حکایت آن دوستی

ماجرای دوستی منوچهر انور و زنده یاد نجف دریابندری به سال ها قبل بازمی گردد؛ به آن روزگاری که انور به پیشنهاد زنده یاد همایون صنعتی مشغول کار در مؤسسه نشر فرانکلین شد و نخستین حلقه ویراستاری را در کشور تشکیل داد. ابتدای کار او با مقابله برخی کتاب ها و گزارش نویسی همراه شد هر چند که بعدها سر ویراستاری  فرانکلین هم به آن اضافه شد؛ کمی که گذشت حجم بالای کار، او را بر آن داشت که به پیشنهاد دوستی، از فتح الله مجتبایی دعوت شود، او هم علی رغم پیش بینی شان پذیرفت و آمد. حجم کتاب ها باز هم اضافه شد و باید فرد دیگر به گروه شان اضافه
می شد.  این مرتبه نجف دریابندری بود  که به این جمع اضافه شد و این افراد که از جمله چهره های شاخص فرهنگ و هنر کشورمان هستند در همکاری با یکدیگر نقش بسزایی در ادبیات معاصر کشورمان بر جای گذاشتند؛ چه به جهت آثار ارزشمندی که به همت این گروه در اختیار علاقه مندان به اتفاقات روز جهان منتشر شد و چه به جهت آثار تألیفی گرانبهایی که هنوز هم
از جمله آثار درخشان مان به شمار می آیند. روز گذشته یادداشت هایی از دیگر دوستان قدیمی زنده یاد دریابندری در صفحه فرهنگی منتشر شده، از جمله صفدرتقی زاده و سیروس علی نژاد. امروز هم متنی هر چند کوتاه از منوچهر انور، نویسنده و هنرمند پیشکسوت کشورمان درباره او می خوانید:   
 منوچهر انور: دریابندری ستیغی ست سربلند
در عرصه فرهنگ امروز ما، زنده یاد نجف دریابندری ستیغی است سر بلند، و انسانی شریف و سرافراز و خوش سخن. تسلیت، نه فقط به فرزندش سهراب عزیز، که هم به فرهنگ و ادب.