«گفت‌وگو» تقویت کننده شکوفایی اجتماعی است

گروه سیاسی/ ابتکار جدید رئیس جمهوری و علی ربیعی سخنگوی دولت برای نهادینه کردن گفت‌وگو در سطوح مختلف ظاهراً مورد توجه قرار گرفته است. تأکید بر گفت‌وگوهای اجتماعی ناظر بر تبادل نظرها انتقال نقدها و دیدگاه‌های کارشناسی به مجموعه دولت و زمینه‌سازی برای تفاهم‌های منتهی به راه حل مشکلات است. سیدجواد حسینی، سرپرست وزارت آموزش و پرورش هم در گفت‌وگویی با «ایران» ضمن تأکید بر اجرای این برنامه، گفت‌وگو را زمینه ساز تقویت شکوفایی اجتماعی در جامعه می‌داند.
 
پروژه گفت‎وگوهای اجتماعی مدتی است که در دولت در حال انجام است. هم در کلیت دولت و هم در حوزه وزارت آموزش و پرورش که شما در آن در حال فعالیت هستید، اهمیت این کار را چقدر می‎دانید؟ با توجه به اینکه تنها چند ماه از این تصمیم دولت می‎گذرد، نبود آن تاکنون چه تبعاتی داشته است؟
یکی از مفاهیمی که از پیش مقدمات توسعه به حساب می‎آید، «شکوفایی اجتماعی» است. شکوفایی اجتماعی را این گونه معنا می‎کنند: زمانی که در میان مردم یک جامعه به لحاظ نگرشی و ذهنی این احساس به وجود بیاید که کشور و نظام‌شان در حال حرکت رو به جلو است. در مقابل این معنا هم می‎گویند اگر در یک کشوری شکوفایی اجتماعی نباشد، یعنی حس ذهنی مردم این است که کشورشان رو به جلو حرکت نمی‎کند و انرژی‏‌های جامعه در خدمت اهداف و آرمان‏‌ها و توسعه بسیج نمی‎شود.
پس برای اینکه این شکوفایی را ایجاد کنید یکی از کارهای مهم این است که اول سیاست‎ها و دوم، عملکرد خود را به اطلاع مردم برسانید و سوم که از همه موارد مهم‌تر است اینکه، خواست و مطالبه مردم را به دولت انتقال دهید. این کار البته توسط خیلی از عوامل انجام می‎شود. وسایل ارتباط جمعی، احزاب و گروه‎های سیاسی، نخبگان و صاحب‎نظران همین وظیفه را برعهده دارند. برای اینکه این کار بتواند نظام بهتری پیدا کند، در گرو تشکیل میزهای گفت‌وگو است. در مسئولیت قبلی که برعهده داشتم (معاونت سیاسی استانداری خراسان رضوی)  8 میز گفت‌‏وگو ایجاد کرده بودم. میز گفت‌وگو با اقوام، اهل تسنن، دانشجویان، کارگران، بانوان، جوانان و... الان هم معتقدم که باید میز گفت‌وگو با فرهنگیان، معلمان، دانش‎آموزان، اولیا، مدیران، بازنشستگان و از همه مهم‌تر صاحبنظران حوزه تعلیم و تربیت و تشکل‌هایی که معلمان دارند، ایجاد شود. البته اولین نشست با تشکل‏‌ها را به همراه آقای ربیعی آغاز کردیم و بعد از آن هم من با صاحبنظران دانشگاهی آن را ادامه دادم. با گروه‎های معلمان و دانش آموزان و بازنشستگان ادامه دادم.  هر چقدر گفت‌وگوهای خود را با شرکای‎مان در امور تعلیم و تربیت بیشتر کنیم اول مشارکت آنان را بیشتر خواهیم کرد و دوم آن پدیده‌‏هایی را که گفتم منجر به توسعه می‎شود یعنی شکوفایی اجتماعی را بهتر می‎توانیم محقق کنیم.
کدام گره‌‏ها قرار است با برگزاری چنین نشست‎هایی و تشکیل میز گفت‌وگو باز شود؟ کدام مشکلات مشخصاً وجود دارد که می‎توان با این شیوه حل کرد؟
ممکن است که جامعه مخاطب ما که به طور مشخص دانش‌آموزان و اولیای آنها و همچنین معلمان هستند از بسیاری از سیاست‎هایی که در آموزش و پرورش وجود دارد اطلاع نداشته باشند که این نشست‏‌ها، گفت‌وگوهای ما را به سمع و نظرشان می‎رساند. خوبی دیگر این نشست‎ها این است که وقتی از سیاست‏‌های ما باخبر شوند اشکالات را تصحیح می‎کنند. ما هم از ایده‎ها و انتقادها و پیشنهادهای آنها باخبر می‎شویم و این سه منجر به ارتقای نظام تعلیم و تربیت می‎شود.
برنامه سیستماتیک هم برای آن دارید؟
میزهای گفت‌وگو را طراحی می‎کنیم.
فکری برای تقویت صنوف در این زمینه کرده‎اید و یا اینکه نمایندگی طرف‎های گفت‎وگو را تعمیق کنید؟
در آموزش و پرورش خراسان چند طرح را اجرا کردم. البته نمی‏‌خواهم بگویم که این طرح در تمام کشور اجرایی شود. من در آنجا 5 پارلمان تشکیل دادم. پارلمان معلمان، دانش‌آموزان، اولیا، مدیران مدارس و مجازی. دوم اینکه انجمن‎های علمی معلمان ریاضی، علوم و فیزیک را تقویت کردیم. 200 درصد رشد کردند. سوم اینکه میزهای گفت‌وگو را دایر کردیم تا به صورت نظام‌مند طراحی شود. روز پنجشنبه را به اسم «مدام» نامگذاری کرده بودیم. «م» یعنی معلمان، «د» یعنی دانش آموزان، «ا» یعنی اولیا و «م» دوم هم یعنی مدیران مدارس.
هیأت رئیسه همین پارلمان‎ها می‎آمدند و با من و معلمان گفت‎وگوهای نیم ساعته داشتند و مطالب را انتقال می‎دادند. بنابراین معتقدیم که این کار دولت بیش و پیش از همه باید در آموزش و پرورش به صورت نظام‎مند رشد پیدا کند و این کار را هم به امید خدا انجام خواهیم داد.