بحران کرونا با دکترین «اول کشور من» حل نمی‌شود

*‌ دیوید میلیبند
مترجم: وصال روحانی
ابتدا باید بپذیریم که «کووید19» نه یک عارضه کشوری بلکه رخدادی بین‌المللی است و در همه‌جا ریشه دوانده و در نتیجه با ایده‌های تساهل‌آمیز و با شعارهایی مثل «امریکا در اولویت» حل نخواهد شد و هرگونه ابزار جلوگیری از آن باید جهانی و با وسعت اجرا و عملی به بزرگی تمامی دنیا باشد. در روزهایی که دونالد ترامپ هنوز اولویت سیاسی خویش و کشورش را رسیدگی به امور داخلی می‌داند، تمامی کشورها نیازمند یک همکاری همگانی برای حل مشکلات عظیم مرتبط با کرونا هستند و با سیاست‌ها و برخوردهایی که فقط مختص یک جامعه و یک کشور باشد، به‌جایی نمی‌توان رسید. از همه بدتر اینکه ترامپ حتی وخیم بودن اوضاع کشورش بر اثر هجوم بی‌رحمانه کرونا را نمی‌پذیرد و سایر مسائل اجتماعی و سیاسی جاری را مهم‌تر می‌انگارد و این در حالی است که احتمال افزایش تدریجی مبتلایان به کووید19 در دنیا در درازای زمان به‌ عدد خیره‌کننده نیم میلیارد نفر هم وجود دارد و اگر روند فعلی مهار و این بیماری ناپیدا و مخوف سرکوب نشود، احتمال رسیدن شمار مردگان به سه میلیون نفر نیز یک گمانه‌زنی مبالغه‌آمیز نخواهد بود.
این هشداری است که طی این هفته از سوی «کمیته نجات بین‌المللی» (IRC) به جهانیان داده شد. نگران کننده‌ترین قسمت این قضیه این است که در کشورهای فقیر و کم امکانات نه تنها تعداد قربانیان رو به‌افزایش است، به سبب قلت سرمایه میزان آلودگی به‌ویروس هم دائماً بالاتر می‌رود. ایتالیا و اسپانیا به‌رغم کشتارهای وسیع «کووید19» در این کشورها این دلخوشی را دارند که به ‌لطف پول کافی و تدابیر فزون‌تر سرانجام این ویروس را مهار خواهند کرد. اما در کشورهای آفریقایی اصلاً این گونه دلگرمی‌ها و حاشیه‌های امنیت وجود ندارد. مسأله ابتلا به این ویروس در کشورهای درگیر در جنگ‌های داخلی همانند سوریه هم مقوله‌ای حساس است. ناگوارتر و خطرناک‌تر از هر جا کمپ‌های آوارگان در سوریه و عراق و افغانستان است که آنقدر آدم در آنها لول می‌خورند که امکان برقراری حتی یک سانتیمتر فاصله بین آنها وجود ندارد و آدم‌ها پشت به پشت ایستاده‌اند. مادامی که جامعه جهان برنخیزد و دست به تدابیری فراگیر و به وسعت ‌کره‌زمین نزند، «کووید19» کنترل و محدود نخواهد شد و تلفات رو به فزونی خواهد رفت زیرا همیشه جامعه تازه‌ای وجود دارد که دستخوش تهاجم کرونا قرار گیرد و سوءتدبیرها و عدم مراقبت‌ها در آن در سطح بالایی باشد. اینکه هرکشوری چقدر محموله‌های کمکی دربردارنده اغذیه و دارو برای سایر کشورها می‌فرستد، نکته کوچک و کم‌اهمیتی نیست ولی مهم‌تر از آن اتخاذ سیاست‌هایی است که رهبران کشورهای صاحب امکانات را از اتاق‌هایشان بیرون بیاورد و آنها را وادار به مشارکت در طراحی سیستم‌هایی کند که وسعت فراگیری آن به‌اندازه جهان باشد. درست در چنین شرایطی اقدام اخیر دولت امریکا در تهدید سازمان بهداشت جهانی در خصوص کم کردن کمک‌های مالی این کشور به این نهاد اسباب تأسف عمیق می‌شود زیرا در عصری به‌سر می‌بریم که باید بودجه‌های امور مراقبتی افزایش یابد و از هر وسیله و امکانی در این راه بهره‌گیری شود. دنیا باید بپذیرد که سوای «خود مراقبتی» که البته بسیار مهم است، همیاری بین‌الملل و کمک تمام کشورها به‌یکدیگر نقش مهم‌تری را در تقابل با «کووید19» بازی می‌کند. مراقب باشیم که اگر در این روزهای حساس به این اصل بی‌توجهی شود و دولت‌هایی مثل امریکا به بهانه اعمال تحریم روی برخی کشورها از ارائه امکانات خویش به آنها خودداری کنند،فقط به دستیارانی برای «کووید19» تبدیل می‌شوند و نه به شکارکننده‌های حاذق آن.
*‌ رئیس کمیته نجات بین‌المللی و وزیر خارجه پیشین انگلیس
منبع: Newsweek