انتخاب ناگزیر

حمیدرضا امامی‌
نقاش
«میانجی» نام نمایشگاه جدید حمیدرضا امامی است که به تازگی گالری «اُ» در فضای مجازی منتشر کرده است و قرار است تا ۲۹ اردیبهشت ادامه یابد. مجموعه کارهایی که ادامه روند کارهای این هنرمند نقاش است؛ هنرمندی که بیشتر اوقاتش در دل طبیعت می‌گذرد. طبیعتی در اطراف مشهد در دل سرزمین خراسان تا با الهام از اتفاقات پیرامونی به آثاری تبدیل شود که حاصل زیست بوم قطعه‌ای از خاک ایران است.

من از ابتدا به صورت مجموعه‌ای کار کرده‌ام و تمام کارهایم در ادامه کارهای قبلی‌ام است. همیشه از فرم شروع می کنم و کم کم محتوا از دل آن بیرون می‌آید. یعنی با اتفاقاتی که در فرم رخ می‌دهد محتوا هم از درون آن شکل می‌گیرد . بیشتر کارهایم حاصل زیستگاه من است. بیشتر اوقاتم به خارج از شهر مشهد می‌روم. مخصوصاً مجموعه کار اخیرم که در آن فضای کارخانه مانند می‌بینید. فضایی که در اطراف من وجود دارد و در کارم بی تأثیر نبوده است. موضوع کارهایم را از محیط می‌گیرم و در پس زمینه حال و هوای فکری محیطی هستم که بخشی از  جامعه و قسمت دیگر از درون خودم شکل می‌گیرد و در نهایت حاصل کارم می‌شود.در این مجموعه توجه بالایی به کنتراست در کارم وجود دارد.به گونه‌ای که به لحاظ فرمی به یک بیان متناقض می‌رسیم.و این پارادوکس حال و هوای مخاطب و جامعه است که از گذشته تاکنون شکل گرفته است. کنتراست کارهایم بالاست و از نظر نمادین می‌تواند برای هر کسی یک بازخوانی داشته باشد. کارهای قبلی‌ام هم تناقض بین نور و سایه بوده است. مخاطب با یک تیرگی و روشنی مواجه می‌شد اما اکنون با یک پارادوکس مواجه است.در کارهای قبلی‌ام مثلاً تابلویی کشیدم که در آن پله می‌خورد و به بالا حرکت می‌کنیم که نوعی حس شاعرانگی در آن به چشم می‌خورد. اما در کار جدیدم مثلاً همان تابلویی که فضای کارخانه و مه و نور در آن دیده می شود این بار یک خشونت در کنار لطافت دیده می‌شود. شاید در کارهای قبلی‌ام دیده نمی‌شد و کارها نرم‌تر بود. در این کار که نامش میانجی است،این فرم مه آلود یا غبارآلود حائلی است بین مخاطب و اتفاقاتی که در پشت آن مه می‌افتد. در جایی نمی‌دانیم که آیا ما را در برمی‌گیرد یا داخل آن فضا می‌شود.این بستگی به شرایط ذهنی مخاطب دارد.یا اینکه دوست دارد مه کنار رود و هر اتفاقی را بخوبی ببیند.ما همیشه دوست داریم پرده ها کنار رود و از طرفی ترسی هم توأمان داریم و بعد به خودمان امید می‌دهیم که در مواجهه با حقیقت شرایط بهتر خواهد شد. این احساس و این شرایط در حقیقت حال و روز کنونی ماست. قرار بود ۱۵ فروردین نمایشگاهم را حضوری برگزار کنم. اما به دلیل شرایط کرونا این اتفاق نیفتاد و این نمایشگاه در فضای مجازی برگزار شد. با اینکه اهل فضای مجازی نیستم و در حال و هوای خودم هستم و بیشتر این فضا برایم دست و پاگیر است اما خوبی‌هایی هم داشت. مخاطبانم بیشتر شدند چه در تهران و حتی در شهرستان‌ها افراد بیشتری آثارم را دیدند و حتی در آن سوی مرزها.برای همین بازدید کننده‌ها بیشتر شدند.اما یکسری کارها و آثار چون یکسری رنگ‌ها به هم نزدیک هستند یا رنگ خاکستری نزدیک به هم است، برای همین ترجیح می‌دهم از نزدیک دیده شوند تا از طریق فضای مجازی. چون دیدن آثارم از نزدیک حس دیگری به مخاطب می‌دهد.