خداحافظ عمو سیروس

شاهد احمدلو
بازیگر و کارگردان
ایام تولید «تیغ و ابریشم» بود. آن روزها گروه تولید فیلم تازه مسعود کیمیایی در کاشان مشغول فیلمبرداری بود. به‌همراه خانم گیتی پاشایی (همسر آقای کیمیایی) و پولاد کیمیایی عازم کاشان شدیم و چند روزی همراه با تیم تولید بودیم. اولین تصویری که از عمو سیروس به یاد دارم برای همین ایام است. ارتباط خاص و آنچنانی بین‌مان شکل نگرفت. من کم سن و سال‌تر بودم و مشغول تماشا و سروکله زدن با پولاد و او مشغول کار. بعدها رابطه دوستی صمیمانه‌تری بین او و پدر شکل گرفت و بیشتر ‌دیدمش. قصه رابطه واقعی من و عمو سیروس اما سال 89 جان گرفت. زمان ساخت سریال «سه دونگ سه دونگ» که پیشنهاد نقش «نصرت عشقی» را قبول کرد و شد پدر خانواده عشقی. چند ماه بودن در کنار او برای من هم خاطرات شیرین داشت و هم درس و آموزه. اولین شناختی که از او در ذهنم جاگیر شد رفتار حرفه‌ای و تعهداش نسبت به نقش بود. برخلاف نسل امروز که حرفه‌ای بودن را طور دیگری می‌بینند، او بر اساس همان معرفت نسل درجه یک و ریشه‌دارش لحظه‎به‌لحظه کار برایش حرمت داشت. برای اولین بار با بازیگری رو به رو بودم که از برنامه روز فردا نت‌برداری می‌کرد و دیالوگ‌ها را با دقت و وسواس خاص روی کاغذ می‌نوشت. شب را به تمرین می‌گذراند و سر صحنه که می‌آمد دست نوشته‌هایش که عموماً پیشنهاداتی داخل پرانتز داشت در جیب لباسش بود. خلاقیت و استعداد عجیبی در خلق لحظات طنز داشت. ارتباط با مخاطب و مجموعه برایش مهم بود و از هیچ کمکی دریغ نمی‌کرد. با انرژی و ذوق کار را به بهترین شکل انجام می‌داد و هیچ‌وقت دست‌اندازی در ارتباطش با اعضای گروه ایجاد نشد. از خودش شنیده بودم که چقدر برای کار بازیگری تلاش کرده و چه زحماتی متحمل شده تا به آنچه در افق نگاهش بود برسد. به اعتقاد من به آنچه می‌خواست رسید و در اوج هم ماند. ارتباط مردم در پشت صحنه و واکنش مخاطبان به خداحافظی ناگهانی‌اش گویای این واقعیت است. عکس‌العمل‌ها به خبر درگذشت او نشان می‌دهد که سیروس گرجستانی چه جایگاهی در خاطره تصویری مردم و هنرمندانی دارد که او را عمو سیروس خود می‌دانستند. او بواقع مثل یک عموی حقیقی رفتار می‌کرد. ارتباطش قلبی بود. صادقانه و اصیل مثل نور خورشید. آنچه از عمو سیروس در دل و ذهن مخاطبان و اهالی سینما قاب شده همه از صافی و صداقت رفتار و کلام او می‌آید. جایش خالی است.