عطیه خدا به خدیجه

حجت الاسلام والمسلمین محسن قرائتی 
«إِنَّا أعْطَینَاکَ الْکَوْثَرَ فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ» (سوره کوثر، 3-1)
خداوند نسل پیامبر را از خدیجه قرار داد. رسول خدا از خدیجه دو پسر داشت، به نام‌های قاسم و عبدالله، که هر دو در کودکی از دنیا رفتند. دشمنان حضرت گفتند: او ابتر است و از او پسری نمانده که نام و راه او را ادامه دهد. اما خداوند به او دختری عطا کرد که کوثر بود و نسل او که اهل بیت علیهم السلام باشند، حافظان دین خدا در زمین شدند.
این آیه می‌فرماید: ای پیامبر به تو کوثر عطا کردیم، اما روشن است که پیش از پیامبر، خدیجه دریافت کننده این عطیه بوده و او را به دنیا آورده و در دامان پر مهر خود پرورش داده است و همین کمال به تنهایی، در فضیلت حضرت خدیجه کافی است.
در تاریخ آمده است که یکی از همسران پیامبر به آن حضرت گفت: خدیجه پیر زنی بیش نبود که از دنیا رفت و خدا بهتر از او را به‌ شما داده است.
حضرت عصبانی شد و فرمود: «بهتر از او را خدا به من نداد. او به من ایمان آورد، هنگامی که مردم کافر بودند، در اموال خود با من مواسات کرد، هنگامی که مردم مرا محروم ساختند و فرزندانی برایم آورد که زنان دیگر از آن محروم هستند.»
خدیجه اول زنی است که به رسول خدا ایمان آورد و با آن حضرت در مسجدالحرام نماز جماعت خواند. بانویی که تا زنده بود، رسول خدا با دیگری ازدواج نکرد. در سه سالی که  مسلمانان در شعب ابی طالب حصر اقتصادی بودند، اموال خدیجه پشتوانه مالی آنان بود.
خدیجه تنها یک همسر نبود، بلکه در حقیقت یار و همراه و بازوی صادقی برای پیامبر به شمار می‌‏رفت. او در راه حمایت از رسول خدا بیشترین فداکاری و ایثار را از خود نشان داد.
قرآن خطاب به رسول خدا می فرماید: «وَ وَجَدَکَ‏ عائِلًا فَأَغْنى‏» ای پیامبر تو تنگدست‏ بودی و خداوند تو را بی نیاز کرد. یعنی حضرت خدیجه بستر لطف خدا به پیامبر شد.
خدیجه در شبی که به خانه پیامبر آمد، صندوقچه تمام اسناد و اموال خود را تحویل پیامبر داد و گفت: این دارایی من است و خود نیز کنیز تو هستم. وقتی هم که می‏‌خواست از دنیا برود، حتی پارچه‏‌ای برای کفن نداشت. فاطمه را خدمت پیامبر فرستاد که عبایی را که هنگام وحی بر سر می‏‌اندازید، کفن من کنید.
آن بانوی بزرگوار در دهم رمضان سال دهم بعثت در سن 65 سالگی در شعب ابی طالب از دنیا رفت. رسول خدا با دست خود او را در قبرستان حجون مکه دفن کرد و آن قدر در مصیبت خدیجه ناراحت بود که آن سال را عام‌الحزن نام نهاد.
بعد از وفات خدیجه، پیامبر اکرم  گاه و بیگاه گوسفندی ذبح می‌نمود و گوشت آن را میان دوستان آن بانو تقسیم می‏‌کرد و بدین وسیله نام و یاد او را گرامی می‏‌داشت.