فرمانده عاشورایی

اسماعیل علوی
دبیر گروه پایداری
قراربود از دجله بگذریم وبزرگراه بغداد- بصره را که آتش بیارمعرکه بود قطع کنیم و جنگ را در میانه راه به پایان بریم و اجازه ندهیم حرامیان بعثی به خونریزی و جنایت‌هایشان ادامه دهند. شوق سازندگی و آبادانی میهن، پس‌ از انقلاب، همچنان درجان وطن دوستان بود ولی جنگ خود را تحمیل کرده و در اولویت قرار داشت. باید اول چاره‌ای برای آن اندیشیده می‌شد. ضرورت‌ها در قالب عملیاتی دشوار نمودار شد و به تمنایی برآمده از تکرار غلبه مسلمانان بر سپاه کفر، نام «بدر» به‌ خود گرفت. غیورمردان آذربایجان به‌عنوان خط شکن این عملیات حیاتی انتخاب و با رمزی که با جان ودلشان مأنوس بود «یا فاطمه الزهرا(س)» عملیات را آغاز کردند. آنان با سلحشوری از موانع سخت و آتشناک گذشتند و با آب‌های جاری در آن سوی دجله وضو ساختند تا نماز شکر به‌جا آورند، اما خناسان حامی صدام اجازه ندادند این پیروزی کامل شود و بدر دیگری شکل گرفته و صلح و ثبات بار دیگر در منطقه حاکم شود. سلاح‌های شیمیایی و هواپیماهای اهدایی اهریمنان مغربی از یک سو و آتش سلاح‌های سنگین کفرپیشگان مشرقی از سوی دیگر دست به‌کار شدند تا کوه عظیمی از آتش به‌وجود آورند و جان‌های شریف سپاه ایمان را بگیرند تا قدم‌هایشان از رفتن بازماند. لشکر غیرتمندان آذربایجانی که با الهام از حماسه حسینی(ع) عاشورا نام گرفته بود، اما در پی خلق عاشورایی دیگر بود. آنان در کنار فرمانده رشید خود قد برافراشته و از حجم آتش نترسیدند و برروی جاده بصره - بغداد خیمه زدند. نگین حلقه مقاومت آنان فرمانده عاشورایی‌شان آقا مهدی باکری بود که با جولان در میانه میدان، الهام بخش هم‌پیمانانش درلشکر 31 عاشورا بود. مصطفی مولوی همرزمش می‌گوید: وقتی به او گفتم «برگردید عقب» با قاطعیتی مظلومانه پاسخ داد پا روی جنازه کدام شهید بگذارم و به عقب برگردم؟! آقا مهدی باکری پس از نبردی دلیرانه تیری به پیشانیش اصابت می‌کند، تن نیمه جانش را در قایقی می‌گذارند تا به عقب برگردانده شود، اما در میانه راه قایق حامل پیکر او با آرپی‌جی هدف قرار گرفته و در عمق دجله فرو می‌رود و هیچ نشانی از او باقی نمی‌ماند. سرنوشتی که از پی برادران شهیدش «علی» و «حمید» تکرار می‌شود.