هیچ کس جنگی دیگر نمی خواهد

ملیسا ادی
مترجم: وصال روحانی
آلمانی‌ها روز پنجشنبه آیینی را به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد بمباران شهر درسدن در واپسین روزهای جنگ جهانی دوم برپا داشتند و خاطرات تلخ آن را درسی روشنگر برای آینده برشمردند.
سال‌ها است که تصاویر عمارت‌های ویران شده و خانه‌های سوخته در درسدن بر اثر بمبارانی که هواپیماهای متفقین روی شهر درسدن و ساکنان نگون‌بخت آن ریختند، به یکی از تلخ‌ترین نشانه‌های جنگ جهانی دوم تبدیل شده است. یادآوری این بمباران که تنها در 23 دقیقه جان 25 هزار نفر از ساکنان شهر درسدن را گرفت، ژرمن‌ها را به شدت مکدر می‌کند. میزان آتش‌سوزی در درسدن در شرق آلمان، در روز بمباران آنقدر بود که حتی مقاوم‌ترین ساختمان‌های شهر شامل کلیسای مرکزی با سنگ‌های سنگین فناناپذیرش، ذوب شدند و فرو ریختند و فقط دو سه مورد بازسازی مفصل در درسدن در سال‌های پس‌از اتحاد مجدد دو آلمان در سال 1990 سر و شکلی مجدد و البته ناکافی به این عمارت‌ها و کل شهر معدوم شده درسدن بخشیده است.
امکان‌ ندارد سالی از راه برسد و در این روز خاص (سالگرد بمباران درسدن) مردم بابت آن واقعه وحشتناک قطره اشکی نریزند. اما همان طور که فرانک والتراشتاین مایر، رئیس‌جمهوری آلمان پنجشنبه در مراسم سالگرد فاجعه درسدن اشاره کرده، آلمان نازی، خود نیز در بروز این واقعه بی‎تقصیر نبوده است. اشتاین مایر گفت: «سالگرد هر روز از جنگ جهانی دوم برای ما آلمانی‌ها یک فرصت هشدار دهنده و زمانی برای اقرار به حقیقت است. زیرا اگر ما براثر تهاجمات بی‌رویه نیروهای مخالف و قوای متفقین رنج‌های زیادی را متحمل شدیم، آنها نیز از سوی ما ضربات سنگینی را دریافت کردند.»
شاید آنچه رئیس‎جمهوری آلمان را واداشت این کلمات را بیان کند، رویکرد راستگرایان افراطی در سال‎های اخیر است که بدون آنکه اشاره‎ای به جنایات نازی‎ها در خلال جنگ جهانی دوم کنند، از این رویداد، بیشترین بهره تبلیغاتی را می‎برند. آنها هفته گذشته نیز یک بار دیگر کوشیدند از امواج هولناک 75 سال پیش شهر درسدن وسیله‌ای برای اوجگیری مجدد خود در دورانی بسازند که بازوی «پیشتر آهنین» آنگلا‌ مرکل، ناتوان و رژیم او بعد از دو دهه استیلا بر آلمان در حال فروپاشی از درون است. اما آنها گویا صدای اوروسولا السنر، زن 89 ساله‎ای را که در درسدن 1947، دخترک 14 ساله‌ای بود که همراه با خانواده نگون‌بختش سایه هولناک آن جنگ و بمب‌های سوزنده متفقین را حس کرد، نشنیده‌اند. او در مراسم پنجشنبه گفت: «بگذارید این واقعه فقط امکان و ابرازی برای حس کردن مجدد مصائب وحشت‌انگیز جنگ باشد و نه وسیله‌ای برای صاف کردن مسیرهای سیاسی غلط جدید و ساختن حکومت‌های معیوب تازه در یک آلمان رها شده از جنگ! این روز برای ما است، مایی که 75 سال پیش فهمیدیم، جنگ چیزی را نمی‌سازد بلکه زندگی‌ها را دهشت‌بار و کشورها را ویران می‌کند.»
اهالی شهر درسدن که البته اکثرشان جوان‌تر و کم‌توجه‌تر از آن هستند که حتی تاریخ جنگ را خوانده باشند، روز پنجشنبه دست در دست هم زیر بارانی که در درسدن می‌بارید، برای آینده خود و شهرشان و البته کل آلمان دعا کردند تا شاید نئونازی‌ها به هوش آیند و با دیدن این حلقه انسانی صلح‌طلب آلمان را به سوی جنگ‌جهانی سوم نکشانند. اما گویی گوش‌شنوایی نیست و راست‌های افراطی تظاهرات مختص خود را برای امروز (شنبه) طراحی کرده‌اند و بسیار واضح است که حتی پیام‌های روشن جنگ جهانی دوم حدود 8دهه بعداز تحقق آن جنگ برای روشن‌سازی اذهان آنها و نسل جدید فراموشکار و سهل‌انگار ژرمن‌ها کفایت نمی‌کند و آنها بدشان نمی‌آید که بر طبل یک جنگ بزرگ تازه بکوبند.
*‌‌منبع: نیویورک تایمز