبانی خود را از اغتشاشات کور ایران اعلام کنند. بر طبق آن، آلمان همسو با امریکا طی یک ماه اخیر ایران را تهدید به بیرون کشیدن شمشیر تحریم از نیام کرده است! وزارت اطلاعات در مهرماه در بیانیه‌ای از بازداشت ۹ تبعه‌ بیگانه خبر داد که اتباع آلمان نیز در میان آنان بود. این افراد در صحنه‌ اغتشاشات یا در پشت صحنه‌های عملیات معارضه حضور داشتند. همچنین در این‌خصوص مطابق برخی اعترافات، تعدادی از اتباع خارجی خصوصاً برخی اتباع خارجی از سفارت آلمان با واسطه پول دریافت کرده بودند و در اغتشاشات دخالت داشتند. علاوه بر آن، یک تبعه دیگر آلمانی به دلیل ارتباطات مشکوک با تعدادی از لیدرهای آشوب در اردبیل که به‌دنبال فضاسازی و ادعای کشته‌شدن یک دانش‌آموز در اردبیل، شاهد تجمعاتی به همراه اغتشاش و خرابکاری در چند نقطه اردبیل بود، دستگیر شد.

سفارتخانه یا لانه آشوب؟!
سفارتخانه آلمان نقش جدی و مؤثری را در فشار دیپلماتیک و هماهنگی‌های بین‌المللی برای شعله‌ور شدن اغتشاشات ایفا کرده است. مسئولان سفارتخانه آلمان نشست‌هایی را با مسئولان برخی از سفارتخانه‌های اروپایی درباره چگونگی گسترش سطح درگیری‌ها و آشوب‌ها برگزار کرده‌اند. پیش‌تر سفارتخانه انگلستان و فرانسه چنین نقشی را ایفا می‌کردند که در اغتشاشات اخیر سفارتخانه آلمان این وظیفه را بر عهده گرفته است. بر این اساس وزارت اطلاعات همچنین اعلام کرد: «ضمن زیر نظر داشتن سفارتخانه‌هایی که عوامل آنها کوچک‌ترین دخالت یا ورود به صحنه‌ اغتشاشات داشتند، تذکر لازم به شکل مقتضی به دیپلمات‌های ذی‌ربط داده شد. از جمله سفارت‌های آلمان، فرانسه، انگلیس و سوئد. در ادامه پروژه ناکام دانشگاه شریف نیز وزیر خارجه آلمان برای دلگرمی به معارضین داخلی گفت: «ما می‌توانیم صدای آنها را منعکس کنیم، برایشان تبلیغ کنیم، متهم کنیم و تحریم کنیم. ما چنین خواهیم کرد.»
به دنبال تحریک آشوبگران و حمایت از آنها، «نوری‌پور» نماینده ایرانی‌الاصل پارلمان اعلام کرد که صدای مردم ایران در پارلمان است. این موضع‌گیری‌ها در حالی است که دولت آلمان سال ۱۳۹۶ معترضان هامبورگی را به‌طرز بی‌سابقه‌ای سرکوب کرد. آنچه که تیر ۱۳۹۶ در هامبورگ مشاهده شده شبیه به جنگ خیابانی بود که منجر به گسیل نظامیان به کف خیابان شد. علاوه بر آن آلمان در کنار انگلیس و فرانسه به عنوان ضلع اروپایی برجام همسو با امریکا در حمایت از آشوبگران و تروریست‌های داخلی، ایران را به تحریم تهدید کردند.
 
بنویسید حقوق بشر آلمانی؛ بخوانید حقوق ضدبشر!
آلمان به دنبال فشار و پرونده‌سازی علیه جمهوری اسلامی در عرصه بین‌المللی و به بهانه مسائل حقوق بشری و ادعای مشارکت ایران در جنگ اوکراین، پیشگام ارائه طرح قطعنامه حقوق بشر در مورد ایران شد. سفرای آلمان و ایسلند با ارسال نامه‌ای به دبیرخانه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو مورخ یازدهم نوامبر (۲۰ آبان) خواستار برگزاری نشست ویژه به‌منظور بررسی آنچه بدترشدن اوضاع حقوق بشر در ایران نامیدند شدند. بئربوک، وزیر خارجه آلمان، پیش از نشست ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در مورد سرکوب اعتراض‌های صلح‌آمیز در ایران، از اعضای این شورا خواهان موضع‌گیری مشترک علیه این کشور شد. وزیر خارجه آلمان روز پنجشنبه پیش از سفرش به ژنو ایران را متهم به اتهامات بی‌اساسی کرد و برای ایرانیان خط و نشان کشید. وزیر خارجه آلمان از کشورهای شرکت‌کننده در این نشست خواست تا «برای حمایت از مردم معترض در ایران صدایشان را بلند کنند.»
 
شورای ناقضان!
وزرای خارجه کشورهای عضو اتحادیه اروپا بویژه آلمان، بسته تحریمی جدیدی را علیه ایران به بهانه مسائل حقوق بشری وضع کرده و درباره تشدید تحریم‌ها در خصوص ادعای مشارکت ایران در جنگ اوکراین هشدار دادند. چهار کشور انگلیس، آلمان، فرانسه و ایالات متحده به‌عنوان ناقضان اصلی توافق هسته‌ای، قطعنامه‌ای را در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پیشنهاد و با فشار سیاسی به تصویب رساندند تا به این ترتیب تحریم‌های غیرقانونی بیشتر علیه ایران را توجیه کنند. در صورتی‌که این قطعنامه با انگیزه‌های سیاسی و فشار کشورهای امریکا و تروئیکای اروپا علیه ایران صادر شد هیچ‌گونه ارزش فنی ندارد و اقدام کاملاً سیاسی و فاقد وجاهت قانونی است. از اقدامات سیاسی داخلی کشور آلمان می‌توان به تصویب لایحه دولت ائتلافی این کشور، درباره حمایت از اغتشاشگران داخلی برای افزایش فشارها بر جمهوری اسلامی و تعطیلی مرکز اسلامی هامبورگ اشاره کرد. نمایندگان پارلمان آلمان هم در یکی از جلسات خود با صراحت بی‌سابقه‌ای علیه رژیم ایران سخن گفتند.
 
پلیس بد مذاکرات
توافق برجام در ۲۳ تیر ۱۳۹۴ (۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵) در وین اتریش بین ایران، اتحادیه اروپا و گروه ۱+۵ (چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا و ایالات متحده امریکا به علاوه آلمان) درخصوص مسائل صنعت صلح‌آمیز هسته‌ای ایران بسته شد. در طول مذاکرات برجامی نقش آلمان درپختن‌ آش برجام یک نقش یک سویه به سود منافع غربی‌ها و بر ضرر ایران بوده است.
وزیر خارجه کابینه چهارم آنگلا مرکل، هایکو ماس در گفت‌وگو با سایت رادیو آلمان گفته بود: «من اعتقاد دارم توافق هسته‌ای باید با مسائلی از جمله نقش منطقه‌ای و برنامه‌های موشکی ایران تکمیل شود.» این اظهارات وزیر خارجه آلمان نشانه جدید فریبکاری و عدم پایبندی اروپایی به ضد توافق با ایران بود، بویژه آنکه وی حتی یک جمله هم درباره تعهدات نقض‌شده امریکا و اروپا در برداشتن تحریم‌ها نگفته بود. ولی در عوض منافع اسرائیل را دنبال کرده و می‌کند. او همچنین در صحبت‌هایش گفته بود که امنیت اسرائیل برای آلمان بسیار مهم است.
گفتنـــــی اســـــت آلمـــــان رابطـــــه منحصربه‌فردی با رژیم صهیونیستی دارد و احتمالاً به‌خاطر اتفاقات دوران ناسیونال سوسیالیسم سعی می‌کند همواره به این رژیم باج بدهد. از زمان برقراری روابط دیپلماتیک بین آلمان و رژیم صهیونیستی در 12 مه 1965، روابط بین دو کشور به‌طور مداوم هم در سطح رسمی و هم در حوزه جامعه مدنی پررنگ بوده است. با ایجاد رایزنی‌های میان این دو دولت، فصل جدیدی در روابط دوجانبه آنها در سال 2008 گشوده شد و در اکتبر 2018 نیز کابینه‌های هر دو کشور برای دور هفتم رایزنی‌های‌شان تشکیل جلسه دادند.
آلمان موجودیت رژیم اشغالگر را به عنوان یک کشور به‌رسمیت می‌شناسد و همواره از جنایات آن حمایت کرده است. آلمان با تجارت دوجانبه به ارزش 6.6 میلیارد دلار امریکا (2020) مهمترین شریک اقتصادی رژیم صهیونیستی در اتحادیه اروپا است.
روز ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۷، یعنی فردای خروج امریکا از برجام و وعده اروپایی‌ها به ایران، رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار هزاران نفر از دانشجویان و معلمان در دانشگاه فرهنگیان، فرمودند: «بار‌ها گفته بودیم، به امریکا اعتماد نکنید، این هم نتیجه‌اش. درباره مذاکره با سه کشور اروپایی هم می‌گوییم به اینها هم نباید اعتماد کرد و برای هر قرارداد باید تضمین‌های واقعی و عملی بگیرید وگرنه نمی‌شود به این شکل حرکت را ادامه داد.»
رهبـــر معظـــم انقـــلاب اســـلامی در خطبه‌های نماز جمعه ۲۷ دی ۱۳۹۸، ضمن اشاره به تلاش اروپایی‌ها برای تحت‌الشعاع قراردادن حماسه‌آفرینی‌های مردم ایران گفتند: «یکی از کار‌های دیگری که برای تحت‌الشعاع قرار دادن این حوادث بزرگ انجام دادند، همین کاری است که این سه دولت اروپایی کردند؛ دولت خبیث انگلیس، دولت فرانسه و دولت آلمان؛ تهدید ایران که ما مسأله هسته‌ای را بار دیگر به شورای امنیت می‌بریم؛ این سه کشور همان سه کشوری هستند که در دوران جنگ تحمیلی به ما، تا توانستند، به صدام حسین کمک کردند؛ دولت آلمان ابزار، وسایل شیمیایی و سلاح شیمیایی را در اختیار صدام حسین گذاشت که شهر‌ها و جبهه‌ها را با آن سلاح هدف قرار بدهد، که هنوز آثارش در بین رزمندگان قدیمی ما وجود دارد؛ در خدمت دشمنان ما بود، در خدمت صدّام بود. اینها این جوری‌اند، سوابق‌شان این است، امروز هم این جوری دارند عمل می‌کنند.»
 آلمانی‌ها از چه می‌ترسند؟
به نظر می‌رسد خط و نشان‌های مقامات آلمان برای ایران بیش از هر چیز بیانگر هراس آنها از تبدیل ایران به قدرتی بلامنازع است. به‌نظر می‌رسد آلمان که در جنگ اوکراین، حمایت‌های گسترده‌ای از اوکراینی‌ها انجام داده بود، حال که خود را ناتوان از منازعه با روسیه می‌بیند، سعی دارد با تهدید شرکای منطقه‌ای آن به مقابله با آن برخیزد؛ مقامات آلمانی همچنین سعی دارند خود را در نگاه مردم کشورشان و در نسبت با مشکلات این کشور موجه نشان دهند؛ آلمان در شرایطی به اقدامات مداخله‌جویانه در ایران می‌پردازد که خود با مشکلات داخلی متعددی دست و پنجه نرم می‌کند. براساس آخرین نسخه نظرسنجی سالانه «ترس‌های آلمان‌ها» در سالی که با بحران‌های گازی، تورم رکوردشکنی و هشت ماه جنگ در اروپا گرفتار شده است، نگرانی‌های آلمان در مورد امور مالی در سال 2022 بیش از حد تحت فشار قرار گرفته است.
یک شرکت بیمه‌ای در آلمان (Versicherung) در گزارش سالانه خود برای 2022 آورده است که آلمانی‌ها بیشتر از سال‌های گذشته نگران هستند. براساس این گزارش، سطح کلی اضطراب آلمانی‌ها 6 درصد افزایش یافته و با 42 درصد به بالاترین سطح خود در چهار سال گذشته رسیده است. طبق گزارش مذکور، افزایش تورم در 2022 به‌گونه‌ای بوده که به بیشترین رقم خود در 50 سال گذشته رسیده است. 67 درصد از آلمانی‌ها افزایش هزینه‌های زندگی را به عنوان بزرگترین نگرانی خود نام بردند که نسبت به سال گذشته 17 درصد افزایش داشته است.
دومین ترس بزرگ 2022 در آلمان نگرانی از غیرقابل دسترس شدن مسکن بوده است. همچنین بخش قابل‌توجهی از مردم این کشور نگران درگیر شدن کشورشان در جنگ هستند و از اقتدارگرایی مقامات کشورشان در هراس بوده‌اند. 49 درصد نیز ترس از تغییرات آب و هوایی را عنوان کرده‌اند. به‌طور خلاصه بزرگترین ترس‌های آلمانی‌ها براساس این گزارش را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد: افزایش هزینه زندگی، مسکن غیرمقرون به‌صرفه در آلمان، بدتر شدن وضعیت اقتصادی، افزایش مالیات، کاهش سود ناشی از بیماری همه‌گیر کووید، نگرانی‌های مالیات‌دهندگان برای جبران بدهی به اروپا از جیب آنها، آب و هوا و بلایای طبیعی، نگرانی از اقتدارگرایی و تغییرات آب و هوایی.
آنچه روشن است، این است که تلاش‌های آلمان و هم‌پیمانانش برای تهدید و تضعیف ایران نه‌تنها راه به جایی نمی‌برد، بلکه حتی در حدی نیست که به آنها توجه جدی نمود. با این حال لازم است مقامات آلمانی متوجه عواقب اظهارات خود باشند و تصور نکنند که هرگونه اقدامی علیه ایران، بی‌پاسخ خواهد ماند؛ نگاهی به رویکردهای ایران در سیاست خارجی نشان می‌دهد که ایران هیچگاه از کنار تهدیدها و اقدامات خرابکارانه کشورهای دیگر به سادگی نگذشته و در زمان مناسب بدان‌ها پاسخ متناسب و مقتضی خواهد داد.