انگار در خوابیم

کیومرث درم بخش نویسنده، کارگردان، عکاس و مستندساز بامداد سه‌شنبه ١٢ فروردین به علت ابتلا به ویروس کرونا، در سن ٧٤ سالگی در پاریس درگذشت. مجموعه آثار مستند او، گنجینه‌ای از هویت فرهنگی و تاریخی ایران به شمار می‌آید. او که عکاسی و سینما را در فرانسه آموخته بود پس از بازگشت به ایران در زمینه عکاسی در سینما و فیلمسازی و مستندسازی درباره طبیعت، به فعالیت پرداخت. «گوزن‌ها» و«تنگسیر» ازآثاراو در زمینه عکاسی در سینماست. او مستندسازی را با فیلم کوتاه «جرس» تجربه کرد و پس از آن «ساربانا کویر»، «ایران سرزمین ادیان»، «انسان شبان»، «راز ترکمن» و «کوچ آسمانی»، «کسوف»، «شب»، مجموعه ای سیزده قسمتی درباره معرفی میراث فرهنگی ایران و... را ساخت. فیلم «بوف کور، زندگی و مرگ صادق هدایت»، با بازی پرویز فنی‌زاده تنها فیلم داستانی است که این هنرمند در کارنامه خود ثبت کرده است. کارنامه هنری کیومرث درم‌بخش همچنین دو فیلم درباره مشاهیر ادب ایران یعنی نیما یوشیج (دنیا خانه من است) و صادق هدایت (سفر بهاری) را دارد. اسماعیل میرفخرایی که به عنوان مدیر برنامه در«دنیا خانه من است» حضور داشته از تجربه همکاری با کیومرث درم‌بخش دراین مستند به «ایران» گفته است.

یاد

اسماعیل میرفخرایی
مجری و تهیه کننده
کیومرث درم‌بخش را در پروسه ساخت «دنیا خانه من است» بیشتر شناختم و پیوند دوستی‌مان محکم‌تر شد. این مستند در باره پدر شعر نو فارسی نیما یوشیج بود و کیومرث درم‌بخش آن را برای شبکه دو رادیو تلویزیون ملی ایران می‌ساخت. آن روزها به عنوان مدیربرنامه مشغول کار بودم و در ساخت این مستند با درم‌بخش همکاری داشتم. اگرچه درگیر گرفتاری‌های معمول اجرایی بودم اما در روزهای پرخاطره ساخت مستند، با هم مکالمات فرهنگی خوب و اثرگذاری داشتیم.
حدود یک ماه در قریه یوش با هم بودیم و یک ماه زندگی فرهنگی و پرفایده را تجربه کردیم. رفتار او بسیار دوستانه بود و دوستی ما بعد از ساخته شدن «دنیا خانه من است» ادامه پیدا کرد و به رفت و آمد خانوادگی تبدیل شد. در دوره‌ای که فستیوال فیلم‌های دریایی را در کیش برگزار کرد همکاری دوباره با او را تجربه کردم اما متأسفانه چند سالی بود که ازاو بی‌خبر بودم و نمی‌دانستم که در پاریس زندگی می‌کند.
درگذشت کیومرث درم‌بخش در فرانسه را حدود دو روز پیش در استرالیا از رادیو شنیدم. از خبر مرگ او بسیار متأثر شدم و غصه‌دار از اینکه چرا وقتی چهره‌هایی مثل کیومرث درم‌بخش در دنیا پراکنده شدند هیچ سرنخی از آنها نداشتم. فقدان این رفقا بخصوص در خارج از کشور ضربه بزرگی است. این روزها آنقدر سخت می‌گذرد که گاهی فکر می‌کنم فاجعه‌های رخ داده در کشورم و از دست دادن رفقایی این چنین را در خواب می‌بینم. امیدوارم از این زندان نجات پیدا کنیم و در تابستان پیش‌رو بتوانم به ایران بازگردم. یاد او همیشه با ماست.