صدای شیرین «حبیب»

علی خارا
عکاس
در جریان سال‌ها عکاسی از جنگ سوریه اولین بار سال 94 صدای سردار قاسم سلیمانی را پشت بی‌سیم شنیدم. خودم را رسانده بودم به بچه هاى فاتحین در حلب سوریه که بتوانم از آنها عکس بگیرم. با تمام سختی‌هایی که بود یواشکی شروع کردم به عکاسی چون عکس گرفتن از نیروهای ایرانی ممنوع بود. در منطقه جنگی و نظامی هرکدام از فرماندهان نام مستعار دارند. من نام مستعار قاسم سلیمانی را نمی‌دانستم تا قبل از یکی از عملیات‌ها و وقتی که بچه‌های رزمنده پشت بیسیم نشسته بودند. یک نفر خودش را با نام «حبیب» معرفی کرد. همه ساکت شدند و سراپا گوش نشستند که ببینند چه می‌گوید. به هیچ چیز دیگری گوش نمی‌کردند جز آن صدا. وقتی پرس و جو کردم گفتند او سردار قاسم سلیمانی است. وقتی فهمیدم برایم جالب بود. هم نامش و هم واکنشی که رزمنده‌ها به او و صدایش و حرف‌هایش نشان می‌دادند. در سوریه و در خط مقدم چندین بار قاسم سلیمانی را دیدم که برای بازدید می‌آمد و از کنارمان رد می‌شد اما به سمتش نمی‌رفتم چون مخالف حضور رسانه‌ها بود. ترجیح می‌دادم دوربینم را نبینند و متوجه نشوند که من عکاسم. آنجا می‌دیدم که برخلاف بسیاری از فرماندهان رده بالا مسائل امنیتی را چندان رعایت نمی‌کرد و برای بازدید و سرکشی به خط مقدم می‌آمد. هم خودم او را دیدم و هم خیلی‌ها از این بازدیدهایش حرف می‌زدند. هم در سوریه و هم در عراق بارها دیدم که نیروها عکس او را همراه داشتند. خیلی‌ها دوست داشتند قاسم سلیمانی را از نزدیک ببینند و اگر کسی او را دیده بود با افتخار درباره‌اش حرف می‌زد و وقتی می‌فهمید من ایرانی هستم عکسی را که با قاسم سلیمانی انداخته بود در گوشی تلفن همراهش به من نشان می‌داد.
غیر از سردار قاسم سلیمانی یکی دیگر از شهدای عملیات تروریستی را هم در روزهای عملیات علیه داعش در عراق دیدم؛ ابومهدی المهندس فرمانده میدانی نیروهای حشد الشعبی.
سال 2017 برای عکاسی از عملیات هویجه به عراق رفته بودم که ابومهدی المهندس را دیدم. چند سؤال از او پرسیدم و با او صحبت کردم. تا فهمید ایرانی هستیم به زبان فارسی و با روی خوش جواب‌مان را داد و گفت: «اینجا خطرناک است. اینجا چه کار می‌کنید؟» آن روی خوش و استقبالی که از ما کرد همیشه در ذهنم باقی ماند.